Alle inzendingen van I.Broeckx

Onder de warme hemel van augustus, jouw favoriete seizoen, graasden nog de rood- en zwartbonte koeien op de weiden van Moerenburg, maar spoedig zou de nevelige mist van september hun contouren vervagen. Jouw ogen zouden ze niet meer aanschouwen. Je hield van het weelderige landschap, doorkruist...

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen, kinderen van de naburige crèche, van wie ze de overgrootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen overgrootmoeder, want ze heeft nooit een kind het...

Juist toen ik op kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een kerstboom, uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel, waarvan zij wel zielsveel moest houden naar mijn...

Eens per zes weken mocht hij naar haar toekomen. Dan mocht hij tegenover haar plaatsnemen in de kale, klinische kamer op een metalen stoel met uitzicht op een doodlopende straat, hetgeen hij heel toepasselijk vond; spiegelde zij hem niet voor dat ook zijn leven doodliep in een straat vol verbods-...

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik...

De liefste man die ik ooit mocht kennen heeft zijn bestemming gevonden. Een machtige, krachtige "jet-airliner" heeft koers gezet naar de kust van Gambia en hem meegenomen en vandaar arriveren nu foto's in mijn laptop op overigens wonderlijke en onbegrijpelijke wijze van lachende zwarte kinderen...

Een aanzet van gele bladeren was al zichtbaar in het loof dat de bomen aan mijn raam siert en een toefje van grijze haren siert eveneens al het haar van mij en van de vriendin die mij op deze herfstdag kwam bezoeken. Zij kust mij de handen als weinig anderen omdat ik, eveneens als weinig...

Een zwarte jongen met blikkerend gebit kwam mij de plant brengen en ik bedankte hem. Ik had deze gekozen uit het ruime assortiment bij GroenRijk en gaf hem een ereplaatsje in mijn huis op een groen lattentafeltje onder het zwart-witte portret van mijn moeder. Meteen al viel het late zonlicht van...

Nette, keurige dames met een oranje sjaal om verwelkomen de gasten op de met rood pluche belegde trappen die voeren naar de grote zaal van de Schouwburg. Borden met daarop de naam van de bank die het evenement van vanavond organiseert bevinden zich boven aan weerszijden van de trap. Kennelijk is...

De blauwe glazen vogel moet inmiddels haar bestemming bereikt hebben; de gemankeerde, als verlamde, machteloze vogel die zijn/haar vleugels niet meer kan uitslaan: een symbool voor mijn machteloosheid en zwakte. Onze ruzies verhevigden zich en de zo gewenste verzoening liet eindeloos en onnodig...

Als zijn favoriete en zo geliefde dochter liep ik aan zijn zijde en nam ik welhaast de plaats van mijn moeder, zijn echtgenote in. Mijn lange haar omlijstte toen nog mijn gezicht en hoge, verheven, magische gevoelens bezetten mijn hart. Eens betrad ik met Hem de zalen en lokalen van onze...

Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door...

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af,...

Het breien was mij kennelijk moeilijk aan te leren. Het rozenkranszakje dat door geduldig was- en strijkwerk van Zuster Theodorina tenslotte presentabel was voor de jaarlijkse handwerktentoonstelling in een lokaal van ons lage houten schoolgebouw droeg niettemin de sporen van veel zweterige en...

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven.... Een patiënt in een rolstoel,...

Mevrouw heeft haar domicilie gevonden in Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen". Zij heeft zich in haar zware rolstoel geposteerd bij de receptie waar de zwarte indrukwekkende buste van Joannes Zwijsen, de grote Tilburgse coryfee, als uit graniet gehouwen, kennelijk met het doel de eeuwen te...

Hoewel de "Status Aparte" (als ik het zo tenminste terecht mag omschrijven) van mijn arme, ongelukkige, autistische en zwakbegaafde broer het wellicht uitsluit dat men een diagnose op hem loslaat die men "normaliter" zou reserveren voor diegenen die inderdaad zogenaamd tot de "normalen"...

Het tankstation was al onheuglijk lang gevestigd vlakbij de gindse rotonde en 's-nachts had ik al zo vaak mijn blikken kunnen laten rusten op haar felrode neonlicht dat zich langwerpig langs haar gevel profileerde, gepaard gaande met de zinloze tekst "Bonjour" in trotse letters die mogelijk...

De Tilburgse Havendijk strekt zich, door velen onvermoed, uit in het zuiden van de stad, vlakbij de nieuwe brug die het zwarte water van de Piushaven overspant en die voert naar de wijk van mijn jeugd. Onze Piushaven wordt omringd door cafés en eetgelegenheden, door bosschages en bomen, maar ook...

Ik moest wat soebatten bij de bloemenzaak om de azalea te bestellen. De tranen stonden me in de ogen: verdriet om de ruzies en conflicten die nolens volens waren opgelaaid als een niet te stelpen vuur tussen mij en mijn beste vriendin. Het moest een mooie azalea worden in een fraaie,...

In latere jaren, toen ze weduwe was geworden, had ze de grond wel open willen krabben waaronder hij rustte, vereenzaamd en alleen als ze was in het grote huis. Hij was mijn opa die staat afgebeeld op het grote familieportret dat nog altijd mijn slaapkamer siert. Zijn dunne haar gescheiden, de...

Nadat mijn reis naar de metropool voltooid was, zocht ik in de wirwar van de straten naar het huis van de oude vrienden. De kerktoren die het vriendenhuis overschaduwt zorgt ervoor dat ik sneller op mijn bestemming ben. Een naamplaatje op het huis in de achterafstraat geeft aan: "Jan en Marije van...

....en in die vroege jaren, de jaren van mijn kleutertijd, kwam steevast de bus voorrijden aan de Ringbaan Oost, bestuurd door ome Rob, bekend en geliefd bij alle kleuters. De paviljoens van "Kleuterheil", met haar zwembad en met in de verte het huisje van Hans en Grietje dat we zelden bezochten,...

Eens kwam de lieflijke vogel met het maïsgele verenpak met de zachte, beschermende veertjes die het diertje omhulden als een natuurlijke jas mij vergezellen. In het huis van zijn gouden kooi zong hij iedere dag het hoogste lied. Hij pikte opgewekt en voortvarend van het zaad in het voederbakje en...

Het was mijn medepatiënten in de wachtkamer en later de passanten in de Umberstraat allerminst ontgaan dat ik op kousenvoeten was gearriveerd. Vol belangstelling en mededogen richtten ze zich tot mij en informeerden naar de oorzaak van mijn malheur. Een mevrouw kwam aanzetten met een stuk...

Als de stilte van de vroege morgen nog over de stad ligt en deze beheerst, laat een enkele kerk de slagen van haar klokken horen en ik kan niet ontkennen dat een enkele solitaire, matineuze wandelaar me dan vriendelijk begroet. Het interieur van Café-Restaurant "De Katterug" heeft een nieuwe...

Toen ik verkeerde in onduidelijke troebelen, angstaanvallen en in datgene wat mijn beste vriend zou aanduiden met de omschrijving "Torpeur", werd er aangebeld. Een monteur van KPN, gekleed in de pantalon waarop in trotse letters de naam van zijn firma, maakte zijn opwachting en we schertsten...

Tot mijn verrassing trof ik bij mijn gang naar de nabijgelegen supermarkt, in de Nassaustraat, nog juist op het grasveld, een houten picknicktafel aan. Deze is als ontsnapt uit een knutseldoos of bouwpakket voor kinderen en ze is mogelijk geplaatst door de gemeente om de saamhorigheid tussen...

Destijds zat ik in de ruimte met de geel-gesausde muren een groot deel van de dag met de telefoon in mijn handen, dat wil zeggen op momenten waarop ik niet de toetsen van de typemachine aansloeg. Mijn ambities waren echter groter en meeromvattend. De studie lokte en lonkte. Hoopvol wachtte ik...

De lange, lange jaren zijn voorbijgegaan, voorbijgegleden en wederwaardigheden, ziekten, ongelukken en rampspoed zijn over ons gekomen maar Hij was er altijd, geruisloos, stilzwijgend, op de achtergrond; in de inrichting; onze broer Matthias.... En nog gisteren greep hij mijn hand; nog gisteren...