Alle inzendingen van I.Broeckx

....en het werd weer Kerstavond. Je was nog te midden van de levenden en op deze avond waren we samen zoals inmiddels traditie was geworden. Op de radio weerklonk romantische muziek en we overdachten wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik…

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar…

Geen grafsteen zal herinneren aan jouw leven, aan onze liefde en vriendschap. In het verre land ben je onvindbaar. En ook mijn verwarde hart en verstand kunnen niet meer vinden, niet meer opsporen wat wij eens deelden. Gezonken is het in een diepe put, in de krochten en spelonken van vergetelheid, van voorgoed vergeten, van afsterven en verloren gaan…

Door haar psychische ziekte tuimelde ze beurtelings in de manie en in de depressie, in de euforie en in de neerslachtigheid. Als met een repeteergeweer gehanteerd door een onbekende werden de episoden van haar ziekte op haar afgevuurd. En eens trof ik haar aan, ten prooi aan de depressie, uitgestrekt en uitgeteld. De dood had zijn klauwen al naar…

Het is een mistige, vochtige dag, kort vóór Kerstmis 2021. Onze auto zet koers naar Café-Restaurant "Peerke Donders" waar de serre ons als het ware "verwelkomt". Er is daar een "tropisch hoekje" ingericht met op de wand een afbeelding van kleurige, vrolijke papagaaien met loodgrijze kromme snavels. Daar staan ook mooie planten, onder meer orchideeën…

In de avond werd er aangebeld en een stem weerklonk via de intercom: "Post NL!" Het jaarlijkse Kerstpakketje uit Engeland werd mij ter hand gesteld. Het bevatte zoals ieder jaar de lieflijke en ontroerende spulletjes ontsproten aan een dertigjarige vriendschap. In een album bewaar ik nog altijd de foto's van haar huis, van haar woonkamer die ik nooit…

Een levensgrote, manshoge Kerstman met traditionele baard heet ons welkom bij de ingang van het sfeervolle restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" dat men ook wel "De Refter" noemt en waar vele Kerstbomen een warmte suggereren die vele bewoners in weerwil van deze versierselen zullen moeten ontberen. Vandaag zal een meisje, gekleed in…

Al die jaren bevond ik mij aan de vergadertafel en volgde ik het verbijsterende verhaal van de psychiater op de voet met mijn zinloze schrijfwerk. Niet voor niets was ik notuliste geworden bij de Cliëntenraad. Van de nietszeggende pokerfaces van de "cliënten" viel doorgaans weinig af te lezen maar het was heel gebruikelijk dat je plotseling vernam…

Het is een winkelgalerij die niet veel voorstelt, waar ik vele voetstappen heb liggen en waar mijn tranen eens rijkelijk en overvloedig hebben gestroomd. Daar heb je de "Boots" apotheek, brandpunt van mijn vele bezoeken en de modezaken met hun etalages waarin ideaal geproportioneerde etalagepoppen mij iets voorspiegelen dat nooit werkelijkheid zal…

In de hooggelegen ziekenkamer waarin ik was ondergebracht was rond het middernachtelijk uur een kolkende donkerrode vloed, een brede stroom die niets anders bevatte dan mijn eigen bloed: aan mijn keel, mond en lippen ontsnapt die ik noodgedwongen maar botweg naast mijn bed op de kale, koude, gladde vloer moest deponeren. Mijn bloed was uit de diepe…

Onlangs deed ik enkele Kerstboodschappen in een zaak waarin ik eens mijn tomeloze verdriet botvierde; ik schafte een nieuwe agenda aan met een mooie kaft waarop twee "saamhorige" zebra's staan afgebeeld en met blanco bladzijden die veel beloven en als het ware optimistisch een sequentie van louter gelukkige dagen voorspiegelen en in het vooruitzicht…

Een "tovertafel" is een "instrument" dan wel een "stukje speelgoed" dat dementerenden en verstandelijk beperkten behulpzaam kan zijn en waar zij veel plezier aan kunnen beleven. Lichtvlekken en voorstellingen worden geprojecteerd en dansen op een tafel en de "patiënt" probeert ze als het ware met de handen te "betrappen". Philippe is al…

Ik ben een warme wintersjaal aan het breien voor je uit zachte turquoise en witte wol, die ik bij de "Action" kocht. De kleur turquoise zal overheersen in de sjaal maar ik brei er witte strepen in ter verlevendiging. De wol lag al lang te wachten tot ik haar ter hand zou nemen, maar nu zet ik door. De sjaal moet af zijn vóór je vijfenzestigste verjaardag…

De esdoorn, die sinds jaar en dag mijn woning beschermt, ontvouwt in dit seizoen haar kruin als een wonderlijke bosschage met de aanzetten van geel gebladerte zoals in de Natuur betaamt. Gele blaadjes resteren nog aan de andere boom aan mijn venster, gedeeltelijk kaal nu en zwarte takken tekenen zich af tegen de lichtblauwe hemel. Een eenzame grijze…

Vandaag de dag bevolken studenten de zalen en kamers van wat eens, nog maar kort geleden, het trotse Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" was. In haar zalen vierden vertwijfelde vrijgezellen eens hun eenzaamheid. De vriendelijke obers waren als amateur-psychiaters. Zij wisten om te gaan met hun klanten. Zijn zij nu werkloos? Nu groeten de opgewekte…

Vijfenzestig jaar geleden stond mama's bed ineens in de voorkamer en de vreemde wijkzuster in de vijfiger-jaren-schort was daar plotseling. Een zus en een dochter was ons geboren en mijn trouwe zus stond levenslang aan mijn zijde als niemand anders. Eens kwam een jongeman; een man om haar te werven en hij nam haar mee. Hij is mijn zo geliefde zwager…

