Reistijd met Farah
Zij vloekte langdurig in het Farsi en ik verstond “smerige hond” in een litanie van woorden, die bekend maar verder onvertaalbaar klonken. Gelukkig bleek zij ook Engels te verstaan, want toen ik zachtjes “dirty dog” zei, verontschuldigde zij zich onmiddellijk met “I’m so sorry, I didn’t know”.
We raakten aan de praat over het weer en hoe zij het hier in Nederland vond. Ze vertelde dat zij Farah heette, zoals de laatste keizerin van Iran. Zij had geschiedenis gestudeerd en was afgestudeerd op de Romeins-Parthische conflicten uit de eerste eeuw voor Christus. Toen zij ontdekte dat ik van de Parthen gehoord had en zelfs vroeg naar de bijzonderheden van de terechtstelling van Crassus zei ze “Yes” en maakte daarbij met haar gebalde rechterhand een voorwaartse beweging van onderen naar boven.
We bespraken de strategie van de Parthen en de Romeinen in de slag bij Carrhae, we hadden het over de bewapening en de toevoerlijnen. Op mijn vraag of de Parthen, Crassus na zijn gevangenname inderdaad met vloeibaar goud volgegoten hadden, moest zij mij helaas het antwoord schuldig blijven. Zij zei wel dat het paste bij de humor van de Parthen om de op goud beluste Romein Crassus op deze wijze te belonen.
In Amsterdam moesten wij afscheid van elkaar nemen. Zij ging naar huis, naar man en kinderen en ik reisde verder naar schietoefeningen in Den Helder. Het was lang geleden dat ik met iemand zo heerlijk had kunnen praten. Prima jongens die Parthen en Romeinen.
Geplaatst in de categorie: reizen
plus als min.