Alle inzendingen van Roosje Filton

Mijn fiets staat nog bij haar, dus moet ik even lopen. Het is niet ver, maar het lijkt eeuwig. Mijn buik doet zeer, heel erg zeer. Zie je me al gaan, met een chagrijnig gezicht en mijn handen op mijn onderbuik? Heel even moet ik stil staan, zo zeer doet het. Voorovergebogen sta ik op straat, wachten...

Loom zit ik onderuit gezakt op de bank. Een flesje ijswater in mijn ene hand, de afstandsbediening van de stereo in de andere. Het is een warme dag voor Nederland in deze periode. Buiten spelen kinderen op straat, fietsen, stepjes, waterpistolen… ik hoor het gelach en geschreeuw en dat doet me er...

Ze stonden samen op het bruggetje, de jongen en het meisje, en als je ze zou zien staan dan zou je denken dat je in een sprookje was beland. De zon scheen nog zwak. Het water kabbelde rustig onder hen door, maar hun was het alsof met wilde golven tegen de oever en tegen de brug aan werd geslagen....

Ze kende hem nog van vroeger, van de basisschool en van zwemmen. Ja zwemmen… Elke vrijdag, van 5 tot 6 hadden zij en Melissa les met hem. God wat waren ze verliefd op hem geweest! Nu ze er over nadacht was het eigenlijk wel zielig geweest, hij was heel verlegen en twee grote meiden hadden hem lett...

Ze kon haar zelf even niet geloven, toen ze zichzelf hoorde denken: Thijs… ja die krijgt mijn roos met de valentijnsactie… Nee, nee, dat moest maar niet. Daar had ze het toch al een keer met zichzelf over gehad? En uit het hoofd gepraat? Het kon niet, om duizenden reden, in de eerste plaats dat...

Ik fiets naar de stad, naar Charlotte, om naar de bioscoop te gaan. Het is al donker en ik staar wat voor me uit. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin. Het is weer zo’n opgeprikte sociale gezelligheid. En het zal vast wel leuk zijn als ik er eenmaal ben, maar toch voelt het nep. Toch fiets ik doo...

Maar hij… Ondanks de donkere wallen onder zijn ogen, hij is wakker. Hij is er. Als de wereld slaapt, en ook ik begin te doezelen, houdt hij me wakker. En hij… Hoe zou ik het kunnen weten? Maar toch zie ik, dat zijn ziel vol hoop is, vol verlangen om alles te zien, alles te kunnen voelen, ...

‘Ga je mee?’ vroeg hij. ‘Waarheen?’ vroeg ik. ‘Dat zie je wel. Ik zal je wel leiden…’ ‘Ahh, vertel het me! Mag ik zelf ook sturen?’ vroeg ik. ‘Je kan het proberen,’ zei hij, ‘maar het lukt je vast niet…’ ‘Wat gaan we dan allemaal doen?’ wilde ik weten. ‘Je kan...

We lagen in elkaars armen, pratend over dingen die ons bezig hielden. Buiten ons was het koud, maar binnen in, tussen ons in, was het warm. Tot het opeens, heel opeens, te veel werd voor mij. Teveel ‘wij,’ te weinig kans om mezelf te zijn. En in plaats van daar over te praten, gooide ik je...

Ik kwam gisteravond terug van oppassen, het was wat laat op de avond, en dus al donker. Ik weet niet precies waarom, maar toen ik langs het AZC liep bleef ik staan, en ik zocht een bankje. Het bankje was nat maar ik voelde het niet echt. Ik keek de donkere nacht in, de natte straat over, vage lic...

Ik heb een favoriet café, daar aan de grote markt. Het is een beetje klein, maar ik ga er vaak heen, ’s middags om een tosti te eten tussen het schoolbezoek door, of ’s avonds als ik met mijn vrienden uit ben. Maar het liefst dinsdagmiddag, het liefst ga ik er dan heen. Want het heeft namelij...