Alle inzendingen over individu

Er was iets vreemds aan de hand met mijn geestelijke leven. Ik begon me steeds meer toe te leggen tot het verzamelen van informatie over intelligente mensen die aan de onderkant van de samenleving leefden. Ik had niet veel met de mensen die het gemaakt hadden, de gelijkvogels die in de praatprogramma's verschenen en waarvan iedere scheet breed uit…

Ik was de vrouw die hij tot zijn vroege dood vereerde; eens de negentienjarige studente die hij had leren kennen in studentenparochie "Maranatha". Hij was lelijk als de nacht en droeg een bril waarachter de felheid van zijn ogen nauwelijks zichtbaar was door de dikte van de glazen en zijn lange, grijze haar omsloot zijn schedel als een helm. In…

Op het braakliggende terrein bij het zoetwatermeer was vroeger de puinstort waar het afval uit Amsterdam met grote vrachtwagens werd gestort. Omdat wij het niet breed hadden, gingen we soms kijken of er nog bruikbare spullen lagen. We vonden een keer een hele serie hondenriemen afkomstig uit een failliet gegane dierenwinkel. Verderop op het ruige terrein…

Een verlegen donkerblonde tengere jongen met donkere bruine ogen was ik toen we, de kinderen van de zesde klas van de lagere school, op schoolreisje gingen. Jongens en meisjes om afscheid te nemen van zes schooljaren samen leren over rekensommetjes, woordenzinnen, aardrijkskunde, biologie en andere leerzame lesstof. Een weekje naar het waddeneiland…

Vóór de mevrouw arriveerde, die als enige geschreven had op mijn advertentie, had ik plaatsgenomen in een donker hoekje van het restaurant met uitzicht op de verlichte serre, waar een echtpaar, dat kennelijk nog in de luxe, lauwe luwte van een voorspoedige relatie verkeerde, zich te goed deed aan tosti's en drankjes. Hij gaf haar af en toe een kusje…

De weerman van de publieke omroep had op het acht uur journaal laten weten dat de meteorologische lente was begonnen, maar wij mensen die de straat op moesten wisten wel beter, het was pas lente wanneer de zon hele dagen scheen, en de liefde weer begon te jeuken, omdat de wind warmer werd in onze streken. Na het debacle met de Belgische internettrol…

De Korvelseweg slingert zich als een bont en veelkleurig lint door Tilburg en ik kan niet ontkennen dat ik er weleens "wunschlos glücklich" geweest ben..... Echter voor de armoedzaaiers, de lelijken en de gebrekkigen is er weinig gereserveerd in deze wereld en zal dat ooit veranderen? Zij schuifelen rond in de "Ruilwinkel", kennelijk eveneens…

Er is wèl een traantje mijnerzijds gevloeid bij mijn sollicitatie naar nieuw vrijwilligerswerk bij de Stichting "Contour", een traantje van ontroering en mededogen. (De mevrouw tegenover mij droeg een zwart-wit gedessineerde zomerjurk van ouderwets model en ik besloot een beetje te acteren: "Ach ja, het is de overgang, weet u wel" en daarop besloot…

Af en toe valt er in mijn brievenbus een klein "kunstwerkje" waarop met houterige, stakerige letters een naam staat geschreven, die moeilijk te ontcijferen is, maar er kan geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om de ultieme prestatie van mijn broer: het op gebrekkige wijze schrijven van de eigen naam: de naam "Thijs" die zij, die niet meer…

Die zondagmiddag, wachtend bij de bushalte op de komst van mijn wandelmaatje, droeg ik de muts die mijn gezicht geheel omsluit en die mij schijnt te flatteren, hoewel ik me daarvan niet bewust ben en die me welhaast het aanzien van een moslima verschaft..... Aanspraak was dus niet uitgesloten en inderdaad kwam ik, eerst nog voorzichtig en aarzelend…

Ik had ze al met kratten bier over het perron zien zeulen. Twintig mannen van een Hellendoorns voetbalteam verdelen zich over de Intercity van Zwolle naar Leeuwarden. Ieder weekend kunnen ze nauwelijks elf man opstellen maar vandaag zijn ze er allemaal. Hun jaarlijkse uitje. Het is iets over negenen in de ochtend, twee van hen nemen hun tweede biertje…

Met mijn vijfenzestig jaren ben ik een jongbejaarde. Boven mij schemert een donkerblauwe hemel, die op komende levensavond duidt. Daarachter zie ik de einder als een zwarte bergketen: vragend en wachtend duister. Vlak voor mij ligt een bruine vlakte, verzoekt om rustig toe te kijken. Ergens, in het midden ervan, begint de grond enigszins te bollen…

In mijn dromen was ik gaan geloven, want die kon ik niet plannen, zoals in de maatschappij het dagelijks leven werd gepland. Dromen kon ik niet beïnvloeden, maar ze hadden wel veel invloed op mij. Het was een obsessie geworden, de bomen van het zuchtend landschap, de droomkasteeltjes voor de dwazen, ik tekende ze om bij die fantasiewereld te horen.…

“Het is wel leuk werk hoor. En wat voor werk doe jij?” De chattende dichter had opnieuw gevraagd naar mijn werk. Ik had hem al uitgelegd wat ik op een doordeweekse dag zoal deed, maar hij vroeg het opnieuw. “Ik heb geen betaalde baan”, antwoordde ik, terwijl ik merkte dat ik er toch onrustig van werd. Ik besloot het chatgesprek voorlopig maar even…

Ze zeiden altijd dat echte schoonheid van binnen zat, en dat het uiterlijk er niet zo veel toe deed, als het niet ging om een persoon met innerlijke flora van het hart, maar ik had geen vrouw zo lelijk als mijn moeder willen daten. Ze was diep in haar binnenste een mooi persoon, maar het leven had haar lelijk gemaakt en dat was te zien aan haar gezichtsuitdrukkingen…

De veertiende november is een mistige, nevelige zondag; de eerste mist van het seizoen overvalt ons en de bomen zijn plotseling kaal, na weken van een "Indian Summer", een onverwachte, stralende nazomer die ons nog geschonken werd. De BoodSchappenPlusBus heeft ons op die dag meegenomen naar een klein, stemmig pleintje, het Dessinateurplein dat…

Er was een nieuwe dag aangebroken; eigenlijk - na al het leed - buiten mijn verwachting; een zomerdag en het licht speelde frivool over de wereld en wierp er schaduw en licht in een warrelend, wervelend patroon overheen. Ik had plaats voor haar gemaakt op het bankje bij de halte van lijn zes en ons gesprek kwam op de kermisattractie die in de verte…

Als de woordenvloed van een notoire veelprater door derden op een gegeven moment als een zondvloed wordt ervaren, dan zijn zelfs vrienden daar niet tegen bestand. Wanneer zij zich geleidelijk in een ark laten wegdrijven genereert dit bij de spraakwaterval een impact waar zelfs hij stil van wordt.…

Ze hebben de verdwaasde man die mijn broer is en die met nietsziende, verbijsterde ogen, die geenszins getuigen van intelligentie, wijsgemaakt dat zijn en mijn moeder, die hem zo trouw placht te bezoeken (in latere jaren alleen nog in de rolstoel) "dood" is en "in de hemel". Met zijn gebrekkige spraak, hortend en stotend, herhaalt hij de woorden…

Was het puur toeval dat ik haar vanavond signaleerde in het restaurant van het TweeSteden Ziekenhuis toen ik daar beland was voor een kop koffie tijdens de doelloze en nutteloze zwerftocht die ik soms uit eenzaamheid in de omgeving maak? Ik herkende mevrouw aan de wijnrode jas die ik haar bij eerdere gelegenheden had zien dragen en besloot nu geen…

Eens per zes weken mocht hij naar haar toekomen. Dan mocht hij tegenover haar plaatsnemen in de kale, klinische kamer op een metalen stoel met uitzicht op een doodlopende straat, hetgeen hij heel toepasselijk vond; spiegelde zij hem niet voor dat ook zijn leven doodliep in een straat vol verbods- en waarschuwingsborden? Ze vertegenwoordigde voor hem…

Het is een kale, klinische bedoening in het nieuwe "appartementje" van mijn zwakzinnige broer, maar de verplegers, die hem dag en nacht begeleiden en die om hem heen staan als plaatsvervangende ouders en zussen, bij ontstentenis van zijn familie, die er niet altijd kan zijn, prijzen het aan en zelf is hij er trots op. Het ligt aan het eind van een…

Luuk Koelman legt in een filmpje uit dat er twee soorten columnisten bestaan. Zij die helder hebben wat ze willen schrijven en dan beginnen, en zij die gewoon beginnen en wel zien waar het schip strandt. Natuurlijk springen de meeste schrijvers zo nu en dan in elkaars vijver. Met of zonder zwembandjes. Ik hoor absoluut bij de eerste groep. Om het…

Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat iemand in staat is zich een voorstelling van het begrip ‘niets’, in welke vorm dan ook, te maken. Het ervaren van een diepe bewusteloosheid komt zelfs, achteraf, niet in de buurt van de betekenis en algehele omvang ervan.…

Ik, de bezielende geest van Drachten, rust uit onder het grote carillon, dat nu zwijgt. Nadenkend lig ik hier, waar Noorder- en Zuiderbuurt elkaar ontmoeten. Heerlijk om te genieten van de nachtelijke stilte en de sterrenhemel. Vandaag heb ik veel ondernomen. De ochtend was vol zonnige werklust. Winkels en warenhuizen lachten mij tegen om naar hen…

Al vele jaren krijg ik van familie, vrienden en goede kennissen op schalkse maar serieus bedoelde wijze het verwijt, dat ik te langdradig ben met het doen van een verhaal en dat zowel verbaal als ook met verhalend schrijven. Gevolg: iemands aandacht verflauwt al snel of men luistert maar met één oor. Het vervelende aan deze constatering is, dat ik…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op..... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zo houdt.... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje dat uit huis geplaatst was en verbannen naar een inrichting…

Ik heb nog jarenlang genoten van mijn video-apparaat, maar inmiddels heeft hij het begeven, net als het reserve-exemplaar, waarna ik eindelijk ook de jaren huppelepup van de vorige eeuw achter mij laat. In een stevige tas van de AH ging ik vele malen op en neer naar de kringloopwinkel om daar mijn video's voor de deuren te plaatsen. Zo'n tas op zich…

In mijn kinderjaren, werd ik veel getreiterd door leeftijdsgenootjes. Misschien niets eens omdat ze persoonlijk zoveel tegen mij hadden, maar omdat ik nu eenmaal niet paste in de gedragscode van het kinderleven. De middelbare school was voor mij ook een heel zware beproeving. Voor het einde ervan ben ik afgehaakt en heb nog een middelbare land- en…

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken…