Alle inzendingen van . I Broeckx

Haast aarzelend, haast tastend, beroerde ik eens je gezicht; haast aarzelend, haast tastend legde ik me eens aan je borst..... Mijn woede om je vertrek is uitgebarsten als een rijpe vrucht die door haar schil niet meer belemmerd werd.... Jouw armen hebben me losgelaten vóór ze me ooit...

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van...

In Zorgcentrum "De Heikant" was het niet ongezellig op een dag in januari die nog kenmerken droeg van een onstuimige en felle winter zoals een heftige, gure wind en vlagen van regen die een stormachtig karakter droegen. In de eetzaal keken sommige ouderen enigszins verbijsterd, verbaasd en...

En zo nam je mij mee, mijn zuster, door stad en land en zo wilde je me de Latijnse namen bijbrengen van al die planten, struiken en bomen die je op de Middelbare Land- en Tuinbouwschool geleerd had ("Platanus Acerifolium", "Quercus Robur"). En ik, jouw onwillige en weerbarstige zuster,...

Het is een stille buurt en deze heeft helemaal niets bijzonders; ze heeft nauwelijks een uitstraling, is eerder sfeerloos te noemen, maar in een van haar armzalige huisjes kende ik een zeldzame vriendschap die haar aroma verspreidde over de buurt waardoor een gouden licht werd verleend aan het...

Je was altijd weinig begaafd tot het leven, mijn Lucie, mijn trouwe en jarenlange vriendin. Zo vaak sprak je het woord "lusteloos" uit, dat je altijd vóór op de tong lag, het woord waarmee je kennelijk alles wilde zeggen. Het toverwoord dat je hele toestand en al je vergaande en ultieme...

Ik had met de trouwe Regiotaxi en een lieve, goedhartige chauffeur het parcours gevolgd dat via Udenhout (waar de uitbundige Kerstversieringen zijn uitgespannen boven de brede straat, die is als een avenue) de inrichting bereikt waar mijn zeer zwakbegaafde broer nog altijd zijn dagen rekt. Het...

De familiefoto is ongetwijfeld genomen in 1962 bij onze trouwe buren. Het daarop afgebeelde tafereel wordt begrensd door de zware, groene, velours gordijnen die ik me nog zo goed herinner en die een sfeer van gezelligheid en beslotenheid deden ontstaan. Mama omarmt op de foto mijn zusje gekleed...

Op 10 december, je zesenzestigste verjaardag, stonden de bomen aan mijn venster in een stille, koude, dichte mist. Je bent een winterkind, mijn zuster. In 1956, drie jaar na mijn geboorte, kwam die vreemde zuster en toen ben jij, mijn levenslange kameraad en metgezellin voor het leven, aan mijn...

Ergens in duistere contreien waarvan ik de naam niet ken van onze zo geliefde stad bevindt zich een merkwaardig, ronduit demonisch aandoend, hoog oprijzend gebouw dat mogelijk eens dienst heeft gedaan als kerk en dat ik onlangs nog eens aanschouwde. Tussen de huizenrij vormt dit gebouw een...

De poppendokter resideerde aan het Korvelplein. Een hele afstand vanaf mijn ouderlijk huis, dus ik vraag me af hoe we er gekomen zijn. De gebeurtenis ligt ver terug in de tijd. Mijn pop moet iets gemankeerd hebben: reden voor een bezoek aan de "alternatieve arts". Gearriveerd op het genoemde...

De Regiotaxi heeft op een zondagmorgen de stad omcirkeld en ik heb de troosteloze bebouwing van de buitenwijk willens en wetens aanschouwd. Tenslotte moesten we onvermijdelijk het Zorgcentrum, genaamd "Boshuis" bereiken, dat is verrezen in de plaats van de onlangs gesloopte en met de grond gelijk...

Het jongetje zou zijn zevende verjaardag vieren en ik vroeg de moeder wat de "grote dag" zou brengen. Vroeger, als kinderen, in onze jeugd, - die sinds lange jaren is bedolven onder as en puin en onder de tijden die zich hebben opgestapeld en vermeerderd zoals wellustige, onbeschaamde konijnen...

Kopen, kopen, kopen tot je erbij neervalt, zit de bevolking in het bloed. De onmiddellijke, acute behoeftebevrediging die niet kan wachten is zo sterk als voor een baby de moederborst. De koopkracht is het kernpunt geworden waar alles om draait. Het bezit tot zinloos levensritme, de materie...

Het was een soort ski-jack met optimistisch aandoende tekst op de mouw; een warme winterjas waarmee ik nog jaren vooruitkon die ze me geschonken had. Maar ik zou nooit meer naar de wintersport gaan. De jas hing stilletjes en bescheiden aan mijn kapstok, kennelijk bereid, voor zover een jas bereid...

