liefdesverdriet
het is al weer 29 jaar geleden dat ik mijn eerste liefde in het oog kreeg, ik weet het nog goed.
ik stond te wachten op mijn kleine zusje bij school.
opeens kreeg ik een jongen in het oog.
hij leek me aardig, ik vond hem knap en hij zag er niet bepaald dom uit.
ik zette dus steeds een stapje dichterbij en begon een praatje met hem.
hij vertelde dat hij ook op zijn kleine zusje stond te wachten en haar heel lief vond.
ik wou gaan zeggen dat ik ook op mijn kleine zusje wachtte en haar ook lief vond.
maar ik versprak me en zei dat ik al lang op hem wachtte en hem erg lief vond.
toen was de school uit en kwamen de kleintjes naar ons toe rennen.
mijn kleine zusje zei toen ze hem zag staan: 'wat is hij knap zeg, je moet hem vragen of hij met je wil trouwen'.
ik lachte en zei dat dat niet kon.
toen ik later thuis zat en hem in gedachten met zijn zusje voorbij zag lopen dacht ik: 'eigenlijk niet zo'n gek idee.
ik had er spijt van dat ik het niet gevraagd had.
ik ben nu al 6 jaar gelukkig getrouwd, toch heb ik nog steeds liefdesverdriet.
om hem.
Geplaatst in de categorie: verdriet
liefde
2.934
Geef je reactie op deze inzending:
Bijna acht jaar een relatie gehad met Priscilla, waarvan we er al 5 van samenwoonden. Onze relatie begon op 19 november 2002. Ik ken haar van de middelbare school tijd (vroegah:-) ). Onze relatie was altijd stabiel en gezellig. Ik deed m'n uiterste best om er wat van te maken. Totdat Priscilla de eerste keer vreemd ging in 2006.
Ik kwam er achter door een heel goede vriend van me (taatjuh). Wat een hell was dat, belandde gelijk in een dieptepunt. Maar ja, zo monogaam dat ik was, toch weer vechten voor onze relatie. Eindelijk er samen boven op gekomen, vertrouwen terug gewonnen en weer lekker bezig zijn met de toekomst.
Totdat ik erachter kwam dat Priscilla weer vreemd ging:-|. Nooit geweten wat een depressie was, maar toen was ik het. Zoveel verdriet, dat van alles er onder ging lijden. Werk was niet leuk, belde geen vrienden meer, er zat geen humor meer in me, gewoon waardeloos dus.
Maar tja, het zit in me om toch voor datgene te vechten wat ik had opgebouwd. Proberen de pijn te vergeten en mezelf weer terug te vinden. Weer proberen het vertrouwen in haar terug te krijgen en er weer gewoon keihard voor gaan.
Relatie ging weer lekker. Een paar maandjes later...................................................
Priscilla voelde zich niet zo goed, dus naar de huisarts. Hij raadde haar aan om een zwangerschapstest te doen. Wij zo'n ding kopen, het gebruiken en ja hoor: ze was zwanger:cheerleader. Wat een feest was dat we waren door het dolle!! Ik kon m'n geluk niet op. Nadat alles een beetje was bezonken, kwam toch de twijfel: ze was al een paar keer vreemd gegaan, dus kon best zijn dat het niet van mij was. Ik confronteerde haar hier mee.
Eerst ontkennen, maar toen kwam de aap uit de mouw. Ze was inderdaad met die laatste vent naar bed geweest:'-( . Van een hoogtepunt weer terug naar een extreem dieptepunt. Zo intens veel verdriet, pijn en ongeloof. Kwam toch weer die eigenschap van me naar voren, weer vechten voor datgene wat ik had opgebouwd. Weer dingen vergeven waarvan ik altijd van te voren over zei, als ze dat flikt vergeef ik dat nooit. Weer het vertrouwen terug winnen. Toch de keus gemaakt om verder te gaan en er het beste van te maken. Maanden gingen voor bij, relatie was weer goed en stabiel. We zaten weer in een opwaartse spiraal. We waren druk bezig met ons voor te bereiden op de bevalling. Toen kwam Chelsey.
Wat was ze mooi en lief, echt een knapperd. We waren dol gelukkig, eindelijk een echt gezinnetje, we gingen er echt voor. Chelsey had ik voor haar geboorte erkend op het stadhuis en Pris en ik hadden het ouderlijk gezag geregeld bij justitie. Niets en niemand kon ons nog wat maken, we waren dol gelukkig. Totdat die vent weer in beeld kwam er beweerde dat het zijn kindje was. Wat een zooi, weer een hell. Iemand die je kindje opeist. Hij kon de tyfus krijgen, we moesten niets met hem te maken hebben. Totdat hij een dnatest afdwong. Test negatief voor mij. Kwam weer in de hell terecht, wat een pijn, wat een verdriet, WEER zo'n EXTREEM dieptepunt.
Die vent zei nog van: ik wil alleen weten of het mijn biologisch kind is meer niet, maar ja tuurlijk wilde hij meer en daagde ons voor de rechter. Hij probeerde via de rechter de erkenning van mij ongedaan te maken:cowboy: . Gelijk een advocaat in de armen genomen.
