Een middag voor ouderen of: de ballade en de parade van de hunkerende, hengelende heren

De zon brandde en schroeide, geselde en martelde die dag.
Ik liep de lange Broekhovenseweg af, op weg naar een langwerpig, troosteloos kantoorgebouw aan de Ringbaan Zuid.
De ontmoetingen die daar zouden plaatsvinden op deze middag voor alleenstaanden zouden slechts een incident in mijn leven betekenen, een verwaarloosbaar incident, een gebeurtenis zonder enige betekenis. Ik zou me die middag schuilhouden en geen aandacht op me vestigen zodat ik ook verwaarloosbaar zou zijn en me "low profile" houden: een probaat middel om over het hoofd gezien te worden en geen uiting te geven aan de wirwar en veelheid van gedachten en gevoelens die door mijn brein en lichaam spookten als in een oud, verwaarloosd landhuis.

De heren die, mogelijk vertwijfeld en "uitgehongerd" door eenzaamheid en het gemis van een partner, wel degelijk hunkerende blikken in mijn richting wierpen, waren snel afgewimpeld door mijn aversieve blikken die niet in het minst getuigden van enige erotische belangstelling of aantrekkingskracht.

Zo kwamen de kennelijk gewenste ontmoetingen nauwelijks tot stand, Er werd wat geknutseld, dat wel, en met kleurige, bonte letters stelde ik de tekst samen: "Eenzaam maar niet alleen ben ik". Het werd het parool voor deze middag......

eenzaamheid heren on heren ontmoeting

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 55