De derde feministische golf

Vanmorgen heb ik Woemi maar eens geholpen met het huishouden. Leuk is anders. Vindt ook Woemi, en dat is te merken. De stofzuiger maakt overuren. Toen ik haar leerde kennen was ze er trots op nog nooit in haar leven een stofzuigerzak gewisseld te hebben. Dat deed hij, net als het koken, de was en de boodschappen. Gelukkig verwachtte ze hetzelfde niet van mij, die eerste tijd. Er was tijd voor seks, veel, voor film, nog meer, als ze er zin in had voor Amsterdam, voor het strand of, jazeker, soms ook nog een stukje fietsen of wandelen.

Dat was toen. Woemi vond zichzelf een jonge geëmancipeerde vrouw, en die hoeven het huishouden niet te doen. Maar toen ze hem de deur uit had gewerkt en naar de kast liep om het eens flink op een zuipen te zetten, scheiden doet pijn, ook al heb je het zelf gewild, greep ze al mis. Tijd voor mij om ook eens aan de bak te gaan besliste ze. Want anders was ik maar een waardeloze flutvent die alleen maar met z'n eigen ding bezig was.

Zo, met dat soort praat heeft ze het ergste tot op heden buiten de deur weten te houden. De boodschappen, die doet ze grotendeels zelf, de was en zelfs de strijk neemt ze voor haar rekening.
Koken? ze wordt er nog handig in, al eist ze mijn assistentie als ik er ben. Maar verder? Daar heb je mannen voor, vindt Woemi. Dat ik er juist zo een moet treffen.
Misschien ben ik ook wel liever lui dan moe. Ik moet een list verzinnen.
'Weet je Woemi' begin ik te orakelen, ' r komt een tijd waarin vrouwen trots zullen zijn voor wat ze al generaties lang doen: de was, het koken, de boodschappen en de kinderen naar school brengen, kortom:de opvoeding en het huishouden.'

Woemi pretendeert niet eens dat ze luistert. Ze heeft zich als tegenprestatie op de bank genesteld, de was zit in de machine, nu is het wachten.
'Nu al beginnen we in te zien hoe belangrijk en waardevol en feitelijk onvervangbaar de taak van de ouders (lees: de vrouw) is bij de opvoeding, eerdaags zullen vrouwen met trots durven zeggen dat ze eerst en vooral huisvrouw zijn, werkend in en aan het hart van de samenleving. Dat zal een echte Umwertung aller Werte worden, een derde feministische golf'.
Woemi staart me ongelovig aan. Dat je er trots op moet zijn omdat de poepluiers hebt verschoond en de pot geschrobd, dat wil er bij haar niet in.

'Binnenkort zal de vrouw die in de keuken staat hoger in aanzien staan dan de directeuse of de voetbalster, Woemi, mark my words'.
'Kijk, zegt Woemi, is dat niet een wandelvriendin van jou?' Ze heeft de krant voor zich en wijst op een foto bij een artikel. Ja, dus. Wandelvriendin heeft net met Bos een bank gered. En daarmee zowat half het land een dienst bewezen. Ik heb er nog een lijfrente lopen. En die vallen niet onder de garantieregeling. Zijn zeker niet van zelf zuurverdiend en opzij gelegd geld. Ja, daarmee mag je de krant wel halen. Ik scheur het artikel uit. Er zijn er nog wel een paar aan wie ik het artikel wil laten zien: 'kijk, een vriendin van mij heeft de bank gered.' Daar kan je mee thuis komen, of niet dan?

Maar met de was, of met de opvoeding? Zolang het geen Marokkaanse kutjongere wordt hoor je er niemand over. De krant ga je er zeker niet mee halen. Eigenlijk kan ik Woemi geen ongelijk geven, voorlopig geloof ik er zelf ook niks van, van die derde golf van me. Wat een hopeloze tijdverspilling, dat huishouden.

De wasmachine is klaar. Ik neem dat klusje ook maar even voor mijn rekening, want Woemi is druk met haar sociale contacten. Volgende week is het vakantie, en ze regelt alvast van alles voor zichzelf. Sytske, een jeugdvriendin uit haar dorp komt over, zuster Attie, en een avondje salsa met vriendin en leuke man. Mij heeft ze daarvoor afgeschreven, gelukkig. Ik ken mijn kwaliteiten.
Minnaar zijn, ja daar ben ik goed in. Tenminste, nadat Woemi me geleerd had dat het vaginale orgasme echt een mythe was. Bij haar dan in ieder geval. Klusjesman, minder. Huishoudster? als ik wil, kan ik het.

'Ben je klaar?' Woemi vindt mij starend naar buiten. Het is mooi weer geworden. Misschien kunnen we nog even.
'Je hebt het toch wel goed gedaan hè, Attie is allergisch voor katten.' Mischa kon het nog wel eens doodleuk overdoen, maar zover wil Woemi niet gaan. Ze staat al klaar met schoon beddengoed volgende klusje: bed opmaken. Heel handig heeft ze van haar nieuwe dekbedhoes de naden op de hoeken losgetornd. Kan je het dekbed er makkelijker inkrijgen vindt ze zelf. Maar het blijft gemier.
'Wat ben je toch een klongel, je kunt ook niks'. Geërgerd besluit ze na vijf minuten het zelf maar te doen. Soepel laat ze de hoes op zijn plaats glijden.
'Gezien?' vraagt ze met enige air.
Dan laat ze zich plotseling tegen me aan vallen. We duiken samen op het schone goed. Haar handen beginnen aan kledingstukken te frommelen.
'Nou, je kunt toch wel iets hoor' zegt ze mild.
'Kom, een telletje'.
Zo maakt ze een ochtendje huishouden toch nog gezellig. Laat die derde golf nog maar even wachten.