Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het dorp

Hij wacht op haar. Als ze naar de feestent loopt komt ze langs zijn huis. Ze ziet hem, zwaait, hij komt naar buiten en samen lopen ze verder. Na twee dagen, halve nachten feesten weet ze hoe ze het moet doen. Niks indrinken en voorfeesten thuis. Goed eten en dan een paar uurtjes voorslapen. Een, twee uur zijn genoeg om het lang vol te houden.
En ze nipt aan haar rosé. Haar nicht kegelt ze naar binnen. Simon kan er ook wat van. Hij slikt hormonen nu, maar volgens hem kan het geen kwaad. Het is de aanloop naar de grote verandering. Simone wil hij worden. Simone, ze kan het zich nog niet goed voorstellen. Samen zijn ze opgegroeid in het dorp. In dezelfde klas gezeten. Samen gespeeld ook, met haar poppen, maar net zo goed met Dinkey toys, doktertje.
'Toen ik acht was wist ik het al.' Zij heeft het nooit geweten. Niemand heeft het nooit geweten. Dat zijn kinderlijke belangstelling voor haar lichaam voortkwam uit de behoefte om ook zo te zijn: meisje, vrouw. Jarenlang heeft hij zich stiekem gekleed in de kleren van zijn vrouw, als ze weg was, 's avonds. Maakt foto's, duikt in chatboxen en is vrouw, laat zich bewonderen, verleidt, versiert. Zijn dates komt ze niet na, natuurlijk niet. Het is een faker, zij is hij, getrouwd, vader van drie kinderen.
Totdat het uitkomt. Zijn vrouw komt op een avond eerder thuis en ziet hem zitten in een van haar jurken. Ontzetting, ruzie, de kinderen worden wakker van hun geschreeuw. En voordat hij het weet, voordat zij het weet weet heel het dorp het: Simon is een homo, Simon is een travestiet, Simon is eigenlijk vrouw. Iedereen praat erover. er worden grappen gemaakt, rauwe, lelijke grappen. Maar niemand praat met hem. Vrienden komen minder, of niet meer, houden het bij wat oppervlakkig gelul. Zij laat bij het minste alleen maar merken dat ze van hem walgt, dat ze zich bedrogen en besodemieterd voelt, dat zij eigenlijk van hem af wil, als het zou kunnen, financieel. Om hem heen komt een onzichtbare muur van eenzaamheid.

Ze luistert. Eigenlijk wil ze na drie avonden ook wel weer wat anders. Gewoon wat dansen enzo. Ze nipt aan haar rosé, kijkt naar nichtlief die een nieuwe prooi besluipt.
Met de oude buurman praat ze niet. Ogenschijnlijk is hij weer opgenomen in de gemeente. Doet mee met de spellen, drinkt met anderen zijn glas. Nadat zijn verwarde en mislukte zoon hem beschuldigd heeft van incest is de wereld voor hem veranderd. Niemand weet of het waar is. Is ook niet belangrijk voor het dorp, de verdachtmaking is voldoende, hij dondert van de dorpsladder naar beneden. Zijn belangrijke functie in de kerkeraad kan hij direct opgeven, een bestuursfunctie bij de sportclub al snel daarna. Alsof elke kortgebroekte jongen in zijn nabijheid potentieel gevaar loopt.
Charlotte en Cornelis proberen gewoon te blijven doen. Zorgen net als voorheen voor de kat als ze wegzijn. Maar het praatje over de heg is korter dan voorheen. Ze mochten eens gezien worden. Nu staat het huis te koop. Hopelijk wil een van buiten de reële prijs betalen. Het dorp gaat alleen voor een koopje.

Dit is haar dorp geweest. Hier is ze geboren en getogen. Tot ze zeventien was, en de Grote Stad lokte. Vrij zou ze zijn, vrij als een vogel in de lucht. Nu komt ze af en toe terug, het is toch haar thuis. Zoals nu, nu de feestweek er is, het hoogtepunt van het jaar.
'Simon, het dorp, je jongenslichaam, je zal het nooit helemaal achter je kunnen laten' weet ze nu. Maar het geroddel, het gefluister en het gekonkel zijn haar vreemd geworden. Eigenlijk is ze net als Simon nergens meer thuis nu Jorrit haar verlaten heeft. Always on the run.

De band zet nog een keer aan. Morgen is het over. Worden ze met hun nog halfzatte koppen om tien uur in de kerk verwacht. Een oecumenische dienst, Simon zal er zijn, de buurman zal er zijn, ergens achteraan, maar toch. Zonder de zwaren, de zwarte kousen, die doen niet mee. Alleen een afvallige laat zich ook zien in de tent. 'De kerk of ik' zei hij tegen zijn vrouw. Dat werd dus een scheiding.
Nicht heeft zo te zien iets leuks te pakken. Morgen zal het hele dorp het weten.
'Kom op, dansen' tettert ze in Simons oor.
En nog een keer begeven ze zich op de overvolle dansvloer. Volgend jaar zal ze er weer zijn.


Voor de serie 'Het paddenjong'

Schrijver: jorrit, 28 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: vrijheid

4.0 met 10 stemmen 586



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)