Alle inzendingen van i.Broeckx

Ik had velen ontmoet; reizen gemaakt en andere escapades; was aangenomen en ontslagen; had geluk en ongeluk gekend; eenzaamheid en gezelligheid; succes en mislukking; hoop en wanhoop, maar Haar zag ik terug.... Aanvankelijk, op een terrasje, beschouwde ik de gevel van de centraal gelegen kerk en het gouden Christusbeeld dat kennelijk goedgunstigheid…

Een eenzame en vervallen berkenboom schijnt maar nauwelijks het leven te houden en zij draagt lijdzaam haar bladertooi vóór het paviljoen waarin mijn broer is gehuisvest. In Nederland is er zorg voor iedereen en in de gangen van het paviljoen verwijzen naamplaatjes met foto's en geboortedata naar de bewoners. Mijn broer heeft vandaag last van "het…

De stad; mijn geboortestad strekt zich vreedzaam en gelaten uit onder een kalm wolkendek op 27 oktober 2019. In de plaatselijke krant zijn die foto's gepubliceerd van die mannen op die motorfietsen; die dappere, joyeuze, gehelmde jongens. In de Spoorzone zal het vandaag feest zijn. Er zullen ook veteranen komen. De stad werd vijfenzeventig jaar geleden…

Het was een kleine kamer in een studentenhuis aan het St.Annaplein in Tilburg. Mijn inderdaad toch wel kolossale bureau vulde de kamer al voor de helft. Daarnaast het divanbed met de gestreepte linnen sprei waarop ik vertwijfeld lag te woelen als de andere meiden in het huis bezig waren met hun minnaar. Maar het grote raam opende het uitzicht op…

De scheidslijn is getrokken; de bomen verkleuren in het late seizoen. Mijn verre jeugd ligt diep verzonken in een peilloze kloof; de aanzetten van grijsheid tasten mijn haardos als met voorzichtige handen aan. Loutering is mijn deel geworden en de wijsheid die ik wens mag mijn bezit worden. De Dood, die Gigant, verwelkom ik nog allerminst.....…

Bij de "Hema" zocht ik het kinderspeelgoed uit voor de kleine jongen die zijn derde verjaardag zou vieren; een houten, kleurige puzzel in de vorm van een slang waarvan hij cijfers en letters zou kunnen aflezen en een klein xylofoontje. De winkel van de "Hema" is er sinds de nog recente verbouwing niet gezelliger op geworden, vind ik; ze is gelardeerd…

Je vader noemde je zijn "zondagskind". Hij was je grootste liefde en je gaf later je baan op om voor hem te zorgen. Je vermeldde deze feiten zo vaak gedurende je zo getormenteerde, turbulente leven. Je dierbare zoontje, onze broer, die je onder je hart gedragen hebt, bleek zwakzinnig. Wij droegen allen de last. Jarenlang sleepte ik je rond in de rolstoel…

De zomer, die ons verraste met geuren en kleuren en die ons geen onvervulde beloften heeft gedaan, was langgerekt maar ze is langzaam overgegaan in de herfst. De kou zit nu in de lucht, de atmosfeer is fris en kruidig en aanzetten van gele bladeren doorweven het helle groen van de kruin van de esdoorn aan mijn venster. Op mijn gang door de stad begroet…

Aan het station stapte ze met me in in lijn zeven; de jonge vrouw die sinds een jaar ongeveer de portiekflat naast die van mij bewoont, maar die nooit bij me op de koffie gekomen is, in weerwil van mijn uitnodiging. "We hebben dezelfde bestemming" verklaarde ik en ze stemde daarmee in. In de late avond en nacht schittert een bleek licht in de gang…

Ik kwam twee dames tegen bij de halte van lijn zeven, aan het station. Een van hen droeg halflang blond haar en zij hanteerde een koket en elegant damessigaartje. Ze lachten me toe. "Ik heb geen "big smile" verklaarde ik en ik voegde eraan toe: "Liever naakt dan namaak" Ze waren het er wel mee eens dat het geen zin heeft te lachen als er niets te lachen…

