Verhalen

de ondergang....

Onwezenlijk leek het wel, ze merkte niet eens de schoonheid van de ondergaande zon in haar streling met de golven, langzaam verdwijnend in die betoverende gloed van een feeëriek kleurenpallet.
Zelfs het geluid van krijsende meeuwen, als groet aan de invallende nacht, drong niet eens tot haar door. Zo verward en hulpeloos koos zij de weg naar het licht, het laatste streepje zon. Op zoek naar antwoorden die niemand haar geven kon.
Ze hoorde nog steeds het geluid van krakend metaal, meer nog dan het eindeloze geruis van de aanspoelende golven, die haar steeds verder omhelsden op die laatste tocht naar oneindigheid.

Ze had nooit afscheid kunnen nemen, alles gebeurde in een flits. Een toekomst in het verschiet met de mooiste vooruitzichten, werd op één nacht herschapen tot je reinste nachtmerrie.
Nog steeds voelde zij die blik. Die allesoverheersende warmte als hun ogen zich vermengden. Ze heeft er nooit aan kunnen weerstaan. Zelfs op die laatste dag, toen de helderheid langzaam vervaagde, kuste zij zacht zijn tranen weg.

Zij dacht nu aan de belofte die haar afscheidskus behelsde.
In zijn gesloten ogen had zij de toekomst verloren en zocht nu naar de dag van morgen, waar de zon nooit meer onder zou gaan.

Ze nam zijn hand en fluisterde zacht, wees niet bang, ik weet de weg………..

Schrijver: danny cant., 30 september 2004