Alle inzendingen van I.Broeckx

....en op die avond, na de redactievergadering, raakten we in gesprek: een oudere heer met een uitbundige, witte snor die ik van nabij moest aanschouwen en die hij me haast opdrong en ikzelf. Hij sprak over zijn diensttijd, vijftig jaar geleden en over de heftige wederwaardigheden die hiermee gepaard gingen, nog vóór 1964, toen Kennedy werd vermoord…

Ach, mijn kameraad, mijn vriendin, mijn enige zus, hoe liepen we samen eens in lang-vergeten tijden zij aan zij de lange weg en hoe zou ik voorgoed aan je zijde willen lopen over de lange, bochtige en kronkelend-onvoorspelbare weg van het leven. Een nieuwe dag is aangebroken, een nieuwe winter heeft ingezet: in een laat seizoen zetten we koers naar…

In de plaatselijke krant las ik dat Netty Vorselaars-Sluijter is overleden op 93-jarige leeftijd en ik herinner me hoe op de zolder van haar kapitale woning aan de lange Ringbaan Oost vele dames en ook ikzelf en mijn moeder de naailessen volgden en hoe mijn moeder zo trots de bloesjes, jasjes en lange broeken in elkaar zette waarmee ze ook op de foto…

Het is een klein "kabinetje", een afgeschoten hokje, verscholen in de binnenstad, achter de kapperszaak van haar Turkse echtgenoot, genaamd Ali. Het is er rommelig en er staan mallotige koppen met daarover slordig gedrapeerde pruiken, als waren het poppenkoppen. Daar ontmoet ik mijn Turkse vriendin de kapster sinds jaar en dag met regelmatige tussenpozen…

Eens zag ik het dorp Bavel terug toen in een laat jaar een vroege winter inzette. Het dorp had zich genesteld met haar villa's en landelijke huizen te midden van de mistige landerijen. Eens, in een lang-vergeten jaar; we waren meisjes van veertien jaar, mochten we daar bij de leraar Grieks op bezoek komen. Onze leraar was vrolijk en charismatisch en…

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde; hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals in Den Bosch het geval is en wees hem op mijn "voorvaderlijke huis", het huis aan…

Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door haar tweede, latere huwelijk. Heeft zij de "kosmische…

Ook in Tilburg treden orkesten van wereldfaam aan. In de zaal met het zuurstokroze plafond bezetten zij het podium. De dames van de Opstapbus moesten uitgebreid kletsen over wat er vandaag weer op het culinaire menu stond; de eenzaamheid had zich opgekropt in hun innerlijk en werd uitgerold als een feestelijke loper op een catwalk waarover mannequins…

Op een onverwacht zonnige novemberdag doet de "Arriva"-bus haar haltes in de Von Weberstraat aan als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin..... Op de voorgevel van een laag, langwerpig, houten gebouw, gesitueerd aan de voet van de hoog oprijzende Hoffmannflat met haar honderden appartementen prijkt de trotse naam "Het Weberhoff", samengesteld…

Ach liefste, aller-, allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische, cognackleurige steen cadeau, die je gekocht had bij "Pleïade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen. We stonden zij aan zij, heel ons lange leven. Aan jouw hand strompelde ik voort. Niemand kent mij zoals jij.…

Achter het arbeidershuisje dat wij in die jaren bewoonden, strekte zich een tuintje uit met helemaal achterin "onze" berkenboom met haar zwart-witte bast, door mama teer gekoesterd. Ze had ons de namen van de kwetsbare, lieflijke bloempjes geleerd: ereprijs, hondsdraf, vergeet-mij-nietje, boterbloemen en die bloemen kweekten we ook in het tuintje op…

De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om "L'important c'est la rose" en ze vond haar tranen ongewoon…

We kwamen weer bijeen in het koele, kale lokaal terwijl buiten de nacht viel en de verlichte tekst op een laat vertrekkende bus in het oog viel voor een opmerkzame waarnemer. Je had me voor de ruïne van onze relatie gesteld, voor het ultieme echec, voor een zo ongelooflijk en onvoorstelbaar debacle dat nog slechts stompzinnige, stupide, stilzwijgende…

En zo trad ik aan om de universitaire studie in de psychologie te gaan volgen. Ik was en bleef nog kind en kinderen bevolkten met mij de collegezalen. Het eerste jaar zou me overrompelen met veel werk, te veel werk. Ik zweette en zwoegde voor de tentamens en de statistiek-studie bezorgde me hoofdbrekens als ik de noodzakelijke en onvermijdelijke…

Terugkerend van de Rabobank, waar twee elegante, joyeuze jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige…

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders. Verschillende namen zijn doorgestreept…

Ik had het leuke, bonte boerderijboekje voor hem gekocht; een boekje met kleurige, gladde bladzijden die de dieren toonden die hij bij hun naam kon noemen: "geit", "kip", "koe", "haan" enzovoorts. Hij is mijn broer en heeft de geestelijke leeftijd van een vijfjarige nooit overschreden. Vandaag werd hij zestig: zover ligt het jaar 1958 in…