Ik stond te duizelen op mijn benen; mijn zware hoest dreigde me omver te werpen. De arts, mijn trouwe bondgenote van lange jaren, naderde mij en wrikte en wroette met de stethoscoop in de nauwe halsopening van de hoog dichtgeknoopte bloes, bij de aanzet van de welvingen van mijn borsten. "U tobt uw hele leven al" verklaarde zij, maar ik vergat haar…

Een pijn manifesteerde zich tussen mijn tanden, rechtsonder in mijn mond, in de onderkaak; een aanhoudende, zeurende pijn. Kennelijk had ik toch niet voldoende tussen de rij tanden "gepookt" met die kleine houten stokjes. In de drogisterij aan de Oude Markt verkocht men twee soorten mondwater, die soelaas zouden moeten bieden. Het geurde er heerlijk…

Ik noem haar "tante Greet" en hoop dat de liefkozing in mijn stem hoorbaar is. Ze is een lady die met haar sterke geest hoog uittorent boven het leed en de rouw die haar overvallen maar nooit omver geworpen hebben en zij is mij nog als enige gebleven als de eenzame noordelijke ster die triomfantelijk schittert in de nacht terwijl de overigen zijn…

Ze hadden mij de "Ishihara Kleurenblindheidstest" toebedeeld. Ik zal het nooit vergeten. Het was de bedoeling dat ik voor het publiek van mijn mede-studenten in een van die indrukwekkende collegezalen dan wel amfitheaters met vele zitplaatsen uiteen zou zetten wat de test inhoudt. De dag van de presentatie brak aan maar wegens onoverkomelijke rampspoed…

Was het hoe dan ook nodig, Jannie, jouw ongebreidelde jaloezie mateloos en zonder enige relativering op mij te richten en zonder remmingen uit te leven en bot te vieren? Je wilde de man van ons beider keuze wel degelijk bezitten en je verweet mij dat ik ditzelfde zou willen maar vergeet niet dat een mens nooit een bezit kan zijn. In jouw blinde, stupide…

In het warmste seizoen zijn we op weg gegaan naar Leerdam, naar de rivier de Linge, die we zouden gaan bevaren. Het is een mooie, vredige zondagmorgen; de bomen in de Nassaustraat verroeren zich niet; stil en gedwee dragen zij de hitte, die nu al weken aanhoudt. De koele auto zal ons door het mooie land voeren; de velden en landerijen zijn niettemin…

De lieflijke, kwetsbare, onschuldige opgezette dieren staan opgesteld in de glazen vitrines van het Brabants Natuurmuseum aan de Spoorlaan, gevestigd in de lokalen van de oude Ambachtsschool, in onze midden-Brabantse stad, het centrum van onze provincie en representatief voor haar. De opgezette vogels; de kauwen, de kraaien, de mezen, de pauw, de honden…

Door duizelingen overvallen haastte mijn vriend zich naar de Huisartsenpost en het was onvermijdelijk dat een ambulance hem vervoerde naar het E-Ziekenhuis. Een onbekende en mogelijk kwaadaardige indringer had zich genesteld achter zijn rechteroor, in de weke, kwetsbare massa waarin op niet nader te achterhalen wijze de onovertroffen Rede zetelt die…

Ik had de zachte, turquoise wol met een mooi merk op de wikkel aangeschaft en het breiwerk stond al spoedig op de pennen, maar wilde toch niet vlotten. Ik betastte de lap die onder mijn handen gegroeid was en vroeg me af waarom uitgerekend dit handwerk mijn tranen deed vloeien. De mevrouw met de hazenlip, die vermoedelijk niet al te zeer met mij…

De baby, het jongetje, het zoontje dat onze broer was, ligt op die oude zwart-witfoto uit 1962 op een bank; op de bank die onze woonkamer sierde en de jongen schijnt een boek in ogenschouw te nemen, getiteld: "De hemel is van jou". Het kind heeft de hemel nooit bereikt, maar velen bereiken nooit de hemel; het kind beantwoordde nooit de blikken waarin…

