Alle inzendingen van I.Broeckx

Zeven maanden scheiden ons van elkaar; zeven luttele oftewel heftige maanden. Anderen bewonen nu je kleine huisje, eens het decor voor onze vriendschappelijke gesprekken. Achteloos, onverschillig en onzorgvuldig scheepte je me op, liet je me over aan mijn eenzaamheid, aan mijn toekomst zonder jou. Daar is niet over nagedacht. In het letterlijk…

Ze had zich gemeld om mij bij te staan in mijn eenzaamheid en doelloze projecten. Ik had daarop verklaard:"Je hebt gesolliciteerd; ik kan je zeggen dat je aangenomen bent." Spoedig bleek zijzelf de hulpbehoevende te zijn, maar niet ongaarne probeerde ik haar te bedienen met de weliswaar geringe wijsheid en de raadgevingen die mijzelf niettemin…

In de Nassaustraat heb ik mijn eigen privé-zonsopkomst en zonsondergang, mijn morgen, middag, avond en nacht. Aan mijn venster tekenen zich de gekleurde hemels af achter de bomen die nu van hun bladertooi beroofd zijn De zon doet zich gelden op het middaguur tussen de wolkenpartijen en zij dringt zich op maar flarden van wolken schuiven bij tijd…

Aan het centrale plein in Moergestel vindt men diverse gelegenheden voor "culturele ontspanning" en voor restaurantbezoek, Zo bezoeken we vandaag met de de van de "Opstapbus" de gelegenheid "Den Boogaard" waar een jongedame met diep uitgesneden decolleté in een wijnrode lange jurk ons zal vergasten op liederen van onder anderen Franz Schubert,…

.....daarna kwamen we regelmatig in het kleine zaaltje samen waar de apparatuur stond opgesteld en waar een grote lichtblauwe bal ook een attribuut vormde voor spel, sport en ontspanning. Met kinderlijk plezier draaide ik aan het toestel, dat gelijkenis vertoonde met een rad van fortuin en waarin water op mysterieuze wijze krioelde, bewoog en stroomde…

Het appel wordt weer geblazen. Met een zware tas ben ik gearriveerd in een kamer met drie luxueuze bedden, waarvan twee bezet. Ik reik mijn mede-patiënten de hand. "Ineke" zeg ik slechts maar mijn tranen dringen achter mijn ogen om de naam, mij eens gegeven. Twee koppen koffie worden aangesleept. Is deze opname al de voorbode van het eindstation…

Het lauwe stukje kipfilet met het miezerige, smakeloze sausje kon haar in feite nauwelijks inspireren, zeker niet nadat Hij haar zo welgemeende knuffels geweigerd had, en allerminst voor het eerst. Zij was weer met bloemen gekomen die middag en had opnieuw maar tevergeefs geprobeerd heel haar gigantische genegenheid te storten in de bodemloos diepe…

(Dit verhaal werd mij geschonken door een oudere Tilburger in buslijn 41, op weg van Tilburg-Noord naar Goirle) Het was in de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog. Hij behoorde tot de werklozen die op straat kwamen te staan na het faillissement van de timmerfabriek; zij was een schoonheid en poseerde voor zijn camera. Met liefdevolle precisie…

Het was niet zo moeilijk een lokaal vol eenzame "losers" te vullen ten behoeve van de "reguliere" Valentijnsviering die ook dit jaar weer plaatshad in het ongezellige, aftandse, langgerekte kantoorpand en de zaal was volop gevuld. De "eenzaamheid" schijnt momenteel op grotere schaal toe te slaan in de samenleving en het is misschien merkwaardig…

Ze had het pakket cadeau gekregen. Er zaten poppetjes in: aankleedpoppetjes die een sterke gelijkenis vertoonden met de Dionne-vijfling. Dus nu knipt zij de poppetjes netjes en zorgvuldig uit. Het moet gezegd worden dat niettemin nog geen spoor van geestesverwarring bezit van haar genomen heeft, maar geheel vrij en bevrijd van alle (doods-)angst,…

Ik zie ze voorttobben in de sneeuw, al die neurotici die de zeer twijfelachtige eer van het goud, zilver of brons willen behalen met hun zinloze, doelloze en nutteloze ondernemingen. Want in de neurose, zo las ik, streeft men naar glorie en eer. De neurose is algemeen, doet zich voor in vele vormen en is wijd verbreid onder de mensheid. De grote…

Ze spraken hem in Duitsland, tijdens zijn tewerkstelling en diensttijd aldaar, aan met zijn familie- en achternaam "Broeckx", zoals jongens onder elkaar plegen te doen, met de nadruk op de wederzijdse stoerheid en de kameraadschap van mannen onder elkaar. En daar werd ook de basis gelegd voor zijn latere angstdromen, voor zijn nachtmerries, voor…

Ons leeftijdsverschil bestaat uit vierentwintig lange jaren. Ze zou mijn dochter kunnen zijn: de dochter die ik het leven nooit geschonken heb, die mijn schoot nooit gedragen heeft. Ze is nog jong, enthousiast, hartstochtelijk en levenskrachtig en stormt op het leven af met geheven zeilen die iedere storm kunnen trotseren. Haar ego moest nog eens…

.....en in de avond kwamen die mallotige, opgedirkte wagens voorbij op de snelweg naast mijn huis, met die zielige, kinderlijke figuren van dieren en die lallende, dronken mensen die tezamen een brevet van groot onvermogen betekenen en symboliseren in verhouding tot de echte kunst en de Schoonheid, tot de onovertroffen, eeuwige sterrenhemel, tot de…

.....en in die tijd - ik was nog een kind - hosten mijn mede-scholieren en ik door de straten van Den Bosch en de liederlijkheid die mij aangreep en waartegen ik nauwelijks bestand was vierde hoogtij, ook in de cafés, waar ik een meisje zag tongzoenen te midden van sigarettenwalm en dronkenschap. Ik droeg bij uitzondering de helgroene kiel, beschilderd…

Jarenlang stond mijn trouwe collega aan mijn zijde: we huilden en we lachten samen en volvoerden onze werkzaamheden: ik, de journaliste, hij de fotograaf. Het einde naderde: ZIJN einde; en ik bezocht hem in zijn stervensuur. De ethiek is geen gemakkelijk onderzoeksobject maar Christus en Julius Caesar betreurden de desertie van hun vertrouwelingen…

Een kaarsrechte baan, een directe verbinding als een avenue of een boulevard vormt tegenwoordig de schakel tussen onze appartementen. Veertig jaar geleden richtten mijn voetstappen zich al naar haar, die ik mijn vriendin noem en zal noemen tot mijn stervensdag; de trouw is in mijn hart gebeiteld als een inscriptie in een voorhistorische munt En…

De wijkverpleegkundige droeg een wit-gesteven schort met schouderbanden en een chique speld; een soort uniform, teken van haar beroep, dat haar sierde. We schreven zestiger jaren van de vorige eeuw. De kinderen kwamen aandacht te kort; het zwakzinnige broertje eiste alles van de ouders; hun geld, hun zorg, hun hart en hun ziel. Het oudste meisje…

Soms en bij sommige mensen duikt het koosnaampje "Ien" op in de conversatie met mij en dan voel ik mij gevleid; dan denk ik dat men werkelijk van mij houdt..... De liefste die niet meer leeft koos de naam "Catharina" voor me. Zo was "oude oma" genaamd; men noemde haar ook "Cato"; ik heb haar nauwelijks gekend; op oude foto's houdt zij mij…

"Kamphuis Woonoord" in Lage Mierde bestaat of bestond uit enkele houten barakken, die ik nu nog zie op de zwart-witte ansichtkaart uit 1965 die ik mijn ouders zond. We sliepen daar in stapelbedden: wij, de meisjes van de zesde klas van de lagere school, onder leiding van Zuster Yvonne, die in haar zwarte kledij soms een min of meer demonische indruk…

Op die avond - zo lang geleden - bereikte ik de bestemming die ik in feite nooit bereikt heb en een diepgaand en vergaand gevoel van rust en geluk nam bezit van mij terwijl mijn taxi de weg aflegde over de lange en met bomen omzoomde Tilburgseweg die het dorp Goirle van onze stad gescheiden houdt. Toen was ook mijn literaire werk aangeboden aan de burgemeester…

Uit de oude as laaiden soms nog vonken op als er een sporadisch, incidenteel bericht kwam van over de oceaan, uit de verste verte, een teken dat ook in ZIJN hart de liefde en vriendschap niet helemaal afgestorven, uitgestorven, gedoofd waren. Daarna weer de radiostilte en de leegte, het terugvallen in de laagvlakte van het gevoel. Het geloof en het…

Het zangerige, dromerige liedje, genoemd in de titel, zong mijn lieftallige, jonge, mooie moeder met mij in mijn jeugdjaren en ze voegde er de frase aan toe: "Doe nu je blauwe oogjes maar dicht, want morgen is het weer licht" Een moeder zocht met haar schizofrene zoon eens schelpen aan het strand. Telkens voegde hij een kleinood toe aan zijn collectie…

Zacht tikt januariregen tegen mijn venster in een gestaag ritme. De nacht treedt nu in..... De volgende dag toont de hemel zich vlekkerig, grijs en wit. Een enkele zwarte kraai houdt zich op tussen de fragiele, tengere boomstammen die hun bloei nog geduldig en lijdzaam afwachten. Het voorjaar zal weer komen, overrompelend, schitterend, maar nu is…

...en als we dan bij oma mochten komen op een van de eerste dagen van elk nieuw jaar in het kapitale vooroorlogse hoekhuis waarin we geboren waren en dat we eens zelf bewoond hadden, gaf ze ons die nieuwjaarskoeken, die ovale bruine koeken waarop in geglaceerde witte letters de goede wensen voor het nieuwe jaar te lezen ;: stonden. 's-Middags keken…

In die tijd en in die zomer had ze zozeer gewenst dat die poort die die bloementuin begrensde plotseling en onverwacht open zou zwaaien en dat Hij daar weer voor haar zou staan, in vol ornaat, in zijn groene zomerjas. Maar haar handen reikten tevergeefs naar het verre continent, naar de verten die hem hadden opgeslokt en het gemis woog loodzwaar en…

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecili, sinds lang niet meer in leven, die de lieflijke, kronkelende bloemmotieven en lijnen met ijverige…

Ze was de vriendin van zijn zus, van zijn getormenteerde zus die haar eigen einde zou kiezen en bepalen uit wanhoop en vertwijfeling in later jaren en ze kwam dus aan huis in het kapitale vooroorlogse pand. Hij hoefde niet vaak op te kijken van zijn gebruikelijke lectuur om haar tot zijn jonge, flamboyante, mooie en elegante echtgenote te kiezen. Ze…

De "Vincent Shop" vormt een bescheiden winkel met tweedehands goederen, gesitueerd onder de pinakels en ornamenten van de Heuvelse Kerk, die uittorenen boven haar binnenplaats en ingeklemd in de binnenstad als een parel in een oester. Men kan hier allerlei afgedankte spullen bewonderen zoals een lieflijke grote teddybeer met intens vertederende glimlach…

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open.... Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren en die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen had tot de sfeer, de liefde en de harmonie tussen ons…