Bosnië
Anneke laat haar vakantiefoto's zien. Dat gaat natuurlijk digitaal. Ze heeft haar fototoestel aangesloten aan mijn tv, waarna we 378 kiekjes te zien krijgen. Voor een selectie is nog geen tijd. Die tijd zal wel nooit komen. Over een paar jaar wordt het gissen naar wat en wanneer. Zijn de foto's misschien in de war geraakt met die uit 2008 of 2007. Dan zijn kinderen de enige goede tijdmeter. Pjotr is flink omhooggeschoten in die drie jaar. Sterk en stoer is hij geworden.
'Mooie dikke zoenlippen' zegt Woemi. Ze heeft oog voor detail en zeker voor jongens. De meid van Anneke begint voorzichtig vrouw te worden.
Maar de buikjes van de mannen groeien ook. Want het leven is goed in de zomer. We zappen van de ene barbecue naar de andere. Op een filmpje is gezang te horen. Er moet nog wat geoefend worden. Of minder gedronken. We zien hoe de kids zich met een door de gastheer zelfgemaakte constructie in de rivier slingeren. Gaaf is dat. En koud.
Foto's en filmpjes zoals iedereen die maakt, een vakantie zoals iedereen die viert. Niks bijzonders dus. Bovendien zie ik de hoofdrolspelers in levende lijve voor me. En de rest, die ken ik niet. Zal ik ook wel nooit leren kennen denk ik. Ze wonen te ver, de vrienden en familie van Anneke's vriend Djovan.
Bosnië, dat maakt de dingen toch een beetje anders. Het huis waar ze zitten is prachtig, het ligt mooi zo hoog op een heuvel aan de rivier. De vriend heeft het zelf weer opgebouwd. Alleen nog even afstuccen. Eerst was er geen bouwmateriaal, nu is er geen geld. Dat moet in twee maanden worden verdiend, In Duitsland. Langer mogen ze daar niet blijven. Kippen en een groentetuintje zijn bittere noodzaak, net als houthakken, de hele zomer door. Hout, de enige betaalbare warmtebron. En winters zijn er lang en koud. Dan wordt het overleven.
De badkamer is een plaatje. Helaas ontbreekt stromend water. De wc spoelen ze door met een emmer. De trails die ze maken met mountainbikes zijn zwaar, maar mooi. Niet kijken naar die akelige bordjes met een doodshoofd erop. Mijnen.
'Het zijn er een stuk minder dan een paar jaar geleden' zegt Anneke. Altijd positief, altijd optimistisch.
Djovan is minder positief. Altijd is er weer die eeuwige dreiging van een nieuwe oorlog. Aan dat belachelijke en haast kwaadmakende eufemisme 'conflict' doen ze daar niet. Daar is het gewoon wat het is: oorlog. Zijn vader, moslim in Servisch gebied, is in die eerste oorlog geen haar gekrenkt. Maar of dat weer zo zal gaan.
Djovan droomt van het oude Joegoslavië, toen ze nog gelukkig waren. Toen er nog stromend water was en ze geen hout hoefden te hakken. Toen ze dagen, nachten bij de rivier zaten, aten, dronken, zongen tot het weer dag werd. Toen er nog geen buikjes waren.
Tja. Als het nu eerst maar weer geen oorlog wordt. 'Als er iemand een pink durft te verroeren slaan we er gelijk op' stel ik strijdlustig. Djovan zegt maar niks. Hij weet inmiddels wat onze beloftes waard zijn.
Woemi sombert ook. Voor haar geen oorlog gelukkig, maar meer de dagelijkse muizen en beren op de weg. Op de weg van de jongen dan vooral. Omdat die weer eens is gezakt voor zijn rijbewijs. Weer een kleine 500 euro lichter. Of omdat hij verzuimd heeft zijn schoolboeken te bestellen.
'Komt toch vanzelf nu het gratis is?'
Woemi kan hem wel wurgen. De school stuurt de brieven naar het huis van zijn vader, waar hij staat ingeschreven. Er daar belanden ze meer dan eens ongelezen in de prullenbak. Uit hetzelfde hout gesneden vrees ik.
De vakantieplaatjes zijn hetzelfde. Veel barbecue, veel wein, weib und gesang, veel gezelligheid. Alleen zijn voor Woemi de Ardennen dit jaar ver genoeg. Niet zo ver, niet zo duur. Ik waarschuw nog voor het onbetrouwbare weer. Maar verdomd, ze heeft geluk. Het is er heerlijk.
De jongen klimt, seilt ab en tokkelt. Woemi houdt het bij het hanteren van het fototoestel en wat dikke pillen.
En dan is er nog ons weekje samen. Ik lok Woemi mee de bergen in. Een gevaarlijke expeditie, ze heeft hoogtevrees. En niet zo'n klein beetje ook.
Het is er warm. Ongewoon warm voor duizend meter hoogte. Meegebrachte truien en jassen blijven in de tas. Woemi vlucht in de schaduw.
'Dat doet iedereen' zegt ze. Woemi, je hebt gelijk, iedereen komt even bleek terug van vakantie als hij is gekomen.
Ik zoek wat makkelijke routes uit. Nou ja makkelijk, acht uur lopen, bijna tien uur onderweg, dat is niet iedereen gegeven.
De laatste dag wacht ons een verrassing. Een goed gemarkeerde en makkelijk lijkende GR ontaardt in lastige klauterpartij, met steeds rechts van ons een peilloze diepte. Maar Woemi geniet en racet vooruit. Ik heb moeite om haar te volgen.
'Je laat me wel ook alles sjouwen' zeg ik ter excuus als we voor het laatst uitpuffen en van het uitzicht genieten. Ze lacht.
'Nu kan je er wel weer even tegen hè?' zegt ze verliefd om dan dicht tegen me aan te kruipen.
Ja, nu kan ik weer wel weer even tegen. De weg naar huis ligt open, de urenlange files waar Anneke en Djovan in vastzaten zijn allang opgelost. De motor ronkt, de CO2 uitstoot is even geen issue. Ook voor ons is het de hoogste tijd om weer te beginnen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vakantie
vakantie
508
Geef je reactie op deze inzending: