Alle inzendingen van i.Broeckx

Zo communiceerden we eens in lang vervlogen tijd: mijn leraar en ikzelf, zijn favoriete leerlinge, via de opstellen die ik bij hem moest indienen; we waren als gevangenen die elkaar heimelijk briefjes toespeelden of als geliefden die op andersoortige wijze elkaar niet zouden kunnen bereiken. Hij onderrichtte ons over de Tachtigers en de Rederijkerskamers…

Vannacht zag ik je in mijn droom, vadertje! Ik wist dat je terug zou komen van gene zijde, dat we weer samen zouden zijn. Je was altijd vredelievend, vadertje, je beschermde me, alles heb je me willen geven, nooit heb je me geslagen. Op je saaie kantoor maakte je dag aan dag gedurende veertig lange jaren de zinloze berekeningen om je dierbare gezin…

Ik passeerde op een zonnige lentemorgen het kerkhof, de dodenakker aan de Noordhoekring, omringd door onze witte standbeelden die tot onze verbeelding spreken, zoals dat van Joris, die manmoedig de draak het zwaard in de keel steekt als om deze te doden. In de Wilgenstraat wachtte in het kleine vertrekje achter de kapsalon mijn trouwe Sultan, terug…

Ze is altijd de rust zelve; is ondanks haar immens kwellende pijnen altijd vriendelijk. Ik durf het haar nauwelijks te vragen maar ik vermoed dat ze de dood, die haar zal bevrijden, voortdurend in het vizier heeft. Ik noem haar "Ans" en spreek haar naam vaak uit. In de kamer die uitzicht bood op een binnenplaats en op een feeërieke tuin waar het…

De nieuwe benedenbuurman is gearriveerd. Ik ben hem tegengekomen in het portaal. Hij droeg een wollen muts en een grijze "Nietzsche"-snor, groette mij niet en keerde mij de rug toe. Ik kon een blik werpen in de woning waarin timmerlieden bezig waren op een mooi schilderij in uitbundige, felle kleuren. Wat zal de toekomst ons brengen? Zullen wij…

Al in vroege jeugdjaren fietste ik aan je voorbij, achterop de fiets bij mijn goede, onvergetelijke ouders en huiverde ik om de gekruisigde, om de Christusfiguur aan het kruis, daar in die bocht, die we passeerden, opgesteld. En je gotische torens verhieven zich, verheffen zich nog, zullen zich verheffen totdat ik het niet meer na kan vertellen. Ik…

Waar ik eens rondsjouwde met jou (vertwijfeld, wanhopig, huilend; je zware lichaam in de rolstoel vóór me) verheffen zich nu nog de marktkramen, met wit zeildoek bedekt en bekleed, waarop de blinkende dode vissen liggen opgestapeld en het glanzende, kleurige fruit. Opgewekte, vrolijke kooplui prijzen de waren aan. Mijn Tilburg bleef me trouw...…

Men zou niet vermoeden dat die grote coryfee van het existentialisme (nu ook al gedateerd en door de ongenadige tijd ingehaald?) genaamd Jean Paul Sartre in de vorm van een van zijn beroemde romans nu ook "verkrijgbaar" is bij ons uiterst provinciale en kleinburgerlijke Wijkcentrum "De Poorten". Wegens de algehele Lockdown kan men nu boeken…

Mijn broer wacht al op mij. In de verte zie ik zijn gestalte vóór de glazen deur die zijn armzalige appartementje begrenst als danst hij een mallotige, onzinnige dans, ten teken van zijn krankzinnigheid. Ik heb paaseitjes voor hem gekocht; kleine eitjes, omhuld door een paars, glanzend papiertje en twee vrolijke paashazen, in cellofaan verpakt die als…

Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" strekt zich uit aan de Rueckertbaan met haar langgerekte serre en haar kleinere zaal met de kunstzinnig vervaardigde lampen, waar ik vaak mijn eenzame uren botvierde. Men zegt dat het restaurant verbouwd zal worden tot studentenhuisvesting. Dan zal nooit meer de ober, mijn vriend, in zijn zijden gilet de drankjes…