Hij sprak mij aan in de Copyshop. Hoewel ik slechts een grimas maakte, dan wel een "gekke bek" trok, verklaarde hij: "U lacht me uit, mevrouw". "Wat bent u wantrouwend", reageerde ik: "Ik neem u honderd procent serieus". Hij had mij ongetwijfeld uitgedaagd en nauwelijks verwacht dat ik ad...

Te voet terugkerend van het Energieplein, dat zich als een vierkante enclave als het ware genesteld heeft in de wijk, trof ik vandaag op de Burgemeester Brokxlaan een oudere Tilburger met keurig getrimde baard en snor. Hij aansprak mij aan en vroeg of ik het langgerekte hek - dat daar ter aarde lag...

Een levensgrote schildering van een krijtwit skelet tekent een muur in de Burgemeester Brokxlaan; een soort uitvergrote maar onechte grafitti, die het uiteindelijke, oneigenlijke doel en de tragische, tot wanhoop stemmende uitkomst van al onze nutteloze strevingen levensgroot verbeeldt. Vlakbij,...

De "Arriva"-bus kroop en kronkelde als een slang over de Lage Witsiebaan en zij bereikte de halte aan het Nassauplein waar ik stond te wachten. Het voertuig zou me naar Tilburg Noord brengen waar ik een vriend zou ontmoeten. Ik was ruim op tijd en vóór onze ontmoeting in Zorgcentrum "De...

De Tilburgse Trouwlaan strekt zich uit in een wijk die het goede humeur van passanten nauwelijks kan bevorderen. De laan is bereikbaar met meerdere buslijnen, maar men moet er dan mee rekenen dat men dan een eindje moet lopen om Schoenenzaak "Mevio Schoenen" te bereiken. Waar de armoede...

Hij moet zachtmoedig geweest zijn. Zijn warme, mokkabruine Indonesische ogen toonden warmte en ze reflecteerden helder, intelligent en liefdevol de wereld. Haat, nijd en jaloezie gingen hem bezielen en kwamen tussen ons in te staan als nodeloze maar onverbiddelijke stoorzenders. Ik weigerde hem...

Gekleed in het rode, gebreide jurkje was mijn arme zusje van huis gegaan om vader te zoeken. Hij was die morgen vertrokken met voor haar onbekende bestemming en was verdwenen in voor haar mysterieuze, schimmige contreien. Hij was in werkelijkheid zijn dagelijkse gang gegaan op de fiets naar het...

Het is nu een jaar geleden dat de snelle, helgele auto die ik verwelkomd had mij is komen halen. Ik had staan wankelen op mijn benen en koude rillingen hadden mij bevangen. Gelukkigerwijs hadden de verplegers het zuurstofmasker meegebracht dat ze razendsnel op mijn gezicht hadden geplaatst. Nooit...

Een onopvallende straat, die alleen aan de aandachtige en zorgvuldige wandelaar opvalt, leidt als vanouds naar het Energieplein waar M., de trouwhartige en deskundige fysiotherapeut, zijn praktijk heeft. Ik ben de weg weer gegaan naar die voorziening en het was alsof men op mij gewacht had. De...

Toen de verwarmingsmonteur was vertrokken (een mooie he-man of Apollo gekleed in het zwarte uniform met de tekst "Feenstra" op zijn benen en billen; ik had hem gadegeslagen terwijl hij "deskundig morrelde" aan de apparatuur) vertrok ik naar Café-Restaurant "De Burgerij" aan de Noordstraat....

Een smalle stenen trap leidt onvermoed en haast ongezien naar de speelgoedzaak in het centrum van onze stad. De collectie die men daar aantreft is enorm uitgebreid, maar ik koos slechts voor de "Bakugan-ballen" op aanraden van de moeder van de kleine jongen. De helgroene, glanzende ballen met...

Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis aan moeten breken. De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes...

Een hoge omheining, een forse, groen geverfde en met klimop begroeide balustrade verheft zich in Tilburg Zuid naast de spoorbaan die de stad met Den Bosch verbindt. Zij dient om de wanhoopspogingen van de betreurenswaardige slachtoffers van het "psychiatrisch regime" op Psychiatrisch Ziekenhuis...

Nog altijd verblijft hij daar, is hij daar, in de inrichting, zijn miserabele thuis, zijn verblijfplaats. Daar denkt hij aan mij, wacht hij op mij, die hij altijd zozeer verwelkomt, naar wiens komst hij zozeer uitziet. Onbekend blijft mij altijd hoe in zijn zozeer gemankeerde brein de...

Hoe wonderlijk was het, dat ik samen met de vriend die ik vond in de slaapstad, een soort satellietstad van de metropool, op een regenachtige zondagmiddag, vijftig jaar na ons eindexamen, toen de winter van ons zeventigste levensjaar op handen was, plotseling de beginregels van de Ilias reciteerde,...