Storm
Ze stonden samen op het bruggetje, de jongen en het meisje, en als je ze zou zien staan dan zou je denken dat je in een sprookje was beland.
De zon scheen nog zwak. Het water kabbelde rustig onder hen door, maar hun was het alsof met wilde golven tegen de oever en tegen de brug aan werd geslagen. Ook de wind die zachtjes blies, stormde om hun heen als een orkaan. Ja het stormde … het stormde in hun hoofd.
Alsof het een film was… nee. Nee het was geen film. Het was een beginnende eindscène van een veelbelovend verhaal. Je zou, als je goed zou luisteren, misschien zelfs de achtergrondmuziek nog wel kunnen horen. Muziek die rustig en wild tegelijk was, en je daarmee totaal van je voeten blies. Geen woorden waren nodig, geen tekst, geen stem over de tonen heen, want zij waren de woorden, hun lichaam de tekst en hun ogen de stemmen.
Het was alsof je, als ze elkaar aanraakten, haast letterlijk de klik kon horen. Alsof de ene ziel in de andere vastklikte, zo maar ineens, alsof ze altijd op elkaar gewacht hadden, bewust en onbewust naar elkaar verlangd hadden. Alsof ze nu ineens heel geworden waren.
En hoelang ze daar stonden, ja… dat wist je niet. Het kon vijf minuten zijn, een half uur of een hele dag. Je raakte bij hen de tijd kwijt… weg, verloren. En toen ze uiteindelijk, na die heel even durende eeuwigheid wegliepen, samen, zonder hun ogen van elkaar af te wenden ja dan nog. Dan nog had je het idee dat ze er nog stonden, dat hun energie… nee hun droombeelden nog hier waren.
Alsof ze daar hun ziel achter gelaten hadden. En die voor altijd aan elkaar verloren waren.
Geplaatst in de categorie: emoties