Alle inzendingen van Jorrit

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen. Koffie in een grote kan met voor erbij pecanbroodjes, drie boterhammen torenhoog belegd met kaa...

Woemi heeft weer eens wat nieuws. De filosofie, toe maar. Eerst was er die kamer. Opeens had ze er genoeg van, van de zusterflat, de wekelijkse feestjes in de bar, het gebruikelijke geroddel, de vuiligheid in een gedeelde keuken. Ze wilde iets anders. Iets voor zichzelf, iets met hem, het paddenjong...

'Wat ben je aan het lezen?' wil de kleine zanger weten. Napoleon in Egypte. Zegt hem niks, net zoveel niks als Pinksteren hem niks zegt. Ja, dat we dan met de hele familie op pad gaan en leuke dingen doen. En vooral niet doen. Want voordat negentien man op pad zijn is de dag zowat al om. Zelfs h...

Het lijkt een mooi baantje. Teamleider worden op de acute afdeling. Zes bedjes, of zijn het er acht? , een mannetje of vijftien personeel. Nou ja, vrouwtjes dan. Maakt niet uit, het is een leuke afdeling, niet moeilijk, niet te groot, niet te vaak ziek, sociaal, zonder klitterig en in zichzelf gekee...

Er gaat een gerucht door de trein. Hoe het ontstaat, hoe het, ondanks de hermetisch afgesloten wagons toch zich verspreid: niemand weet het. Maar ineens is het daar, komt het met de koude wind die door de spleten van de goederenwagon waait mee naar binnen, besmet eerst het asociale gezin waarmee ze ...

Daar is de brug weer. Gisteren heen, vandaag weer terug. Een eindeloze stoet vrachtwagens wurmt zich eroverheen. Als je in de auto zit moet je voorzichtig zijn. De brug, zo mooi en machtig als hij lijkt, is eigenlijk te klein en te smal voor deze tijd. Misschien slopen ze hem nog wel eens. Vervangen...

Verdomd, dat lijken wel de zoons van. Ik kijk naar de foto in het Volkskrant magazine. Allemaal mannen van staal, ja dat moeten wel de zoons zijn van. Ik lees de naam: Kieftenbeld. Nee, zegt me niks, het is ook te lang geleden. Maar als ik het artikel lees verdwijnt de twijfel: de oren, ja de en...

Dat het sjiek zou worden wisten we. Tenue de ville, lieve help. Woemi in een mantelpakje, dat kan je haar niet aandoen. Thuis loopt ze het liefst in een aftandse jogging. Gelukkig mag een nette jurk ook leest ze. Woemi verzint een creatie, die ze wijselijk niet van te voren aan mij laat zien. Een pa...

Ik heb een verjaardag. Lastig, want er is ook voetbal. Ajax-Feyenoord, het gaat wel helemaal nergens meer over, de landstitel is alweer buiten bereik, maar goed. Woemi vindt het maar idioot en belachelijk dat ik er een punt van maak. Ach, ze kan niet in alles op ons mannen lijken. Anneke weet beter....

Het is voorbij. Charlotte inspecteert nog een keer de kamer die haar dochter heeft achtergegelaten. Erg schoon is het niet. De koelkast, nu al muf ruikend en de gordijnen in een onmogelijke kleur groen laat ze achter. Die gordijnen, Woemi heeft ze nog geërfd van de vorige bewoner. En die misschien ...

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen l...

Charlotte leest voor. Niet uit de bijbel, dat is voor Cornelis, aan tafel, zo wil de traditie. Charlotte leest later, als ze de tafel is afgeruimd, als er koffie is voor de meesten, en voor de enkele gelukkige die niet hoeft te rijden nog een laatste glas. Het is als altijd een wat kinderlijk ve...

Woemi is nerveus. Ze heeft haar mobiel vergeten. Nu kan de jongen haar niet bellen. Niet dat hij het doet, kan ook niet, we zijn op een begrafenis. Maar dat hij het niet kan. Juist nu hij het moeilijk heeft. De jongen heeft zijn eerste bult in het leven opgelopen. Het is de laatste tijd verdach...

Nou we staan er gekleurd op. Voor 900 euro extra kan je voordringen bij ons. Fraai is dat. De directeur zegt dat we alleen efficiënt gebruik maken van de restcapaciteit, dat niemand er de dupe van hoeft te worden. Maar ja, het blijft raar. Waarom zou je ook die capaciteit alleen gunnen aan mensen d...

De zon gaat onder. Al vroeg, in deze tijd van het jaar. De man van de Keukenprins staat voor de deur van zijn winkel en kijkt. Smits heet hij. Adriaan Smits, Arie voor vrienden en bekenden. Normaalgesproken heeft hij geen tijd om naar de zon te kijken. Maar nu, in deze tijden van crisis. Ach, el...

Vanmorgen heb ik Woemi maar eens geholpen met het huishouden. Leuk is anders. Vindt ook Woemi, en dat is te merken. De stofzuiger maakt overuren. Toen ik haar leerde kennen was ze er trots op nog nooit in haar leven een stofzuigerzak gewisseld te hebben. Dat deed hij, net als het koken, de was en de...

Hij woont er nu ruim twee jaar, bijna drie al zowat. Boven op zolder, bij M&M. Wat heet, op zolder. Eigenlijk heeft hij niks te melken. Goed, de kamer is niet groot, maar ruim voorzien van glas en dus zonnig en licht. Er staat een keukenblokje, gewoon niks bijzonders, maar netjes en functioneel. Er ...

Gisteren was ik op een begrafenis. De vader van een vriendin. 62, niet oud. Allemaal dachten we dat hij zich dood zou zuipen. Het werden complicaties bij chemo. Het was niet druk, je kon de koppen tellen. Dat deed ik dan ook: eenentwintig man. Een paar vrienden van mijn vriendin, een man uit de deto...

Er is een hondje aangereden. Een groepje mensen, meest kinderen, dromt samen, twee dierenambulances verlenen bijstand. Het lijkt wel op een heuse reanimatie. Ik weet het niet, ik heb niet zoveel verstand van hondjes, maar volgens mij is het hondje dood. Morsdood. 'De Chinees heeft het gedaan' w...

Hij wacht op haar. Als ze naar de feestent loopt komt ze langs zijn huis. Ze ziet hem, zwaait, hij komt naar buiten en samen lopen ze verder. Na twee dagen, halve nachten feesten weet ze hoe ze het moet doen. Niks indrinken en voorfeesten thuis. Goed eten en dan een paar uurtjes voorslapen. Een, twe...

'Niet piekeren' zegt het meisje tegen me. Meestal is er niks aan de hand. Ik heb gewoon een chagrijnig smoel van mezelf, zeker als ik alleen ben. En op de foto, dan is het het ergst. Ik heb er wel een beetje m'n handelsmerk van gemaakt, en die zeldzame foto waar ik lachend opsta verdwijnt al sn...

Hij was twaalf toen er een ongeluk gebeurde. In het bedrijf van zijn vader, een kuiperij. Ooit de derde van het land, later failliet. Vijf en veertig man op straat, voorzieningen had je toen nog niet. Maar dat terzijde. Een van de enorme zaagmachines was ongemerkt van zijn bouten losgetrild en Jos...

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept Mam...

We lopen door Rome. Woemi vertelt. Eigenlijk heeft ze het er nooit over. Haar abortus. Het is geweest, over en klaar. Een jeugdzonde, een faux pas. Het was een vriendelijke dokter, dat weet ze nog. Een beetje gehaast misschien, zakelijk ook wel, maar geen verwijtende blikken, geen preek of boze opme...

Cornelis zelf heeft me uitgenodigd. Zijn oudste zoon is vijftig geworden. Ik beloof erbij te zijn. Drie dagen lang, in een groot huis ergens in het oosten. Ze zullen er allemaal zijn. Zelfs mijn nieuwe Woemi, die toch niks met de familie heeft, moet mee. Ze mekkert en ze moppert. ‘Waarom dan?’...

En dan, voor even, heb ik er genoeg van. Van alles, van de stad, de mensen, de opdringerige verkopers, de armoede, de mannen van Mak, de exorbitante rijkdom, Beyoglu, van de musea, de moskeeën en al die andere honderden bezienswaardigheden die de stad rijk is, van de bijna tweeduizend jaar lange ge...

Charlotte zwijgt. ‘Hans?’ heeft ze gevraagd, maar haar dochter heeft haar geen antwoord gegeven. Een vraag teveel, een domme vraag eigenlijk. Ze heeft allang begrepen dat Hans het niet is, dat Hans het niet zijn kan. Te keurig, te netjes, te welopgevoed, teveel de ideale schoonzoon. Te weinig de...

Hij heeft een maand bijna niks van haar gehoord. Eerst, toen ze er pas was, bijna elke dag. De Grote Stad. Het viel haar zo tegen. Niks dan bos en inrichting. Haar klasgenoten. Ook al van die provinciaaltjes. Beter zo, dacht Hans. Geen concurrentie. En misschien zou ze wel snel weer terugkomen. Dat ...

De Grote Stad. Dit moet het zijn. Hier moet het dan gebeuren. Vanaf nu zal alles anders gaan. Eindelijk vrij. Eindelijk niet langer dat ‘je moet erom denken dat’, dat ‘is je achterlicht alweer stuk?’ Dat verstikkende: ‘ben je nu al klaar met je huiswerk? Vrij, vrij, vrij. Natuurlijk, C...

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn. I...