Alle inzendingen van I.Broeckx

In de enorm luxueuze, gigantische lounge van het hotel, waar zij diep wegzakte in leren fauteuils, waar de asbakken verwisseld werden als zij met haar ogen knipperde en waar serveersters af en aan liepen met drankjes naar keuze, zat zij met haar verbeten mond die verwrongen was door neerslachtigheid en zwaarmoedigheid. In het klassiek-Duitse prieel…

Ik heb afscheid genomen van het station met het gewelfde dak dat trots de naam van mijn geboortestad draagt en afscheid van de oude buurt waarin ik zo lang gewoond heb, van de groene, zware toegangsdeur van mijn flat, van de rustieke balkons met uit steen geweven vlechtwerk.... Toen ik afscheid nam begroette ik al in stilte de bezienswaardigheden…

Een granieten rotsblok is van de helling van de berg van het leven af komen rollen en heeft mijn geluk verpletterd. De lelies, asters en narcissen liggen verdord ter aarde en schijnen voor eeuwig een vale weerschijn in mijn hart en ziel te moeten hebben. Leegte heerst in mijn innerlijk; de leegte van een eindeloze woestijn waarvan ik de zandkorrels…

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn vader, hem waarschuwde voor je al te tengere gestalte....…

Toen de herfstbladeren alweer ruimschoots de trottoirs bedekten, in de tweede herfst na mijn moeders overlijden, kwam ik haar weer tegen in de stad. Ik ontweek haar blikken en probeerde mijn gezicht een uitdrukking te geven van rouw of misnoegen over haar gedrag dat toch wel getuigde van harde onmenselijkheid en misplaatste wrok en rancune. Ik verbaasde…

Met een glimlach van oor tot oor stelde mevrouw een ander voor. Zij had de leiding van een groepje dames die hun zielenroerselen te boek wilden stellen. De sfeer was broeierig als op een augustusdag met dreigend onweer. Onder de oppervlakte kolkten en woelden de problemen die niet door de kunstig opgetrokken façades heen braken. De dames aten samen…

Op een maandagmorgen zag ik een pakje boterhammen bij de stoeprand liggen dat kennelijk achteloos was weggeworpen door een onverschillige student of scholier of verwende ambtenaar, arbeider of ingenieur. De volgende dag lag het er nog, maar nu had het de belangstelling getrokken van enkele kraaien, waarvoor het nog wel een aangename verrassing was…

Er werd gelachen en geschertst tijdens de barbecue en een meisje fêteerde de jarige met een sopraanpartij. Hoog trilde haar stem in de septemberlucht. "There's a hero" weerklonk als was het het lied dat een kwetsbare en onschuldige vogel ten hemel zendt: fragiel, gevoelig en ongrijpbaar. De jarige en de overige aanwezigen zonden blikken van ontroering…

Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien, maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige Zwitserse hemel. En hij zou dit alles zien, zij het eenmaal…

Zij loopt met hoog opgetrokken schouders, die, figuurlijk gesproken, de last van haar leven niet meer kunnen dragen, maar voert twee grappige honden aan de lijn. Thuisgekomen ploft zij neer voor het wervelende scherm waarop beelschone acteurs en actrices welhaast onafgebroken over elkaar heen buitelen tijdens hun gefingeerde liefdesavonturen. Voor haar…

De golvingen en welvingen die zijn als scheerschuim of sneeuw van het witte dekbed bedekken mijn lichaam als de verre reis begint. Ik zal zeegezichten zien of groene lagunes of hoog oprijzende torens, omwalmd door roetwolken of het graf van Louise de Coligny en haar gebeente, voor altijd rustend in de crypte. Ik zal dansen op een onwerkelijk bal,…

Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83 jaar geleden op een boerderij in Rosmalen en werd getekend…

De Wielevenweg, alwaar het Dierenopvangcentrum gevestigd is, bevindt zich ruimschoots buiten de stad, in een landelijke omgeving en ik bereik deze slechts na ruime omzwervingen en na veel hulp van vriendelijke en zeer bereidwillige passanten die hun mobiele telefoon raadplegen voor dit doel en een half uur te laat ontmoet ik mijn mogelijke toekomstige…

Hoewel hij jarenlang de buurman was geweest van mijn inmiddels overleden moeder, sprak hij mij niet aan toen ik hem ontmoette bij de bushalte. Kennelijk vond hij het wel uiterst precair met iemand in gesprek te komen die volgens zijn razendsnelle, momentane berekening wel in het laatste stadium van vertwijfeling en wanhoop moest verkeren; iemand die…

Het ziekenhuis ligt uitgestrekt als een Moloch met brede muil: de centrale deur biedt toegang tot een gang waarop mensen als op een boulevard flaneren. Op deze zaterdagmorgen is het er rustig. De ziekenkamers bevinden zich verder weg, uit het zicht, afgesloten door gangen en deuren en het restaurant vormt een klein uithoekje, een kleine oase in een…

Via de omliggende dorpen, via de snelwegen en toegangswegen tot de stad, heeft ze de Nassaustraat bereikt. De auto is onder haar handen gewillig en snel, het asfalt zoeft onder zijn wielen weg, kilometer na kilometer verovert hij op de afstand die mij en mijn arme zus meestal gescheiden houdt. Haar handen, aangetast door ziekte, kunnen nauwelijks…

