Een kameraad voor mevrouw Van Keulen
De kersttijd naderde en mevrouw Van Keulen, die mij gaandeweg, tijdens de tweeëneenhalf jaar van onze geregelde ontmoetingen tot een "moeder" dan wel tot een vriendin was geworden, had voorzichtig te kennen gegeven dat zij uitzag naar een "gezel" in de vorm van een weliswaar levenloze maar toch "vrolijke" en "gezellige" kabouter die haar eenzame uurtjes wat zou verlichten. Hoewel zij zeer verlangde naar haar nieuwe "vriend", drukte zij mij op het hart toch vooral geen kosten te maken voor haar.
De Deeltaxi laveert mij door sneeuw- en ijsvelden naar Tuincentrum Groenrijk. Eerder had ik telefonisch vernomen dat men er daar een assortiment tuinkabouters in alle maten en soorten op nahoudt. In de uitgestrekte hallen ga ik op zoek naar het gewenste artikel. Aangekomen bij de desbetreffende stellage zie ik allereerst een klein beeldje van een dwerg. Dit artefact zou zeer geschikt geweest zijn voor mijn doeleinden ware het niet dat er een stukje was afgebladderd van de rode puntmuts waardoor het witte gips zichtbaar was.
Een andere kabouter lijkt me de vriendelijkste uitdrukking op het gezicht te dragen van zijn "kameraden" die daar staan opgesteld op een plank te midden van een veelheid van kerstartikelen zoals daar zijn: kerstballen, aaneengeschakelde kleurige lampjes in de vorm van rendieren of klokken en wat dies meer zij. Zijn hoofd waggelt en wiebelt min of meer op een stalen veer die aan zijn bovenlichaam is bevestigd en met bolle oogjes kijkt hij schijnbaar welwillend en goedgunstig de wereld in. Ik heb de "vriend" voor mevrouw Van Keulen gevonden!
Men heeft het aanvankelijk nog niet door, maar men komt er gaandeweg achter hoe hoog de klantvriendelijkheid in het vaandel staat geschreven bij Tuincentrum "Groenrijk". "Mevrouw, gaat u liever in die hal, die is verwarmd". "Is uw taxi er nog niet? Dan kunt u misschien even naar de koffiehoek gaan".
De koffiehoek is zeer sfeervol ingericht en te midden van geurende kerstbomen en frisgroene tropische planten wordt men getrakteerd op stroopwafels en op warme chocolademelk. Gecombineerd met sentimenten van goedgunstigheid die geheel en al bij het seizoen passen, leidt het geheel tot een sfeer van menslievendheid die men tegenwoordig nog maar zelden aantreft in het maatschappelijk verkeer.
Bij de kassa betaal ik tenslotte de kabouter. "Hij is niet voor mij hoor", zeg ik erbij, terwijl ik me toch allerminst hoef te schamen, verontschuldigen of generen voor de aankoop van het beeldje. De caissière is echter een beroepsactrice die niet gepaster gereageerd zou kunnen hebben op mijn mededeling.
Het is nu zaak de kabouter te bestemder plaatse te brengen. Ik neem hem, verpakt in sinterklaaspapier, mee naar zijn vermoedelijke toekomstige domicilie, de bejaardenflat aan de N.-laan, in afwachting van de al dan niet fortuinlijke "ontmoeting" tussen mevrouw Van Keulen en haar toekomstige "vriend", hun kennismaking en haar al dan niet positieve reactie.
Door het matglas van de voordeur zie ik mevrouws breekbare gestalte achter de rollator aan komen schuifelen. Ze blijkt blij verrast met het geschenk en we geven de kobold, die een plaatsje krijgt in de vensterbank, de naam "Kwibus".
Door de blauwe decemberavond ga ik voldaan huiswaarts. Nu zal mevrouw met de Kerst niet alleen zijn.....
Geplaatst in de categorie: kerstmis
kerstmis vriendschap kabouter
144
Geef je reactie op deze inzending: