Zangaspiraties

Met knikkende knieën en klotsende oksels doe ik langzaam de deur open. De weg naar de blauwe stip is oneindig en het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik met beide benen op de stip sta.
Daar zitten ze dan. De gezichten die ik, samen met de rest van Nederland, inmiddels zo goed ken. Die dikke met de krullen, die leuke met die bril, de botox-vrouw en die ene met die lelijke tanden.
Ik heb een grote blauwe sticker op mijn buik, ik ben nummer zestien-honderd-drie-en-negentig.
Ik ga op de stip staan en het valt me op dat je, met schoenmaat 42, niet op de stip pást. Mijn tenen steken er jubelend voor uit.
Het blijft lang stil, te lang. Dan zegt de voorzitter van de jury: "Nienke he? Nou, laat maar eens horen".
Ik open mijn mond en begin te zingen. Althans, dat probeer ik.
Uit mijn keel komen alleen wat krakerige, kippige geluiden. Niet dat prachtige stemgeluid dat ik vanochtend nog in de badkamer had gehoord.
Ik besluit kalm te blijven en de priemende blikken van de jury te negeren.
Ik probeer het nog eens. Ik slik, ga iets steviger op twee benen staan, iets door de knieën, 'grounden' heet dat met een mooi woord.
Adem in, buik uit, mond open, larynx omhoog en…

Niks.

Niet een beetje, niet dat kippige geluid van net, echt he-le-maal niks.
Ik zie die leuke met die bril - die ik ineens zo leuk niet meer vind - nog nét onder de tafel verdwijnen van het lachen. De dikke schuddebuikt. De botox-vrouw plooit haar gezicht tot iets dat van dichtbij wel iets wegheeft van een glimlach en de lelijke tanden blinken me uit een tandpasta-smile, van vóór het poetsen, tegemoet.
Zó voelt het dus.
Ik wacht het commentaar niet meer af, loop de kamer uit en smijt de deur met een klap achter me dicht.

Geschrokken van een knal van buiten ga ik rechtop in bed zitten. Ik ben even gedesoriënteerd. Check mijn buik op een nummersticker, niks te zien. Ik haal opgelucht adem.
Gelukkig heb ik geen zangaspiraties.

idols

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 15 stemmen 899