Om het Jan van Besouwhuis in ons naburige dorp Goirle te bereiken (een cultuurtempel die ook in haar bouwwijze imposant oogt, maar die gesitueerd is te midden van een chaotisch aandoende gribus van overige bouwsels) kan men een traject afleggen met de Regiotaxi door buitenwijken c.q. villawijken van Tilburg, die tenslotte uitmonden op de Goirleseweg…

Nog siert de foto van de oude Karelsbrug in Praag mijn wand. Op de voorgrond een lantaarn die het beeld diepte geeft. Verder weg op de brug een levensgroot kruisbeeld en in de blauwachtige verte de kerk met mij nu onbekende naam. Het bezoek aan de koninklijke of zo men wil keizerlijke stad vormde voor ons in die zo lang vervlogen tijd een kleine escapade…

De eenentwintigste eeuw heeft zich voortgespoed en voor velen lijkt de eeuwwisseling nog heel dichtbij. De regisseur van "De vloer op" is ook inderdaad al twintig jaar schijnbaar toegewijd en kennelijk verschoond van zingevingsvragen of verveling bezig met zijn "métier": het verzinnen van telkens nieuwe improvisatie-opdrachten voor "zijn" acteurs en…

Ze kon nauwelijks wachten tot de Dood haar in zijn Vaderarmen zou nemen. De depressie strekte haar tentakels met zuignappen begerig naar haar uit. De noodlottige sprong van zeventien hoog of het mes aan de pols leken dichtbij, gewenst en aantrekkelijk. Veertig jaar had ze aan mijn zijde gelopen maar de vriendschap legde geen enkel gewicht in de schaal…

Het is op zaterdagmiddag wel wat drukker in de winkelgalerij aan de Westermarkt en ook bij "Zeeman" snuffelen meerdere personen rond en zij bekijken belangstellend de collectie. Mijn vriend had gevraagd om twee boxershorts en die vis ik uit de bakken maar ik besluit maar geen zwarte T-shirts aan te schaffen. "Dat lijkt me zo macaber op de operatietafel…

De mannenstemmen zijn heftig en larmoyant. Ze spreken van onbekende zaken in de voor mij vreemde taal: misschien van liefde en verdriet, van blijdschap, rouw of ziekte of van andere belevenissen..... En zo sprak eens Toergenjew tot mij met zijn verhaal "Asja" over de hartstochtelijke liefde van de hoofdpersoon voor de verteller. Ik was zeventien…

De lokale wekelijkse krant is in alle vroegte weer gedeponeerd in de brievenbus met haar inmiddels toch wel gebruikelijke nieuwsrubrieken en met op haar laatste pagina het armzalige lijstje van overledenen, onder wie mijn moeders vroegere vriendin Mien, de moeder van mijn jeugdvriendje Martin met wie ik eens knikkerde in de gang van de lage witte "Maycrete…

In Tilburg-West bevindt zich naast de eengezinswoning van een huisarts een klein binnenplaatsje met een lokaaltje waar de psychologe zitting houdt. Daar komen de slachtoffers en gedupeerden en lijders aan de gebruikelijke kwalen, zo prominent geëtaleerd in sommige magazines en zelfhulpboeken: angst, depressie, autisme, ADHD en wat dies meer zij.…

De herfst zet weer in en in de esdoorn aan mijn venster zijn aanzetten van geel gebladerte te zien als de grijsheid die in de haardos van een senior zijn leeftijd aangeeft of zoals de ontdekkingsreizigers in lang vervlogen tijden haast aarzelend voet aan land zetten in nog onbekende en onbetreden territoria. Ik heb de herfst lief; de zachte tinten in…

Het valt niet te ontkennen dat het een schitterende bos bloemen was die de redactie van de Wijkkrant had laten bezorgen en ook het kaartje waarmee de collega's zich achter me schaarden getuigde van medeleven en was aardig. Het toonde spelende kinderen in een sprookjesachtige omgeving in de trant van Ot en Sien. Spoedig scheen echter, figuurlijk…