Door een onheilspellende kou en duisternis was ik naar het nabijlegen ziekenhuis gestrompeld. Een donkerrode vloeistof, ongetwijfeld niets minder als mijn eigen bloed was eerder aan mijn lippen en mond ontsnapt.... De blauwe aderen liggen als dikke koorden op mijn tengere handen; een teken van ouderdom en ze vormen een uitdaging en een buitenkans…

Het regende een beetje. Een gedeelte van de Korvelseweg was opgebroken en een ondergrond van donkerbruin zand was aan de oppervlakte zichtbaar. Enkele zeer stoere heren hielden zich ermee bezig met behulp van voertuigen die wellicht de naam "pallettruck" verdienen het zand om te woelen en op te delven met behulp hiervan om mij onduidelijke en onbekende…

Tegenwoordig stelt men her en der die kleine kastjes op met enkele boeken erin zodat je naar hartenlust kunt halen en brengen uit je bezit. Op een vroege morgen koos ik een "dierenencyclopedie" uit een dergelijk fragiel kastje, opgesteld voor ons Wijkcentrum. De kleurige plaatjes van de dieren bewonder ik; van de vogels, de vissen, de reptielen, zo…

Een bleek, bescheiden licht schemert en schijnt tot diep in de nacht door de beide glazen deuren die een kennelijke maar onwerkelijke verbinding tussen ons vormen. Mijn onbekende en vergaand onbereikbare buurvrouw is blijkbaar bezig met haar studie van het strafrecht, die een tijdvak van acht jaar in beslag zal nemen, zoals zij mij eens verklaarde…

Meer dan twintig lange jaren waren we "bevriend" totdat de excessen van haar psychische ziekte begonnen te overheersen en deze onze "relatie" verpletterden en onder het massieve gewicht van haar psychische ontregeling stierf uiteindelijk ons contact. Zelfs de meest nietszeggende of futiele opmerking die ik nog wenste te maken omtrent mijn geestesleven…

De betrekkelijk nieuwe flats aan de Wandelboslaan dragen mannennamen: "Vincent, Robert" Hun gevels verbergen chique appartementen. Ik was eens, in vroeger tijd, niet onbekend met hun (toekomstige?) bewoners toen ik nog journaliste was. Verschillende echtparen hebben de sleutel van hun nieuwe woning ontvangen en zetten hier hun leven voort, mogelijk…

De chauffeur arriveerde enigszins vervroegd. Hij zou me naar mijn broer brengen die sinds jaar en dag is ondergebracht op het land, in een inrichting. Aan de gestalte van mijn chauffeur kon ik aanvankelijk niet vaststellen of "hij" man dan wel vrouw, transgender, hetero, homo, bi was maar "zijn" nagels waren gelakt in diverse pasteltinten. No pun…

Als in extase greep ze mijn beide handen, kennelijk veronderstellend in haar idealisme dat ik de "Godmens" zou zijn, "The benefactor of mankind", de grote weldoenster die al het leed kan wegnemen, die alle wonden kan helen. Haar oude en verweerde gezicht lichtte op in een hemelse glimlach. Maar de gaven schieten te kort. Mijn brevet van onvermogen…

We waren met ons groepje naar de metropool aan de Rijn vertrokken. In de hotelkamer waarin ik geen oog dicht zou doen, sierde reeds een levensgrote foto van de wereldberoemde kathedraal de wand. We zouden later ook het gotische bouwwerk dat in jeugdjaren al zozeer tot mijn verbeelding had gesproken, gaan bezichtigen. Hoog rees de monumentale gevel voor…

De regen regent zachtjes en gestaag en haar rustige en rustgevende ritme tegen mijn ramen leidt me door de nacht. In het glanzende zwarte asfalt van de snelweg naast mijn woning weerspiegelen de rode, groene en oranje stoplichten en in de verte is de brede felrode band van neon van het tankstation zichtbaar. Zo legt de nacht zich over de wereld, de…

Na de Wereldbrand, na de helse verschrikkingen waaronder hijzelf ook geleden had, begon hij cultuur, kunsten en wetenschappen te vereren. Hij was mijn arme vader, sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden. In mijn ouderlijk huis bevond zich op een houten plank, ondersteund door krullerige metalen ornamenten de "Ensie"-encyclopedie.…

Als de hemel die blauwe tint aannam, eind november, begin december was weer de tijd gekomen dat de Goedheiligman in het land was en dan mochten we bij oma komen. Oma bewoonde het kapitale pand in de Gerard de Bondtstraat met de achterkamer waarin vele tropische planten op hun bloei wachtten. In de voorkamer was met Sinterklaas de tafel gedekt met…

De bomen aan mijn venster, de aloude, trouwe boompartijen die mij al mijn hele leven vergezellen dragen nu het gewaad en de kleur van een nieuwe herfst. En een nieuwe herfst treedt aan in een leven dat geteisterd is en getormenteerd en veelbewogen. Mijn ziel die in mij rust is gesmeed en gehard in het vuur en op het aambeeld en zij neigt naar de rust…

....en in de verte, aan de horizon, aan de einder van het landschap, geflankeerd door de bebouwing en overwelfd door de lichtblauwe hemel, zag ik de bussen van "Arriva", zo vaak het decor van mijn wanhoop en vertwijfeling in het verleden, af en aan rijden. En vanuit mijn hooggelegen ziekenkamer begroette ik bij voorbaat mijn wankele en onvoorspelbare…