Alle inzendingen van i.Broeckx

Ik kan het gebouw dat gesitueerd is aan de zuidrand van de stad te midden van een gribus van andere, architectonisch mismaakte bouwsels en dat voor onze ogen langwerpig ligt uitgestrekt in het vroege voorjaarszonnetje niet gezellig, aantrekkelijk of sfeervol vinden zoals de sprekers van die dag; de ...

De helgele brem, mijn moeders favoriete struik, bloeit weer in de derde lente na haar dood, als ik op weg ga naar mijn tante, de enige die nog in leven is van een grote familie, die als het ware is uitgedund door de pest of de cholera, als in vroeger tijd. De trein die me naar haar toe zal brengen,...

Regelmatig bezoek ik de Bibliotheek en snuffel ik er rond. Waarom het monumentale boek open moest vallen op juist die bladzijde, die gesierd wordt door de grote foto van het huis op de Markt in Tilburg, zal onduidelijk blijven, maar het boek vermeldde als bijschrift bij de foto de tekst: "Daar woo...

Vóór de mevrouw arriveerde, die als enige geschreven had op mijn advertentie, had ik plaatsgenomen in een donker hoekje van het restaurant met uitzicht op de verlichte serre, waar een echtpaar, dat kennelijk nog in de luxe, lauwe luwte van een voorspoedige relatie verkeerde, zich te goed deed aan ...

In mijn agenda zie ik staan bij de negende maart: "Idul-Maulid (Islamitisch)". Ik weet niet wat het betekent: is het een feest, een gedenkdag? Zeker is dat twintig jaar geleden op deze dag jouw ijsblauwe ogen mij voorgoed vaarwel hebben gezegd. Je hand werd toen kouder en kouder in de hand van ...

Toen ik op een zomerdag de zware, metalen, donkergroene deur opende van het appartementencomplex waarin ik sinds jaar en dag woon, viel mijn blik op het grasgroene plantsoen, verlevendigd met vele meizoentjes, waarin zich een leuk tafereeltje afspeelde. Een kat (de vacht dooraderd met grijze stre...

Het is vanaf de Nassaustraat een eind lopen naar "Multi Functionele Accommodatie "Het Kruispunt" in de Sinopelstraat en ik meende verdwaald te zijn tot ik het gebouw, decor van mijn vroegere wijkkrantenwerk, voor mijn ogen zag oprijzen. Hier zou de Wijklunch gehouden worden en ik maakte kennis me...

Het kan niet ontkend worden dat hij was komen opdagen, dat hij acte de présence had gegeven om het meubelstuk; de oude, leren vervallen bank, een erfstuk uit mijn ouderlijk huis, dierbaar, intens dierbaar omdat ik er eens, in lang, lang vervlogen tijden mijn destijds doodzieke lichaam en mijn doodz...

Hoe levendig herinner ik me hoe in het kleine tuintje van ons arbeidershuisje waar wij in 1959 gearriveerd waren na onze verhuizing vanuit het kapitale pand waarin ik mijn vroegste jeugd had doorgebracht, zich een berkenboom verhief en zij haar takken die ontsproten aan de zwart-wit-gemarmerde stam ...

Mijn "oude" leraar Nederlands is niet meer te midden van de levenden. Ik vernam dit door enig gedegen, deducerend speurwerk met behulp van het telefoonboek. Ik zou het mijn ex-klasgenoten willen vertellen, die allen uit het zicht zijn verdwenen, en die wellicht, maar ongetwijfeld op andere wijze, ...

Geachte mede-scribenten en lezers op www.nederlands.nl Graag zou ik uw reacties vernemen op mijn laatst-ingediende teksten op deze site. Het heeft nooit aan reacties ontbroken, dus waarom nu niet meer? Is het nu beneden de maat wat ik gepresenteerd heb? Daar wil ik ook wel graag van op de hoogte ...

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig. Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint, zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het uitstorten ...

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalten van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei en hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegel...

De Korvelseweg slingert zich als een bont en veelkleurig lint door Tilburg en ik kan niet ontkennen dat ik er weleens "wunschlos glücklich" geweest ben..... Echter voor de armoedzaaiers, de lelijken en de gebrekkigen is er weinig gereserveerd in deze wereld en zal dat ooit veranderen? Zij sch...

Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen, ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen, omdat de vazen het blauw droegen van de ogen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk vormde...

Op een middag dacht ik een kop koffie te gaan drinken in een restaurant, genaamd "Panache" aan de Westermarkt in Tilburg. Plotseling keek ik daar in het verouderde gezicht van mijn vroegere collega bij de Wijkkrant, de fotograaf die mij om een flauwiteit, een futiliteit, om een werkelijk onbetek...

