Zonder Toestemming - deel 2

Mijn gevoel draait de laatste tijd alle mogelijke richtingen op. Als ik 's ochtends wakker word en een bloedrode roos van Bas zie liggen kan ik mijn geluk niet meer op. Maar zodra mijn moeder uit bed stapt en begint te zeuren over de vaat die nog niet gedaan is en we eindigen met ruzie omdat zij zegt dat Bas niet deugt en wat een slijmbal hij wel niet is, krijg ik steeds meer zin om het raam uit te springen. Nog maar 3 weken moet ik zien vol te houden, maar als mijn moeder zo doorgaat verhuis ik naar een staat waar je voor je 18e je jawoord mag geven.
5 mei gaan we trouwen, wat best ironisch is, aangezien op diezelfde dag ook Bevrijdingsdag gevierd zal worden. En zo is dit ook mijn eigen bevrijding, mijn kans op een nieuw leven, waar mijn mening in centraal staat. Bevrijd van de gedachte aan mijn vader, die mij in de steek heeft gelaten, en mijn moeder jarenlang verdriet heeft bezorgd. Bevrijd van alle zorgen, alle leegte, al het verdriet. Eindelijk bevrijd.
Toch heerst er een gevoel van onvrede. Niet over het feit dat ik ga trouwen, maar over mijn moeder waar ik ondanks alles erg veel van houd. Ik ben de enige die ze heeft, haar steun en toeverlaat. Door mij heeft ze de leegte overwonnen die mijn vader achterliet toen hij wegging. Wie zal de leegte vullen die ik achterlaat? En zal ze het wel ooit accepteren, ons huwelijk, want het zal een stuk moeilijker worden zonder acceptatie, zonder haar aanwezigheid op de mooiste dag van mijn leven. Zal het dan nog wel de mooiste dag van mijn leven zijn? En zal ze niet volledig instorten? Een gevoel van angst kruipt bij me naar binnen en het is moeilijk hem te overwinnen. Natuurlijk zal het de mooiste dag van mijn leven worden. Wat is er mooier dan met de man van je dromen te trouwen? Wat is er mooier dan bekentenis der liefde? Wat is er mooier dan eeuwige trouw? Ik zucht. Zal het dan toch goedkomen?

Schrijver: Mina, 25 maart 2003

mustbeminahotmail.com

problemen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.5 met 20 stemmen 5.647