Alle inzendingen van Jorrit

Wat heeft hij nog te verliezen? Zijn zaak is bijna failliet. En als hij niet uitkijkt belandt hij nog in de bak. Twee gedupeerde beleggers hebben hem aangeklaagd,zo'n proces kan nog wel even duren, maar het is beter voor hem om zich maar niet meer in zijn Zwitserse chalet te vertonen. Zijn villa in...

Hij heeft haar geslagen. De klootzak. De blauwe plek is al wat verkleurd naar geelbruin, maar nog duidelijk zichtbaar. Zelf haalt ze haar schouders erover op. Wil er niet over praten. Wil gewoon bij me zitten, bij me liggen, bij me zijn. 'Ik ging uit mijn plaat omdat we het weer eens over dat wijf...

'Hoe is het nu met die vriendin van je?' Naakt en uitgeput is ze naast me neergeploft in bed. Maar nu wil ze wel eens weten hoe het zit. 'Op en af'. 'Ze is Spaanse toch? Mooi? Donker?' Ja, ze is mooi en donker, heeft volle heupen en volle, stevige borsten, in niets lijkt ze op haar. 'Ik wi...

Of ik thuis ben. Ze heeft me nog nooit gebeld. Nu wel. Waarom? Ik ben onrustig, twijfel. Ja, ik ben thuis, en veel staat er voor vandaag niet op het programma. Een eindje wandelen, misschien even langs Charlotte, het stokoude moedertje van Woemi. Ze wil langskomen. Zomaar. Jaja, zomaar. Ze is hi...

Ik ben ziek. Van schaatsen komt mooi geen reet vandaag. Het ging de laatste tijd toch al beroerd. Geen bochtje kom ik zonder mispeer door. Het is beter om thuis te blijven, zo gammel als ik voel, de pot en de kotsbak onder handbereik. Maar misschien kan ik me ook weer eens naar mijn oude oom slep...

Ze had zo graag een man willen hebben. Een gewone man, die zou vragen; 'heb je het druk gehad?' als ze vermoeid uit het werk zou komen. Die voor haar zou koken dan. Niet dat je daar zo gelukkig van werd, van die kookkunsten van hem . Aardappelen, groenten uit blik, een stukje vlees of zo. Nee, daa...

Kinderen. Daarover schrijft Tirza mooi. Hoe ze doorgeeft wat ze in zich heeft, ze liedjes laat zingen die ze ze heeft geleerd, ze naar de vogels leert luisteren en met ze naar de sterren kijkt. Hoe ze ze troost als ze verdriet hebben en met ze meeleeft als ze geluk hebben, een tien halen op school o...

Daar zit je dan. Op de verjaardag van je inmiddels hoogbejaarde moeder. Gastvrouw te spelen voor je inmiddels al bijna even hoogbejaarde tantes en ooms. Voor zover er nog mannen over zijn tenminste. Het altijd en eeuwig hetzelfde slagroomgebak te serveren. Van de warme bakker, dan moet het wel goed,...

Ik rook op mijn balkon. De flat is te klein om binnen te roken, smerig gewoon. En net als James Stewart in Hitchcock's Vertigo begluur de buren aan de overkant, in de hoop eens iets mee te maken, een moord of zo. dan kan het echte leven tenminste weer beginnen. Ik voel me zo leeg, zo dood na Tirza....

De Rudolfs hadden haar uitgezocht, als een kitten uit de kattenmand. Anna had er tenslotte tien, tien monden om te voeden, dat viel niet mee zo vlak na de oorlog. Pa dood in de oorlog, aan ontberingen overleden in de gevangenis van de Gestapo. De Rudolfs hadden er niet een meer. Die ene zoon, zo v...

Het kost me twee uur zeuren en jammeren. Maar dan heb ik hem. De mooiste kamer van het zogenaamd volgeboekte hotel. Zonder enorme airco op het balkon, zonder het lawaai van de bar en het restaurant. Ik hoor alleen nog de zee die geen vijftig meter verder kalm het strand op- en afrolt. En de cicades....

Cornelis is dood. Een ouwe kerel waaraan we moesten sjorren en trekken om er nog een beetje beweging in te krijgen. Eigenlijk meer last dan lust. Geestelijk begon ie ook al flink achteruit te boeren. Hij kon alleen nog maar piepen dat ie naar bed wilde, niet eten wilde, dood wilde. Een haast menson...

Cornelis is nu een half jaar dood. In harmonie begraven, iedereen verdrietig, mooie woorden van zijn zoons, mooie kist vol lieve woordjes en tekeningen van de kleinkinderen. Charlotte geniet van alle aandacht en belangstelling, een kleine vierhonderd op een begrafenis van een kerel van 84, dat is ni...

Ik ben in een sombere bui. Het is niet het weer, zomer in oktober, wat wil je nog meer? Ik heb nog gezwommen in zee, tweehonderd slagen. Woemi is me even gevolgd, tot kniehoogte. Een mooie graadmeter van de staat van onze liefde. Toen ze nog tot over haar oren verliefd was verdween ze bekant in de...

