Die bejaarden van tegenwoordig...

Ik zit op een dag in oktober 's ochtends vroeg in de trein van Zoetermeer naar Utrecht. Het is ouderen-reizen-gratis-dag en de trein zit vol ouden van dagen.
En ik zit ook, gelukkig. Lekker plekje bij het raam, tafeltje erbij, goed gedaan.
De trein rijdt weg van station Zoetermeer. Het is een mooie dag, helder en de zon schijnt door de vlokken mist op de weilanden heen.
Bij station Gouda stapt een meneer van een jaar of zeventig moeizaam de coupé binnen, steunend op zijn wandelstok. Hij wordt bijna geplet tussen de hydraulische tussendeuren van de coupés, maar weet met zijn wandelstok net op tijd een ramp te voorkomen.
Even de situatie inschatten: bejaarde meneer, loopt moeilijk met stok; ja prima kandidaat om voor op te staan. Tijd voor actie!
"Meneer, wilt u misschien zitten?" vraag ik op mijn allervriendelijkst.
De meneer in kwestie snuift, zegt bot: "hoezo?", en draait zijn hoofd weg.
Ondertussen kijken er een stuk of wat dames op leeftijd van een afstandje toe en fluisteren nét niet zacht genoeg: "dat dat jonge meisje niet even opstaat voor die oude meneer! Die jeugd van tegenwoordig…."
Ik zak, een beetje beteuterd, weer terug in de lelijke oranje NS-bank en kijk maar wat naar de eveneens vreselijke "kunst" op de muren van de coupé.
Even later, terwijl de trein nog steeds in Gouda staat, stapt er een bejaard echtpaar de coupé binnen. Het lijkt me een gezellig stel samen. Hij ondersteunt de arm van zijn vrouw en ze lachen lief naar elkaar. Ja, zo hoop ik ook ooit oud te worden. Deze mensen willen vast wel even zitten. "Wilt u misschien zitten?" vraag ik aan de vrouw. Ze kijkt me wat verbaasd maar wel vriendelijk aan en zegt: "Nee hoor, meisje, wij moeten er zo weer uit, we staan liever". Ik verwacht elk moment een kneepje in mijn wang te krijgen, of nog erger; zo'n vies koffiesnoepje.
Weer blijf ik zitten op het plekje dat ik zo graag zou afstaan en weer voel ik de hete adem van de klagende dames in mijn nek.
Ik neem me voor om nu geen 'nee' meer te accepteren.
In Woerden stapt een dame op leeftijd de coupé binnen. Keurig in de make-up, het grijze haar perfect in de krul. Ze kijkt om zich heen op zoek naar een plaatsje in de overvolle trein, geeft mij een vuile blik omdat ík wél zít en leunt dan tegen de tussendeur van de coupés in. Enigszins met tegenzin sta ik op: "wilt u misschien…" begin ik.
"Zeg, hoe oud denk je wel niet dat ik bén?!" krast haar stem door de coupé.
Wijselijk besluit ik deze vraag onbeantwoord te laten.
De hele verdere reis kijkt ze me diep-beledigd aan vanaf de andere kant van de coupé.
Ik zit nu wel erg ongemakkelijk op mijn bankje en neem me voor voortaan gewoon te blijven zitten. "Het volgende station is station Utrecht, deze trein zal na Utrecht nog verder rijden naar…"
Godzijdank, ik mag er uit.

ov

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 8 stemmen 1.101