Tot op een gegeven moment was ik het Zorgcentrum, gelegen aan de straat met de onheilsoellende maar wellicht toepasselijke naam ("Kwaadeindstraat") altijd achteloos gepasseerd, te voet of met de bus, maar pas toen ik er mijn werkkring zou gaan vinden, keek ik eens met belangstelling naar de appart...

In het restaurant wachtte ik de gebeurtenissen van die avond af bij een kop koffie verkeerd, gezeten aan het raam, dat uitzicht bood op de Spoorlaan die voor mijn ogen uitgestrekt lag als een boulevard waarop passanten hun weg zochten onder de vallende avond die zich al indigoblauw aftekende. We ...

Toen je een oude, kwetsbare man was geworden met bevende handen en onze liefde een tedere vader-dochter-verhouding was geworden, droomde ik van je en in de droom, die ons nieuwe universa laat zien, vervormd en geschapen door ons onderbewustzijn (een nieuwe, magische wereld) speelde je en verfde je m...

Er is wèl een traantje mijnerzijds gevloeid bij mijn sollicitatie naar nieuw vrijwilligerswerk bij de Stichting "Contour", een traantje van ontroering en mededogen. (De mevrouw tegenover mij droeg een zwart-wit gedessineerde zomerjurk van ouderwets model en ik besloot een beetje te acteren: "Ach...

Het zal bij sommigen niet bekend zijn dat vrijwel de gehele last van de bankencrisis sinds 2008 is afgewenteld op de schouders van de minst draagkrachtigen..... De "Vincentiusvereniging" echter, met haar christelijke signatuur is goedgunstig, althans zolang ze goedgunstig is, want ook zij kan haa...

Het gebeurde tijdens een receptie. De meeste mannen zijn allerminst "juffershondjes" maar het vereist manmoedigheid de eenzaamheid aan te kunnen die welhaast een plaag vormt waartegen niemand bestand is. Ik had niet verwacht dat de oude, vervallen man met het afgetobde, roodachtige, oerlelijke...

Bij wijze van beloning voor een decennium van notuleerwerk, verricht voor een bepaalde organisatie, zou ik gefêteerd en gehuldigd worden in het gezelschap van andere vrijwilligers met een ander takenpakket tijdens een feestelijke middag in Franse sfeer met chanchons die de oren en hapjes die het ge...

De landerijen lagen voor onze ogen uitgestrekt. Het moest de vroege lente zijn. In de verte onze indrukwekkende Brabantse kloosters en andere gebouwen met feeërieke koepeltjes en bijgebouwen die glansden in het licht van de vroege morgen. Dat we elkaar meteen al antipathiek zouden zijn, had ik n...

Mijn liefste zus! Heb je me de kaart gestuurd met de drie bomen waarvan die onvergelijkelijke sfeer uitgaat en dat meer dan voortreffelijke kunstenaarschap dat men alleen bij Rembrandt kan vinden om mij te symboliseren dat WIJ die drie bomen zijn, statig en stevig geworteld, maar toch alle drie g...

Ik heb een beetje lente in mijn kamer al schrijven we begin februari en al draalt en talmt de winter en al vergast zij ons nog op sneeuwstormen en ijsvelden. De bolletjes in het okergele bakje, geschonken door een vriendin, hebben enige tijd in stille afwachting op mijn bureau gestaan. Maar al te...

We waren weer met een klein gezelschap vertrokken uit onze stad in het voertuig waarvoor wellicht de benaming "bejaardenbus", door mijzelf gemunt, toepasselijk is en iedereen die er wel eens geweest is zal toegeven dat de bebouwing radicaal verschillend is zodra men het bord met de trotse naam "V...

Af en toe valt er in mijn brievenbus een klein "kunstwerkje" waarop met houterige, stakerige letters een naam staat geschreven, die moeilijk te ontcijferen is, maar er kan geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om de ultieme prestatie van mijn broer: het op gebrekkige wijze schrijven van de e...

Op een landelijk terrein in het naburige dorp staan kleine, popperige huisjes. In één ervan woont Aleida, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft. Onder haar neus draagt zij een plastic slangetje dat de noodzakelijke lucht aanvoert. Haar huisje heeft een spits toelopende zoldering en vele...

Toen de esdoorn aan mijn venster uitbottende knoppen van veelbelovend helgroen gebladerte droeg en iedere dag een ietsje meer in bloei kwam te staan en toen de maisgele en citroengele narcissen in het plantsoen dicht opeengedrongen, als zochten zij steun bij elkaar, weerstand boden aan de nog snijd...