Het Burgemeester Stekelenburgplein bij het station in Tilburg wordt sinds kort gelardeerd door kennelijk vrolijk en opgewekt opspattende en bruisende fonteintjes die het plein opluisteren en eer aandoen. In de koffieshop aldaar wacht ik en moet de onoprechte glimlach weerstaan van jonge meiden achter de counter, terwijl uiterst onheilspellende gedachten…

Het begin Ze had me bij zich geroepen en ze sprak de woorden plompverloren uit; wierp ze als het ware over het bureau heen in mijn richting en als pijlen kwamen ze op me af en verwondden ze mijn kwetsbare hart: "Nee, het bloed is niet goed; als het kwaadaardig is en ze zijn er vroeg bij, kunnen ze het weghalen en kunt u helemaal genezen". Ik…

Het was een helse, hete middag geweest in de inrichting. De imbeciele mannen wisten met zichzelf geen raad en met onuitsprekelijke zorgen die ik moest verzwijgen zat ik er als een wezenloze zoutpilaar bij. De koele avond en het lichte briesje in de taxi bevrijdden mij benevens de kameraadschap en het praatje van een jeugdige chauffeur. En zo bereikten…

Op een hete zomerdag hotst en botst een bus door buitenwijken van de stad. Het panorama heb ik duizend-en-een keer aanschouwd: de Sweelincklaan, de Van Anrooylaan, de Beethovenlaan. Het was het decor van een liefde, die niet meer bestaat sinds het brute afscheid. Op deze levenloze muren, op deze gribus van vervallen straten had ik alles geprojecteerd…

Wijkcentrum "De Ypelaer" bevindt zich te midden van veel groen, met bomen als uit een renaissancistisch schilderij en een enkele fontein die zich kennelijk enthousiast en opgewekt ten hemel richt. Van binnen is de inrichting sober als een vierkant amfitheater uit vervlogen tijd met gangen, trappen en een theaterzaal. De pastor rookt op het balkon…

Het donkerrode bloed: mijn bloed, mijn verraderlijke bloed was getapt uit de dunne, bijna onzichtbare ader, die net onder de oppervlakte van de huid in mijn fragiele elleboog ligt en het bevatte nog onduidelijke geheimen omtrent mogelijk ziekelijke processen die diep van binnen in mijn lichaam aan de gang waren, sluipend, geheimzinnig en onzichtbaar…

Al vaak signaleerde ik hem her en der in de stad en ook vandaag kwam hij aanlopen bij de bushalte en weer kwamen we aan de praat. Hij bood me een doorkijkje op zijn wanordelijk gegroepeerde gele ondergebit, en, figuurlijk gesproken, krakkemikkige verstand waarmee hij meteen al het toch wel elementaire onderscheid tussen verstand en gevoelens en de weerslag…

Misschien hadden ze me altijd al voor een sukkel aangezien, voor een slappeling, zwakkeling, zombie, psychotica, neurotica of nog anders, maar het moet gezegd worden dat bij mijn laatste bezoek aan de mij sinds lange jaren zozeer vertrouwde bibliotheek stond ik inderdaad te wankelen en te beven op mijn benen. En aan een jeugdige schoonheid achter een…

In de vroege morgen gaan de lichten aan in de langgerekte ziekenhuisgang. Een serveerster haalt een doek over het glazen blad van de tafeltjes bij de koffieshop en plaatst er een fragiele witte roos in een vaasje op voor de bezoekers. Hier wacht ik, na mijn bezoek aan de longarts, op de allerliefste, op de zus, op de enige die mij gebleven is, die…

Als twee vrouwen uit zijn op dezelfde man, zijn de rapen gaar. En hoezeer ik ook onze gemeenschappelijke ervaringen had willen benadrukken, onze harmonie en vriendschap tijdens de feeërieke avonden in zijn flat onder het lamplicht, als hij ons, charismatisch, acteerlessen gaf en onze verliefdheid die ons beiden kennelijk op dezelfde wijze aangreep en…

De fotograaf moet gevoel voor compositie bezeten hebben: daar zijn zij allen die niet meer te midden van de levenden zijn: de jonge mannen: mijn ooms Gérard en Guus, onschuldig, in het nette kostuum, de stropdas naar voren springend in de uitsnijding van het colbert, de handen elegant en kennelijk berustend gevouwen; mijn vader met ernst, passie en…

De zomer had met haar toverstaf de wereld aangeraakt; een late, onverwachte zomer die ook eigenlijk buiten verwachting mijn leven verlengde en er dagen aan toevoegde. Mijn 65ste verjaardag kon ik tegemoet zien. In het ziekenhuis mocht ik mijn lichaam uitstrekken onder de boog, onder de ongelooflijk mooie en kunstige welving van de machine, gelardeerd…

Toen, in een lang vervlogen tijd, ik ontslagen was en gekwetst zoals nog maar zelden, ben ik de hond gaan halen. Van dieren heeft men nooit af te wachten wat de brute, misdadige en zogenaamd "normale" mens onder meer in het maatschappelijk leven klaarmaakt en ik koos de hond, die te midden van andere stakkers verbleef in een kale, getraliede kooi…