De hoed, de jas en de schoen
Ik herinner mij dat het half zeven was toen ik naar de klok keek. Een stationsklok, die hoog verheven boven de drukte van het vrijdagavondvolk hing, tegen de kale achterwand van het etablissement. Eens de wachtkamer van een station, nu de verzamelplek van mensen die hun kantoorweek er weer op hadden zitten, of anderen die in eenzaamheid en zonder structuur hun werkend leven doorbrachten en wisten dat zij hier op dit tijdstip anderen zouden treffen. Dan waren er nog de losse personen, die in deze omgeving gemakkelijk opgeslokt werden, en het gedoe van vriendenkliekjes om zich heen konden observeren zonder de aandacht te vestigen op het feit dat zij alleen waren.
Al op het moment dat ik was gaan zitten aan de grote leestafel, een uur eerder toen een stoel nog te bemachtigen was, had de hoed daar gelegen. Ver genoeg van mij verwijderd, om zeker te zijn dat de eigenaar, die misschien even naar de wc was gegaan, niet naast mij zou komen zitten. Maar al die tijd verscheen er niemand die bij de hoed hoorde. Ik probeerde mij een voorstelling te maken van het hoofd, dat deze hoed droeg wanneer hij in functie was. In ieder geval moest het iemand zijn, die verkoos zijn onderscheidende identiteit zichtbaar te tonen. Want naarmate de alcohol de overmoed wakker maakte, bleek het een hoed die de bierdrinkende mannen en vrouwen om mij heen verleidde om hem op te zetten. De hoed ging van hoofd naar hoofd, en iedere passer wilde weten – voor de grap natuurlijk – hoe of deze stond. Merkwaardig genoeg leek de hoed bij iedereen goed te passen, als was zijn eigen karakter sterker dan de persoonlijkheid van degene die hem opzette.
De borrelende menigte werd vervangen door een zuipende menigte, al waren er ook mensen zoals ik, die bleven zitten omdat zij geen zin hadden te verkassen ten behoeve van een goede avondmaaltijd. Verschillende keren raapte ik op weg naar de bar of de wc de hoed op van de grond, en legde hem weer op een tafeltje. Al scheen hij dan geen eigenaar te hebben, hij hoefde daarom nog niet als vuil vertrapt te worden. Tegen de tijd dat ik mij persoonlijk verantwoordelijk was gaan voelen voor de hoed, en hem daarom vlak voor mijn neus naast mijn glas op de tafel had neergelegd, werd mijn aandacht getrokken door een vrouw, wier leeftijd ik moeilijk kon schatten.
De huid van haar gezicht was rimpelloos en koffiebruin van geboorte, haar ogen lagen diep in een donker dal, wat scheen te duiden op langdurig slaapgebrek. Onrustig vlogen die ogen steeds in een andere richting, als zocht haar blik vergeefs houvast. Zij was lang en slank, hetgeen werd benadrukt door de wijde rok die zij droeg, en die reikte tot over de vloer. De kanten zoom was groezelig van het slepen over de grond, en ik vroeg mij af of zij daar vaak over viel. Terwijl ik haar bekeek, in de veronderstelling dat zij het niet bemerkte, werd ik overvallen doordat zij mij ineens recht aankeek, direct nadat haar ogen de hoed haddden ontdekt. Vastberaden liep zij op mij af en bleef voor mij staan, haar gestalte rijzig als een berg, die opdoemt uit de mist. Toen strekte zij haar sterke armen, die uit een mouwloos shirt staken, naar mij uit en plaatste haar handen op mijn schouders. Nog voor ik een reactie kon bedenken begon zij te spreken.
- U moet weten waar mijn jas is.
- Hoe zou ik dat kunnen weten, antwoordde ik.
- U heeft ook mijn hoed gevonden.
Gelukkig nam zij nu haar handen van mij af, en ging half zitten op de tafel, wat mij enigszins bevrijdde van de schrik.
- Waar is mijn jas?
Ze vroeg het dringend alsof ik het antwoord voor haar verzweeg.
- Misschien aan de kapstok, suggereerde ik.
Nu zweeg ze, sloeg eerst haar armen over elkaar, vervolgens haar benen, en keek mij vernietigend aan.
Mijn oog viel op haar voeten die onder haar rok tevoorschijn kwamen. Eén ervan was bloot.
- U mist een schoen, zei ik.
wanadoo.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
hoed
1.396
Geef je reactie op deze inzending: