Alle inzendingen van Fred

Appels en peren, ik schik ze op de fruitschaal naar goeddunken, voor later als ik iets te schillen wil hebben. Rins stropend, rood kokend, ik lust ze ook rauw. Bananen, aardbeien of tomaten, een koninkrijk voor een republiek, steek af die kroon, de eikels vallen dit jaar bij duizenden, kastanjes worden tammer dan ooit. Kersen, druiven, mandarijnen…

Het asfalt ligt opgeweld bij de bushalte, ik rijd er omheen met mijn fiets, herken de de aanrijdroute van het openbaar vervoer, de chauffeur kan niet anders. Elke keer weer die zelfde koppen, stempelen of knikken naar de jaarkaart, soms verbaasd grijpen naar wisselgeld, iemand vraagt om 2 of 3 zones, betaald wordt ie ergens afgezet. Op tijd drukken…

Ik zal niet in de top eindigen, zelfkennis genoeg. Literatuur zegt mij niets, dat is iets van oude mannen achter een typemachine, of zelfs een kroontjespen, schoonschrijvend blijven zij tussen de lijnen hangen. Krullen, haken en ogen, ouderwets perpetua of bodoni, schreefjes die recht doen aan letteren die mij alleen maar belemmeren, irritante creaturen…

wat een ongelooflijke kutweek, bij p&w propageerde men het ultieme lapje vlees, een bekende nederlandse zat daarvoor in een kooi met een dierenvoorvechtster, advocaat en schrijver bleven niet achter, presentatoren smuikten, jeroen geilde duidelijk op georgina..... biologisch gezien is datzelfde lapje vlees voor de gemiddelde nederlander, die volgens…

ik schrijf dit alles zonder kapitalen, ondergeschikt laat ik u soms weten wat ik van u vind, zonder mededogen, soms met een knipoog, maar altijd wel met het hart op de plek waar men dat mag verwachten, een sneer of een aai over de bol dan wel de rechtse directe, en nu moet ik u laten weten dat mijn reactie achterwege blijft, iemand maakt misbruik van…

En toch werd het weer licht, kwam de dageraad zonnebrandend uit de nevel tevoorschijn. Witte wieven stegen op uit het park, doorkliefden elegant de veelarmige plataan, rodekoolzwammetjes stonden daar zomaar, spontaan, in een grasveld te staan. Strakblauw had de ochtend de hemel gemist, maar tegen het middaguur had de zon alles uitgewist, wolkend wierpen…

Sinds kort weet ik dat ik geen Nederlander ben, ondanks mijn Rotterdamsche vader en een Haagsche moeder, sappelend zetten zij mij neer in de armoedige jaren vijftig. Een decade waarin je lopend de binnenstad bereikte om de fameuze etalages van de grootwinkels te bekijken, je zag de touwtjes wel die pakjes in en uit schoorstenen deden bewegen, je doorzag…

Honderd dagen trok men het land in, weken evalueren en ook nog 21 minuten, themaweek. Wie de baas is weet ik zo langzamerhand wel, niet het overgrote deel van de bevolking, maar de regering die het *kuch* zoveel beter weet. Heeft dit kabinet dan niet in de gaten dat het zelf polarisering in de hand werkt ? Dat het kabinet het middenkader van binnenuit…

Klaaglijk miauwend, stokdoof overschreeuwend mijn rillende rug, deze dag was er een om het koud van te krijgen, ik kriewelde onder zijn kop en hij kalmeerde, een zwak gebrom uit zijn magere schouders deed mij even terug zitten op de bank. Ik weet dat hij gaat, al wil ik dat niet. Hij roept mij weer, stuiptrekkend verweert hij zich tegen een naderend…

Vandaag naar de dierenarts gegaan, dochterslief gingen mee, begaan met zijn lot. De een wilde lijden besparen, de ander zag tevredenheid in zijn marge van bestaan. En ik, ik wist het gewoon niet, moet ik hem een spuitje laten geven, snorrend gaf de behandeltafel mij ongelijk. Hij ligt nu weer op dat plekje onder de kast, zelf gekozen, met uitzicht op…

Omgerekend in mensenjaren is hij 110 en een beetje, de laatste kater van mijn moeder, de dood is soms genadig. Nu is hij zelf aan sterven toe, wankelt naar de etensbak en valt soms zelfs om, afgevallen ligt hij zwaar op mij. Laatste levensteken uit het ouderlijk huis, ongewild verleende ik asiel aan een mooie oude zwart-witte opa. Gisteren lag hij op…

Je zou het ook "uit de kast" kunnen noemen, in mijn geval zelfs "uit de kist", :-) voor Frederik en een :-( voor Giovanniek. Met dank aan mijn alter ego's: Nathalie Mahlstrohm, de vrouw in mij, Katje het poezelige speldenkussen, Giovanni als uitdagende flamboyant, gluupje de gluiperige inborst, Ome Joop en Judith ten Cate, nostalgisch De Zwarte…

Onverwacht, ik zag het niet aankomen, onverdacht, misschien nog beter verwoord, die hoek kwam uit het niets, uppercut vol op mijn bek gegaan. Ik heb geen zin u alles uit de doeken te doen, weet slechts dat mijn lieve Nathalie mij een plens ijskoud water in 't gezicht heeft gesmeten, maar mij daarna wel volledig heeft afgedroogd. Zij hield mij voor…

Soms heb ik dat, lekker wild om mij heen slaan, nagel ik elke katholiek koliek aan het kruis, hak ik sharia-waardig ledenmaten van scooterkutlichtgetintenoordafrikanen, beuk ik gaarne normen-en-waarden terug in die pleuriskop van grijns-JP. Daar heb ik soms zo'n zin in, dat wil je niet weten. Ik houd het u ten goede, de ontploffing is nabij.…

De nietigheid van het bestaan, een stofje op de wereld, de wereld een stofje in het universum. Een nog kleiner stofje beweert mijn kleinheid, kleineert reinheid. Kijk, ik zeg niet dat ze dood mogen vallen wat mij betreft, per slot van rekening heb ik daar een stofzuiger voor. Waar het mij om gaat is die arrogantie, de betweterigheid gestoeld op een…

Het is laat, ik rook nog een sjekkie, drink een laatste borrel, tevreden met de dag die is geweest. Wind en regen getrotseerd, broertje geholpen met zijn nieuwe thuis, kast in elkaar geschroefd voor dochterlief. Het leven is zo slecht nog niet, ik ben wel moe en aan slapen toe. Niemand wilde hem hebben toen mijn moeder overleed, maar morgen ligt…

We zullen er aan moeten geloven, stelling nemen. De strijdende partijen drijven e.e.a. op de spits, kerketoren en minaret, christenhond en geitenliefhebber, schreeuwende reclame en literatuur. Zwart versus wit, een wereld die zichzelf verloochent, niet met elkaar weet om te gaan. Strijd is de impuls van deez' aardkloot, er dient gewonnen te worden…

De lage avondzon kust een wolkenband beschamend naar de nacht, de rimpelende zee goudbrokaat golven naar een einder, oplichtende algen doen een verwoede poging het donker te doorbreken. Tevergeefs, de duisternis omvat vergetelheid, nog even scharlakenrood achter de kim, de dag is dood, gestrand op de vloedlijn. Al dat over blijft, spijkers, laag…

Ten dode opgeschreven, mijn leven verkeert in een fase dat het er eigenlijk niet meer toe doet. Blauw en geel is groen, zwart en wit is grijs, rood en geel geven mij een oranjegevoel, maar ik haat het koningshuis. Vier komma zeven milliard, Papendrecht verwelkomt Bea, dat hoort zo want zij is de koningin, maar ondertussen ben ik het spoor kwijt, bijster…

Nou, dit gaat 'm worden dus. Geen stukkie, geen verhaaltje, geen hartenkreet, de kleine mensch uitgeschakeld. Neen, echte woorden die overkluizend het kanaal de wielewielewaal uitfoeterend wijzen op het prachtgezang van de nachtegaal, op de merel die complex zichzelf nafluit. Voorspelbaar saai, die grote hoogte, en verder dan dat komt voornoemd gevleugelte…

Het gaat niet goed in dit landje, de vierkante kilometer kan de drukte vrijwel niet meer aan, discriminatie loert om de hoek, bedrijven willen arbeiders inlijven doch deinsen terug voor de allochtoon. Driss Boujeri ondertekent een volgende keer z'n sollicitatiebrief met Dries Boedrie, meer kans op een baan. Gelijk heeft hij, maar wat moet een autochtoon…

Volvreten, vinger in de keel, omarmd door het fluweel van de nacht, niemand die je ziet, obesitas olet en je gaat er ook nog van transpireren. De voorraadkast is geduldig maar geen uitkomst. Uitstekende botten onzuiver op de graat, zo mager dat het nergens meer om gaat, een schreeuw om aandacht totaal afgeslankt, nog net geen skelet. Tweeduizend…

Het was slechts een vingeroefening, een opengewerkte hals in potlood afgezet op de horizon, geen torso, geen gezicht. Armen en benen ontbraken, uitgestoken nek met een streep door de tekening, echt alles ontbrak aan dit zelfportret. In kwijt zijn heb jij mij omlijst, voor nóg een keer zou ik zo maar tekenen.…

De lucht was blauw, staalblauw, alle nuances lentegroen baadden in een meedogenloze zon, hardvochtig uitgeknepen. Hoefblad, groot, klein, wit of Japans, al snel viel het vormloos terug naar moeder aarde, daarna volgden andere plaatselijke planten, in volgorde van weerstand. Maar de agave bloeide op, evenals de zeedistel, diverse succulenten en een…

Doodsrochel, laatste ademtocht, mijn ding kwijt, voordat ik ga wilde ik dit nog ff zeggen, toonaarden voor elk wat wils, begraven onder een deken van malloten, literaturalisten die reagerend de quintessens misten, niet op een haar na maar een kilometer breed. Gelijk halen, gelijk krijgen, zoveel woorden voor handen, het zou een abc'tje moeten zijn,…

Het begon altijd met koffie en gebak, soms een tweede bakkie, de perverseling ging voor nummer drie, wist dat na het bakkie leut de echte drank op tafel kwam, de traditionele kring werd verlaten en stoelen schuivend de kamer anders zouden indelen. De jarige had inmiddels zijn of haar tijd gehad, visite en inwonenden verspreidden zich over het huis,…

Heden ten dage tel je niet meer mee als je niet schettert, als je niet schittert. We leven in een wereld van zelfbejag, spetteren audio en visueel, gekleed in merktekens, logo's gaan ego's voor in totale onbezonnenheid. Blingbling, verblingding, juichen en schreeuwen om een Nawijn, een paus, en nog zo'n honderd mensen die er niet toe doen. Een grote…

Dat laatste journaal had ik niet moeten kijken, in willekeurige volgorde kwam de ellende van vandaag nog even langs, brandhaarden, vermiste meisjes van 16, de grens tussen Tsjaad en Soedan waar vluchtelingen elkaar wederzijds in de weg lopen, Mexicaanse ex-communicatie inzake abortus omdat men niet communiceert, de bom die steeds weer barst in Irak…

Noem het kazuifel, djellaba of de kleding van een travestiet. De laatste heeft daarbij nog het voordeel van de twijfel, de eerste twee niet. De baarden hanteren zwaarden in uiteindelijk streven naar een wereldlijke macht, verkrachten ongewild hun maagdelijkheid, naastenliefde is ver te zoeken. Hoogmis, discipelen die deze dienst bezoeken hebben meer…

Want morgen sta ik op uw tenen, schop ik schenen, draai ik u een poot uit of geef ik een knietje in gevoelige regionen, kunt u mijn rug op of er van af glijden, maakt mij niet uit, ik lees hier duizenden woorden in nietszeggendheid, zelfstrelende ego's. Snel nog even een sonnet, stelling nemen met een citaat, verhaal halen voordat het u ontgaat…