Van de ene dag op de andere is er een berglandschap geschapen langs de snelweg in de Nassaustraat ten behoeve van de aanleg van de nieuwe riolering. Grote, grijze, holle buizen liggen er zij aan zij naast elkaar, klaar voor gebruik, als enorme mergpijpen in de etalage van een bakkerswinkel en 's-nachts is het geluid te horen van onduidelijke, maar…

Het huis en de praktijk van de arts liggen aan een stille straat, niet ver uit de buurt, op korte loopafstand en een wijnrode deur verschaft toegang tot de wachtkamer. In deze stille, vredige en vreedzame contreien is (nog) niets te merken van de grenzeloze verbijstering en hysterie die de wereld teisteren; de medische zorg is toegankelijk en volop…

Terwijl de psychologe in het sfeerloze vertrek haastig en ongeïnteresseerd de woorden neerkrabbelde die het levensverhaal van de cliënte vormden, keek laatstgenoemde uit het raam naar de veelbelovende maartbomen waarin al vogels nestelden en zij besefte dat het licht was zoals in haar jeugd toen zij de hoge bomen zag achter de huizen en toen oma voorlas…

"Zeg 't mar, mèske" zei hij uitnodigend. Een vader of een vriend die mij "meisje" zou kunnen noemen, bezat ik sinds lang niet meer In 't vroege voorjaar was altijd de merkwaardige drietonige "lokroep" van de ijscowagen in de vroege avond hoorbaar en deze keer was ik haastig in de schoenen geschoten om de troost van het ijs te bemachtigen.…

Een vroege voorjaarszon spreidde haar licht over de wereld en een enkel dieppaars krokusje en krijtwit sneeuwklokje vertoonden zich al her en der in de plantsoenen toen ik mijn oude vriend tegenkwam. Na onze voorgaande, oppervlakkig en neutraal gebleven en veelvuldige ontmoetingen was hij nu openhartiger en meer vrijpostig en informeerde hij openlijk…

Sinds ze op de cursus geleerd heeft hoe ze de poppen moet maken is er al een hele collectie uit haar handen gekomen, bestaande uit onder meer een voetballer met als onmisbaar attribuut de bal, bijna klevend aan de schoenpunt, en verder beelden van mannen en vrouwen in diverse poses, elkaar omarmend en knielend. Toen ik aanbelde was ze bezig aan een…

In het midden van die zomer (was het in juli of augustus en welk jaar was het?) stak ik, mistroostig en neerslachtig, de grasgroene weide van het park over, waar de beide fonteinen bruisten en klaterden en hun waterpartij ten hemel stuwden. Dat ik het huis nooit meer zou kunnen betreden, het huis van mijn dromen, dat mij eens gastvrijheid, liefde en…

De "Arriva"-bus had over de Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd. Ik heb weleens overwogen hoe het zou zijn in uiterste nood en eenzaamheid mijn zielenroerselen…

De jongeman achter de toonbank in de chique juwelierszaak was in alle opzichten gesoigneerd en voorkomend: een keurige scheiding in het nog florissante, gezonde, zwarte haar en een schijnbaar begripvolle glimlach ten overstaan van de dramatiek die toch zeker in enkele gevallen en ook in mijn geval een kleinere of grotere rol speelde, zoals hij kon vermoeden…

Toen de twijgen aan mijn venster kleine aanzetten vertoonden van minuscule blaadjes en bewogen in een licht briesje, heb ik koers gezet naar de stad waarvan mijn oude tante zo gecharmeerd en ikzelf helaas in mindere mate, maar we hebben de gevels bewonderd en ons begeven te midden van de menigte van de zaterdagmiddag die als altijd de straten en terrassen…

De foto siert nog mijn wand; op de voorgrond de oude, beroemde Karelsbrug met de beelden en een scherp geprofileerde, zwarte lantaarn en in de schimmige, blauwe verte de bebouwing in het overige stadsgedeelte waarboven de kathedrale kerk trots uittorent.... Het was een merkwaardig uitstapje voor doorgewinterde, notoire kantoorslaven, doorgaans gekluisterd…

Hoewel ik de klanken nooit kan thuisbrengen en ik niet weet of ze van bijvoorbeeld de hoorn, de fagot of de cello afkomstig zijn (ze klinken in mijn oren; ze bereiken mijn ziel, maar hun herkomst blijft onbekend) weet ik in het geval van de accordeon dat de slepende ritmes afkomstig zijn van het instrument met de beurtelings uitwaaierende en inkrimpende…

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd dan gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof het een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk dat in de loop van mijn 62-jarige leven opgericht was…

Zij zag de meeuwen niet die joyeus rondcirkelden bij het venster. Zij zag de witte, pluizige, trage wolken niet niet die rustig voortdreven boven de stad zoals altijd al en zoals tot in lengte van dagen. Zij had geen aandacht voor de paarse kopjes van de krokusjes op hun fragiele steeltjes in het vroege voorjaar. Zij rook de geur van vers brood niet…