Aanvankelijk was het nog niet druk in de wachtkamer maar gaandeweg stroomde deze vol. Allen waren nu getooid met de inmiddels welhaast tot traditie verheven mondkap. Ze hadden mij genood "om mijn laatste adem uit te blazen" (nu ja, geachte lezer, neemt u dit niet te letterlijk! Er is daar echter een machine opgesteld die hoge eisen stelt aan de…

....en eens, ten tijde van onze gezamenlijke studie en van onze toentertijd nog bestaande verwantschap en saamhorigheid lazen wij samen "Die Amsel" van de fameuze en onvergetelijke Robert Musil. De taal, die ooit misbruikt is voor brute, onmenselijke commando's, beheerste je volkomen en deze rolde als een melodie van je lippen. Ons afscheid…

Het was in dat jaar, het lang-vergeten jaar 1965, dat ver terug ligt in de herinnering dat onze muziekleraar, de heer H., de kandidaten wierf voor het koor uit de pas aangetreden brugklassers. Er zou een majestueuze opera opgevoerd worden in onze plaatselijke schouwburg ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van onze school over een astronaut…

De lichtblauwe voorjaarshemel overkoepelde onze Regte Heide waar grafheuvels aan een verre Prehistorie herinneren en hoog in de lucht danste en dartelde de leeuwerik en mijn vriendin herkende zijn zang. We waren het lieflijke, rustig voortkabbelende blauwe beekje met haar kleine stroomversnelling en de eik die zich zo weldadig uitstrekte met haar…

We waren tweedeklassers op het lyceum en de heer W. was aangesteld om ons les te geven in de cultuurgeschiedenis. Hij kon geen orde houden en de klas maakte de kachel met hem aan. Deze gebeurtenissen leidden tot zijn overspannenheid en ontslag. Misschien hadden sommige zachtmoedige scholieren wel consideratie en begrip voor de arme meneer W. kunnen…

Mijn zo goede, zo liefdevolle zus, wiens liefdevolle zorg echter vaak zo moeilijk te bespeuren valt had me "het huis uitgezet" en had het woord "straatverbod" laten vallen. Met "het huis" bedoel ik niets minder dan de aanleunwoning in de buitenwijk waar onze oude moeder haar laatste dagen nog rekte.... Bezeten van een liefde en verliefdheid…

Thuiskomend in het portaal dat toegang geeft tot de trappen die op hun beurt toegang geven tot mijn woning, zie ik dat het plantje dat zolang de muur sierde verwijderd is. Ook was mij al opgevallen dat een andere, onbekende naam, weergegeven in zwarte letters, boven de brievenbus is aangebracht. Lange jaren is de benedenbuurvrouw haar gangen gegaan…

De oude, haar zo dierbare bomen aan de Bosscheweg zijn behouden voor de toekomst en voor het nageslacht. Mijn eveneens immens dierbare zus zag het als haar taak, haar opgave en haar missie zich in het kader van de Natuurvereniging fel te weer te stellen tegen hun sloop. En zo zullen nog generaties kunnen schuilen onder de breed vertakte kruinen…

...En toen mochten we bij die lieve oom op schoot.... We waren de zusjes Broeckx, Ineke en Cieltje en drie en zes jaar oud. Die oom in die witte jas kon toch geen kwaad in de zin hebben? Toen volgde de benauwdheid van het "kapje". Dit werd plotseling over je hoofd geschoven en het benam je de adem. Het gebeurde op het Theresiapaviljoen, een merkwaardig…

Als ik de lichten weer zie; de lichten die mij begroeten, dan weet ik dat ik in mijn Tilburg ben; in mijn geboortestad; de stad die mij trouw is gebleven; te midden van mijn goede mede-Tilburgers. En zo heten ook de trotse, kapitale letters op de gevel van haar station mij steeds weer welkom, die haar naam weergeven: "Tilburg!" Haar straten…