Ongelofelijk. Ze heeft het voor elkaar. Waar de meeste tachtigplussers nooit meer uitkomen, het verzorgingshuis, daar is Charlotte nu uit. Gewoon weer naar huis. We hebben geluld als brugman. We hebben hemel en aarde bewogen, we hebben van alles verzonnen om uitstel te krijgen, vakantie, drukte, zie...

Ergens houdt het op. Ik vind op zijn kamer een fotoboek dat Cornelis aan het maken was voor een van zijn kroost. Jaarboeken noemde hij ze, volgeplakt met alle kiekjes van verjaardagen en partijen waarbij hij ook bij was. Etende en drinkende mensen, slechte, onduidelijke foto’s vaak, met halve lijv...

Feestje Woemi houdt wel van een feestje. Eten, drinken, dansen en veel kletsen, dan is ze in haar element. Opgetogen laat ze me de uitnodiging zien. Ik kijk. De caravan staat net. Maar ik heb nog geen tijd om te genieten. Na zo’n hele winter vind zelfs ik dat er even gesopt en geboend moet word...

De nacht duurt lang. Gelukkig heeft Woemi een film. Femke blijft ook, en dan is er nog een Karina of zo. De film, er is toch genoeg seks en geweld in, verfilming van een wereldberoemde trilogie, kan niet echt boeien. Mannen spelen er een macabere hoofdrol. Ze moorden verkrachten, geen vrouw is voor ...

Zesentwintig graden en eentiende is ze. Een absoluut record, niet met het leven verenigbaar eigenlijk. Maar ze heeft de val tegen de keukendeur overleefd. Urenlang heeft ze er gelegen, spaarzaam gekleed. Verward, uitgedroogd en onderkoeld komt ze bij ons binnen. We geven haar geen cent. Ik heb er va...

Charlotte krijgt een nieuwe heup. Zelf is ze vol vertrouwen. 'Als het is geweest loop je weer als een kievit’ hebben ze haar verteld. En kan ze weer fietsen, en autorijden. Nu is ze aan huis gekluisterd. De rolstoel die ik met haar heb gehaald blijft onaangeroerd in de schuur. Ze loopt met twee ...

We krijgen betaald parkeren. Voor personeel wel te verstaan, elke bezoeker betaalt al een leuke eigen bijdrage om zijn auto kwijt te kunnen. Dat is gewoon vinden we. Als je met de bus of de taxi komt moet je ook betalen. En bakstenen kosten geld. Ons terrein is laatst met zo'n dertig plaatsen vergr...

Ik ben moe. En als ik moe ben is het voor Woemi nog erger. Maar het moet gezegd, ze heeft zich geweerd als een tijger. Zoals toen we voor het laatst weer stijl omhoog moesten. Ze kankert en godvert, klaagt: ‘Het is niet eerlijk', en begint langzaam maar stug klimmend aan de grote finale van een l...

Ik zwem elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Het liefst in zee. Dat is van de caravan af toch een goed tien kilometer trappen. daar heb je niet altijd zin an. Als ik in de nachtdienst zit bijvoorbeeld. Dan is er nog het zwembad. Onverwarmd en dus ijskoud in het voorjaar, overvol op een warme zomerdag. ...

Normaal kan ik er geen genoeg van krijgen. Lezingen over razendsnelle levensreddende interventies, gelardeerd met bloederige plaatjes. Je kan er wat van leren. Tenslotte is het mijn werk, levens redden, mensen bevrijden uit de klauwen van de dood. Vaker is het gewoon een fabriek van narigheid en ell...

'We waren gezworen kameraden' Charlotte vertelt. En, naarmate ze verder in het verleden afdaalt, steeds gedetailleerder, steeds coherenter, steeds enthousiaster en levendiger ook. Alsof het gisteren allemaal gebeurd is. En niet zeventig jaar geleden. Toen. Voor de oorlog. In het grote huis van Ann...

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn lev...

Van PloegZendow zijn ze er. Een bus, misschien wel twee hebben ze uitgebraakt. Er zitten een paar flinke talentjes tussen. Met hun kattenruggen diepgebogen maken ze de binnenbaan onveilig. En de rest blokkeert de ruimte ernaast. Je kan geen fatsoenlijk baantje rijden. Want die uit Alphen aan de Rijn...

Tiel. Toen ik er de laatste keer was was het zomer. Ik wilde Woemi de Waal laten zien, de boten op de rivier die daar zo mooi traag door oneindig laagland meandert. Dat is een gedicht. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen’ bijt ze me toe. Woemi is moe, het is ver, weer eens te ver, het is warm ...

Ik meld me bij Charlotte en Cornelis. Bellen kan ook, dat doe ik geregeld, maar dan krijg je het stereotiepe 'z'n gangetje' ten antwoord als je vraagt hoe het gaat. Z'n gangetje, ja, maar dat gangetje wordt wel steeds trager en moeizamer. Charlotte vliegt allang niet meer door het huis. Na de ...

Anneke laat haar vakantiefoto's zien. Dat gaat natuurlijk digitaal. Ze heeft haar fototoestel aangesloten aan mijn tv, waarna we 378 kiekjes te zien krijgen. Voor een selectie is nog geen tijd. Die tijd zal wel nooit komen. Over een paar jaar wordt het gissen naar wat en wanneer. Zijn de foto's mi...