Alle inzendingen over overig

Op de rand van mijn bed zat een heel klein mannetje. ‘Wat denk je van het leven?’ vroeg hij en lachte zoals alleen maar kleine mannetjes kunnen lachen. Toe maar, knikte hij aanmoedigend. ‘Ik vertel het niemand. Ik verzwijg alle geheimen zoals geen mens dat doet.’ Ik voelde een verlangen om tegen hem te praten. ‘Ik verwacht groot te worden, geleerd…

Het is niet erg warm. Maar het is fijn toeven in de tuin, gezelschap gehouden door een glas helder water en een boek. Zonder een voet te hoeven verzetten zit ik in Bandoeng of Klaaswaal. Het volgende moment vaar ik op een kleine viskotter of zit ik vijf weken in een ballon die over Afrika vliegt. Men zou meer moeten lezen. De was wiegt zachtjes aan…

Vroeger, ja toen ze gelukkig door het leven ging, toen ze blootsvoets danste in het gras… wat was ze jong en mooi. was dat wel zo? Ze kon elke jongen krijgen die ze maar wilde… en het bewijs ervan liep rond. Iedere jongen, jawel en moeite hoefde zij niet te doen. was dat wel zo? Haar heerlijk rode mond zag er nu wat bleekjes en…

De familie van mevrouw Kiriman, had dan eindelijk het besluit genomen…het zou een ouderwets creoolse begrafenis worden en dus zouden er professionele “huilers“ komen dede oso want heel eerlijk, hun moeder was niet geliefd geweest en ze had ook nooit bij leven gezegd dat ze “dansend naar haar graf“ zou willen gaan…dus het was wat gissen…

Het was weer de hoogste tijd voor een tandartsbezoek. Gewoon de halfjaarlijkse controle, niks bijzonders. Even bellen voor een afspraak. Hè, waar lag dat kaartje nou ook alweer. Daar stond het nummer op. Nou ja, dan maar in het telefoonboek opzoeken. Hé, dat is gek: hij staat er niet in. Of is dit 'm? Dacht dat de praktijk anders heette, maar de straatnaam…

Ik stootte zijn glas om, zijn glas met water. Onverstoorbaar rechtop zat hij, de blinde man aan tafel. Met een servet depte ik het water, droogde zijn mes, bracht een nieuw servet en ik verontschuldigde me. “Pardon Meneer, dat was dom van me”. Lachend sprak de man: “Ben je gek joh? Dat overkomt mij elke dag! En dan zou ik elke keer dom zijn…

De jaren van verslaving. deel 1 Toen ik na al deze ellende van dwalingen van het gerecht niet meer wist wat ik moest doen, begon de volgende periode van problemen in mijn leven. Wel of niet door mijn schuld, het was zo. Ongelovig staarde ik naar mijn paspoort waar eens mijn kinderen gestaan hadden. Stond nu niets meer. Eigenlijk was het net…

De laatste dagen ontvang ik van verschillende personen steeds dezelfde vraag: zeg, wanneer kunnen we een nieuwe inzending van je verwachten? Zelfs vandaag nog werd er met dezelfde belangstelling vanuit uit Paraguay geïnformeerd en dat is toch niet bepaald naast mijn deur. Om eerlijk te zijn moet ik erkennen, dat ik het niet weet en bekennen, dat ik…

Is een columnist zo goed als zijn laatste column? Zo ja, dan ben ik bijna uitmuntend. Althans in de ogen van sommige lezers. Niet eerder werd een column van mij zo hoog gewaardeerd als die van vorige week: op het moment van schrijven staat de teller op 9.43. Een tikkeltje ongeloofwaardig. Een beetje ongemakkelijk ook wel, want hoeveel van die stemmers…

Ik schrijf naar vermogen, soms kwaad onverbloemd de realiteit benoemend, soms omkijkend naar wat eens was. Voor mij best wel belangrijk, voor anderen een gepasseerd station, soms zelfs een sneer waard vanaf de zijlijn. Wandelend ontwaar ik de winterakoniet, een dode vos ingeslapen in de wortels van een omgevallen boom, een miljoen sneeuwklokjes…

Mooie-vrouw-met-dikke-donker-rode-haar-dos zit op een bankje aan de zonnigste kant van de buurtkroeg, in het centrum. Ze klampt zich vast aan een groot glas stevige koffie waarin een bijna uitpuilende dot slagroom drijft. In haar schoot zit Hekel. Zijn oogjes zijn gesloten en de zon valt op zijn wat witte gelaat. ‘Ik heb vandaag iets toegevoegd…

In de mist van eigen rook hangen zacht grommende mannen aan de bar van de buurtkroeg. Buiten guurt de grauwe eind februari donkerte. Aan de tafel bij het grote raam zit Hekel tegen een grote bloempot. Vrouw zit erbij. Ze omklemt een groot dik glas Irish koffie en lepelt zorgvuldig wat slagroom weg. ‘Ik zal geen anonieme zwerfster worden........…

Het waait, weg van de werkelijkheid, ik vind mij niet meer in wat eens was, ziedende wolken vliegen mijn land voorbij, fijnstoffend fiets ik een auto langs, ik kan 645 euro verdienen op het interieur, mocht ik zulks aanschaffen, liever ga ik voor de wind.. De ketting ingevet, moeiteloos trappend op pedalen die mij mijn taske vullen, niet groter dan…

Aan de zonnige kant van de buurtkroeg in het centrum, hebben Hekel en Vrouw zich op een groen aangeslagen afgebladderde bank neer gezet. Op het wankele tafeltje staat een dik -groot -glas - hete- koffie -verkeerd -met -slagroom te stomen. De af en toe doorbrekende zon laat een diep oranje gloed over Vrouw d'r donker rode volle haardos vallen.…

Stefke was gelukkig getrouwd met Ria. Ze woonden in de Belgische grensstreek, die bekend stond om zijn vele en gevaarlijke smokkelroutes. Zo op een dag werd Stefke ontslagen door zijn baas: door de strenge vorst kon er niet meer gewerkt worden. Dat betekende dat Stefke voorlopig ander werk moest zoeken en dat zou niet gemakkelijk gaan, in die tijd…

‘He, hoe kan dat nou?' , mompelt Hekel. ‘Mooie Vrouw is al aangeschoten voor ze de kroeg in waggelt.' Met zijn neusje staat hij tegen het raam aangedrukt. In de verte ziet hij haar aankomen. Telkens moet Mooie Vrouw haar pas corrigeren. Soms blijft ze staan, kijkt verwilderd om zich heen, graait dan plots in haar tas en wappert ineens…

Als Hekel en ik de verkeerd bezorgde post naar de juiste adressen nabij onze logeerplek hebben rondgebracht, eindigt voor mij de winter en ontstaat de zomer in mijn hart; In de heldere koude namiddag dalen de meeste van mijn familie, bepakt met kisten, tassen eten en drinken, de steile ijzeren trap van het omgebouwde vrachtschip af. Midden in het…

(Hekel is een miniatuur fantasie wezentje die vaak in de kroeg logeert en me helpt als de stress te groot wordt. De vorm is qua oorsprong geinspireerd door de 'Dikke man 'van Ischa Meijer.) "Geef mij er nog maar één!" , pleegt de Wildogende Vrouw door het gekakel en het druk doende geroeze moes van de buurtkroeg in oost heen te schallen.…

Hekel is inmiddels weer een tijdje uit de warmte van een uitgerekte vestzak gekropen en zit in de buurtkroeg in het centrum van grote stad. Hij kijkt wat aangeslagen naar Mooie Vrouw, verzamelt moed en zegt: ‘Wat zie je er verwilderd uit!' Mooie Vrouw kijkt hem met een ietwat opgetrokken wenkbrauw aan. Bekijkt haar lichaam en handen en zwoelt…

Amsterdamse Vrouw met Vriendin zitten voor het grote raam in de buurtkroeg. Ze lepelen uit glaasjes advocaat met veel slagroom. Hekel slaapt in één van de zakken van de colbert van Vrouw. ‘Gek word ik van mijn vent!' , zucht Vrouw. ‘Jaar in jaar uit hoor ik dezelfde verhalen!' ‘Tja' , zucht vriendin. ‘Bekend verschijnsel.' Vrouw vervolgt…

(Hekel is een fantasie figuurtje die mij helpt de boel wat in balans te houden. De vorm is geinspireerd door de 'Dikke Man' van Ischa Meijer.) ‘Laat ik er maar uit gaan en de dag wat plukken', denkt Vrouw somber. ‘Plukken van wat?' ‘Wat plukken?' ‘Nou, de dag plukken!', krijst Hekel ineens vanuit het niets naar voren. ‘Waar kom jij nou…

HEKEL HEEFT INZICHT ‘Laat ik er maar uit gaan en de dag wat plukken', denkt Vrouw somber. ‘Plukken van wat?' ‘Wat plukken?' ‘Nou, de dag plukken!', krijst Hekel ineens vanuit het niets naar voren. ‘Waar kom jij nou zo laat vandaan?', spuugt Vrouw verbaasd blij. ‘Maakt niet uit Vrouw, ik ben er!', prijst Hekel zichzelf.......... ‘Nou..…

(Hekel is een fantasie wezentje, dat me bij stress helpt de boel te relativeren. 'De Dikke Man' van Ischa Meijer heeft me, bij het ontstaan ervan, geinspireerd.) HEKEL, BROER EN MOOIE VROUW Het is een stille late avond. De stad lijkt zich ergens in terug getrokken te hebben. Zo leeg is het op straat. Ook de buurtkroeg in het centrum…

Mooie- vrouw -met dikke -donker- rode -haar - dos, zit op een bankje aan de zonnigste kant van de buurtkroeg, in het centrum. Ze klampt zich vast aan een groot glas stevige koffie waarin een bijna uitpuilende dot slagroom drijft. In haar schoot zit Hekel. Zijn oogjes zijn gesloten en valt de zon op zijn wat witte gelaat. ‘Ik heb vandaag iets toegevoegd…

Mijn ziel huist in de loopgraven. Ik moet weg uit de gevangenis die mijn leven heet. Prop mijn tas vol zwarte kleren. Plak grote rubber wielen en een, aan mijn 1.84 meter lengte aangepast handvat erop, sleep de kar-tas en mezelf de deur uit, loop langs de bank, haal al mijn geld er af, koop een trein kaartje en reis naar Berlijn. Op straat voor…

(Hekel is een fantasie wezentje die mij helpt de boel in balans te houden en te relativeren. De oorsprong is , in den beginsel, geinspireerd op 'De Dikke Man' van Ischa Meijer.) HEKEL, VROUW EN DE FEBRUARI DONKERTE In de mist van eigen rook hangen zacht grommende mannen aan de bar van de buurtkroeg. Buiten guurt de grauwe eind februari donkerte…

(HEKEL is een fantasie wezentje die me helpt de boel in balans te houden en te realtiveren. Qua oorsprong ben ik geinspireerd door 'De Dikke Man'van Ischa Meijer.) HEKEL EN DE TROTS Aan de zonnige kant van de buurtkroeg in het centrum, hebben Hekel en Vrouw zich op een groen aangeslagen afgebladderde bank neer gezet. Op het wankele tafeltje…

‘He, hoe kan dat nou?' , mompelt Hekel. ‘Mooie Vrouw is al aangeschoten voor ze de kroeg in waggelt.' Met zijn neusje staat hij tegen het raam aangedrukt. In de verte ziet hij haar aankomen. Telkens moet Mooie Vrouw haar pas corrigeren. Soms blijft ze staan, kijkt wat verwilderd om zich heen, graait dan plots in haar tas en wappert weldra met…

HEKEL EN BAMBI Als Hekel en ik de verkeerd bezorgde post naar de juiste adressen nabij onze logeerplek hebben rondgebracht, eindigt voor mijeven het koude winter gevoel en ontstaat de zomer in mijn hart; In de heldere koude namiddag dalen de meeste van mijn familie, bepakt met kisten, tassen eten en drinken, de steile ijzeren trap van het omgebouwde…

HEKEL EN HET CONFLICT "Geef mij er nog maar één!" , pleegt de Wildogende Vrouw door het gekakel van de buurtkroeg in oost heen te schallen. De rondborstige barvrouw kijkt langzaam van het tappen op. Weldra dribbelt ze naar het tafeltje en schenkt haar glas weer vol. Onderwijl knipoogt ze warm. "Het is me ook wat," schort de Wildogende…