Of ze ook imbeciel was of verstandelijk minvermogend, bleef mij altijd onduidelijk. Achter het scherm van haar gezicht waarop zich soms chagrijn vertoonde, gingen acht persoonlijkheden schuil. De mishandeling uit haar jeugd had haar daarin doen vluchten. Onze "vriendschap" vormde een aanfluiting van de vriendschap, van de hoge, edele waarden die sommigen…

Ondanks het wijdverbreide en momenteel overheersende isolement, dat allen en ook mij treft, heb ik een bezoeker gehad. Zittend voor het raam dat mijn balkon begrenst, zag ik het vogeltje, een grijs, groen en geel pimpelmeesje, naderen en aanvliegen, aanvankelijk schuw en voorzichtig en later meer gedecideerd en met meer vertrouwen de tengere pootjes…

Na de gebruikelijke sneeuwstormen en ijsvelden waarmee de winter gepaard gaat, treedt in onze noordelijke streken gewoonlijk wel een milder seizoen in en inderdaad vertonen zich dit jaar eind februari al veel paarse en gele krokusjes. Op mijn terugweg uit het naburige dorp ontmoette ik Hem in de bus. Lang geleden had hij me genodigd in zijn flatje…

Ik beschouw mijn lichaam, mijn al op vele verschillende wijzen aangetaste lichaam, mijn zo dierbare en unieke bezit dat men nooit kon liefhebben en mijn tranen vloeien; de opgezwollen blauwe aderen, prominent op de verouderde handen, de neerhangende, tedere lobben van de borsten, de kwetsbare lipjes tussen de benen, die toegang geven tot de gang die…

De vogeltjes, die wellicht niet zo talrijk zijn in deze contreien en die het verkeer op de snelweg naast mijn huis schuwen, hebben nog altijd niet ontdekt dat een nieuw object bungelt aan een lange draad op mijn balkon. Het is een dennenappel, omkleed met pindakaas en met zaadjes die ze nu juist lekker zouden kunnen vinden, vervaardigd als knutselwerkje…

Daar, op het oude Korvelplein, onder die lantaarn, voor die kerk, die gelardeerd was met heiligenbeelden, vond, zoals men beweert in de familie, hun eerste ontmoeting plaats. Ze waren mijn goede grootmoeder en grootvader. Zij was onderwijzeres, hij had een zaak in huishoudelijke artikelen. De drie zonen en de dochter zijn mijn voorouders. Het gezin…

Wat troost ons nog te midden van de grauwheid, de grimmigheid en de eenzaamheid? Is het het zachte timbre van de regen die ruist en neervalt en ons omhult als een gordijn nadat sneeuw- en ijsvelden ons overvielen? Is het de aarzelende lente die al in februari aantreedt achter het venster met blauwe en grijze wolkenluchten? Of is het dan toch het…

Toen we eenmaal aangekomen waren na de lange reis op de Boulevard in de buitenwijk van de Franse hoofdstad, schoot de spreekvaardigheid van mijn "vriendin" dusdanig tekort dat ik het woord moest voeren. Wegens mijn werklozenbudget was het geld voor het reisje er in feite niet geweest maar wel was er de noodzaak de vleugels eens uit te slaan en…

...en zo herinner ik me hoe ik hen, de allerliefsten, mijn goede ouders die sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden verkeren, naar hun laatste domicilie en mijn laatste ouderlijk huis, namelijk de aanleunwoning, gesitueerd in een stille buitenwijk, bracht en hen het beeldje cadeau deed.... Het was een klein beeldje uit lichtgrijs marmer…

In een lange rij stonden daar eens de etalagepoppen opgesteld tot ver achterin de zaak, alle gekleed in zo'n wondermooi gewaad uit kant en satijn, bestemd voor de heerlijkste dag in het leven van vele meisjes. Ik zag een oudere meneer daar soms in en uit lopen die zijn zaken kennelijk kwam waarnemen. Maar sinds kort is de winkel ontruimd (ook een…