Wat een tijd was dat tot aan de zitting:'-( . Onzekerheid ten top. Toen was de rechtzaak. Priscilla en ik vol met emoties ons verhaal verteld aan de rechter en ja hoor WE WONNEN DE RECHTZAAK!!!
We konden ons geluk niet op, wat waren we blij en gelukkig. Eindelijk konden we het achter ons laten en ons weer richten op de toekomst. We hadden nu al zoveel meegemaakt, niets kon dat geluk in de weg zitten:dancing: . Ik werkte keihard voor onze toekomst en zorgde dat alles weer op de rails zat. Financieel ging het lekker en kochten een nieuwe auto. Het was heerlijk om Chelsey te zien opgroeien, wat een lekker kindje. Ik hield al zoveel van haar! Beschouwde haar echt als m'n eigen kindje, ondanks dat ze niet mijn biologische dochter van mij was. Wat voelde ik me goed, wat had ik toch een leuk gezinnetje. Het kon niet beter, maar ja het kon zeker nog wel beter!!!:cheer: We kwamen eindelijk in aanmerking voor een grote woning!!:fireworks:
Eindelijk echt toekomst perspectief! Binnen een week hadden we de sleutel en we waren weer door het dolle!! Ik ging gelijk aan de slag in ons nieuwe huis en probeerde er echt een paleisje van te maken! Priscil hielp niet echt mee met het huis, vond ik op zich niet erg want zij zat ook nog met Chelsey. Dus had zoiets van, ik zorg voor het huisje en jij voor Chelsey. Huisje liep lekker op schema, flink in het huisje geknald en er flink in geïnvesteerd. :the best. Het laatste weekendje: ons oude huisje was bijna leeg, we hadden bijna alles verhuisd.
Zaterdag avond hadden we drie verjaardagen(druk druk druk) Het was super gezellig. Ik was de BOB dus Priscilla kon lekker een paar(heel veel) biertjes drinken. Om een uurtje of twee gingen we lekker terug naar huis, lekker naar ons bedje. Onze laatste nacht in het oude huis!!:w00t: Chelsey sliep bij de oppas zodat we zondag overdag de laatste dingen in ons oude huis konden verhuizen en schoonmaken.
We gingen dus naar bedje toe, Priscil draaierig van het bier:mad: . Op een gegeven moment vond ik haar toch wat afstandelijker als normaal dus vroeg wat er aan de hand was.............................................................. 8-o :-? :chinrub: :chinrub: :mouth: ZE BEKENDE DAT ZE TOCH WEER CONTACT HAD GEZOCHT MET DIE VENT EN DAT ZE NIET LANGER BIJ MIJ KON BLIJVEN!
Ik begreep er eerst helemaal niets van, kortsluiting in me hoofd:shrug: probeerde te relativeren maar ging totaal niet|-s .
Wat overkwam me nou weer, wat eigenlijk een extreem hoogtepunt moest voorstellen(laatste nachte oude huis) stortte gelijk in naar een extreem dieptepunt. Ik stond perplex:shrug: , het voelde ook net aan als een dejavu. Dit had ik eerder mee gemaakt:-? 8-o :mouth: :fever: Priscil pakte wat spullen vertrok vrij snel nadat ze het had opgebiecht. Daar stond ik in ons oude huis om een uurtje of half 3 's nachts! Het was weer zo'n klap dat ik het ff allemaal niet meer wist! :please: We hadden zo hard gevochten samen en zoveel bereikt, dit kon gewoon niet waar zijn. Zo heb je alles en kan je je geluk niet op en zo heb je gevoelsmatig helemaal niets meer.:'-( ............................................................
Zondagmiddag bijna niets van haar gehoord. Ze liet me zitten het het oude en nieuwe huisje. Wat een nacht, ook zondag op maandag in mijn nieuwe huis. Had het me heel anders voorgesteld.
Tja mensen die dit lezen, ik heb dingen meegemaakt de laatste paar jaar waarvan ik nooit had gedacht dat MIJ dat zou overkomen. Zo'n goedzak dat ik was, altijd Priscilla en Chelsey op de eerste plaats, daarna een xtje aan mezelf denken. Ik had alles voor hun over, zoveel pijn moeten lijden, zoveel met mezelf en de situatie gevochten. Elke keer weer optimistisch zijn en er weer voor gaan! Maar ja voor wat?!? Ik werd voor de zoveelste keer weer keihard laten vallen............................................
Je kan 110 procent voor iemand vechten, maar dat betekent zeker niet dat je het ook terug krijgt.
Nou ben ik na bijna 8 jaar weer vrijgezel. Weet bijna niet eens meer wat dat betekent en hoe dat voelt.
*Eén ding heb ik hier zeker van geleerd, vecht op de eerste plaats voor je zelf en eigen geluk, daarna voor andere. NIET ANDERSOM!
LIFE IS DEFINITELY NOT FAIR!!!
Barry