Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Geweld uit onverwachte hoek

Het schijnt droevig gesteld te zijn met het respect in de trams.
Roken waar het niet mag, niet op staan voor de oudere medemens, stoelen bekladden of zwartrijden.
Niet dat ik het ooit heb gezien hoor, ik heb namelijk in heel mijn leven welgeteld drie keer in een tram gezeten. Het is dus maar van horen zeggen. Wat ik echter nog nooit heb horen zeggen, is dat er geweld wordt gebruikt door de trambestuurder en laat ik dat nou toevallig wel hebben gezien in een van mijn drie tramritjes.

Ik heb mijn auto geparkeerd aan Linkeroever om daar op de tram te stappen naar Antwerpen Centrum. Ik stap in en word aangekeken door een forse vrouw met een pokdalig gezicht en grote boze ogen. Geen makkelijke tante, denk ik direct al. Het is druk in de tram. Na mij komt er een jonge moeder binnen met een buggy. Aangezien er geen plaats meer is, moeten we beiden blijven staan. De booskijkende chauffeuse blijkt ook ‘boos’ te kunnen doen. Ze roept tegen de jonge moeder: “Klap die buggy in en pak dat kind bij je!”. De moeder kijkt vragend in het rond en weet niet goed wat ze met die opmerking moet. Een begripvolle passagier zegt haar dat in de spits de buggy’s ingeklapt moeten worden en de kinderen op schoot gehouden moeten worden. De jonge moeder begint langzaam de gesp van de buggy los te peuteren. Ik zie haar denken: "Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen, ik heb niet eens een zitplaats."
Plots horen we: “Of moet IK het komen doen?!” De boze chauffeuse heeft het nog niet gezegd of het gevaarte komt van haar stoel en geeft de jonge moeder prompt twee trappen tegen haar benen. Het wordt even doodstil in de tram. De jonge moeder weet het helemaal niet meer en voor zij of wij iets kunnen ondernemen, pakt de blijkbaar ongestelde trambestuurster de moeder plus buggy vast en sleurt ze uit de tram. “Eruit!”, roept ze er nog achterna. Verschillende passagiers beginnen nu te roepen tegen de bestuurster en anderen verlaten vluchtig de tram.

De deuren sluiten weer. Ik hoor alleen nog maar geroezemoes. Mijn mond heeft zeker twee minuten open gestaan, terwijl ik roerloos tegen het raam stond geplakt. In mijn hoofd herhaalt zich het gebeurde en ik bedenk me opeens dat ik de kinderen eerst ook mee had willen nemen. En net als de jonge moeder was ik niet op de hoogte van het buggybeleid in de spits. Het had mij dus net zo goed kunnen gebeuren.

Ik had nog vijf minuten voordat ik Antwerpen Centrum zou bereiken en om weer een beetje bij zinnen te komen. Het was in die vijf minuten dat ik dat misbaksel haar naam heb gevraagd (die ze overigens netjes gaf, dat dan wel weer) en besloot een klacht in te dienen. Mijn medepassagiers heb ik gevraagd hetzelfde te doen en de animo was groot.

Als ik ooit nog iemand van de trammaatschappij hoor klagen over passagiers en het gebrek aan respect, zal ik ze toch even helpen herinneren aan Marianne van Beersum, die wat mij betreft nooit meer een tram bestuurt. Daarbij heb ik nooit iets van een reactie gekregen op mijn klachtenbrief. Laat ze eerst hun eigen personeel maar eens onder de loep nemen.
Over respect gesproken.

Schrijver: wendy77, 9 december 2005


Geplaatst in de categorie: geweld

3.3 met 7 stemmen 1.124



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)