Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Onder de toren.

Onder de toren is het nog lang niet rustig, op het terras is nog een groepje in gesprek, binnen is de muziek allang verstomd. Aan de bar vinden in het staan nog wat gesprekken plaats die om de een of andere reden met grote haast gevoerd moeten worden, alsof er in de morgen geen nieuwe dag meer zal zijn.

Buiten wisselen de onderwerpen net zo snel als de wolkjes die gehaast aan de torenspits voorbijdrijven.
Een hard pratende jonge Belgische blonde vrouw links naast me heeft mijn waarschuwing dat er bier van het tafelblad op haar jurk loopt, tot drie keer toe niet gehoord. Ze keek wel, maar het dringt niet meer tot haar door, haar luide stem galmt over het pleintje en lijkt niet te stoppen, behalve door haar sigaret, die inmiddels de vorm van peukje heeft aangenomen.

“Hedde ge nun sigaretje voor mij?” vraagt ze met haar harde stem aan mijn vriendin, die rechts van mij zit.
Je zal maar zo’n vrouw hebben, bedenk ik me, zou ze in de slaapkamer ook zo hard praten? En onder het vrijen? Dan mag je wel hopen dat je naast een dove buurvrouw woont, anders durf je de buren ’s morgens niet meer aan te kijken.
“Hé, buurman, hadden jullie ruzie vannacht? Het ging toch wel goed hè? Ik hoorde je vrouw heel hard om hulp roepen?”
Ik zou me kapot schamen met zo’n vrouw.

“Kun je draaien?”. Nee, ze kan niet draaien. Mensenlief, dat kan ik nog wel, en ik rook niet eens. Misschien kan ze wel draaien, maar dan moet ze even stoppen met praten, en dát zal ze wel niet kunnen.

Aan de andere kant van het tafeltje valt alweer een glas met bier om, een vrouw met een wel erg laag uitgesneden jurkje waar haar tietjes meer buiten dan in hangen, was even de controle over haar bewegingen kwijt en mepte al pratend en druk gesticulerend haar eigen glas om.
Ik had me die avond trouwens al een paar keer afgevraagd waarom ze eigenlijk nog die jurk aan had, alles was toch al te zien, dan kon ze die tietjes tenminste helemaal laten zien. Het zal dan wel weer aan mijn vrije geest liggen, ik hou niet zo van dat benauwde, maar volgens mij mochten ze er best zijn. Zowel zij, als haar tietjes. Maar ik zal ze wel niet meer zien, en die Belgische blonde ook niet, en het dansende meisje met het lange donkere haar, dat de hele avond naast me heeft staan heupwiegend bij de band.

En mocht ik haar nog eens zien, dat lieve slanke ding, dan zal ze me wel niet meer herkennen, als ze weer nuchter is. Want zo gaat dat meestal.
Zelf heb ik dan toch nog even gedanst, toen de meesten al naar buiten waren, een blonde vrouw met een soort wijde ponchoblouse pakte mijn hand en zowaar mijn houtenklazenbeentjes konden het nog, een beetje dan. Met de hulp van de dame, die zelfs er nog een paar pirouettes bij wist te fabriceren. Ik had haar ook al een paar keer zien voorbijkomen die avond, ik dacht eerst dat ze een stuk overgordijn had omgeslagen, maar dat zijn vaak juist van die kledingstukken die erg duur in een of andere boetiek zijn aangeschaft.

De tafelgenoot die om drie nieuwe pinten naar binnen was gegaan komt met lege handen weer naar buiten en roept met een triomfantelijk gezicht dat er niet meer getapt wordt. Waarom hij blij is mag Joost weten, maar ik vind het prima zo. Ik moet morgen, of beter gezegd straks weer vroeg op.
Het was een zalige avond, en jouw naam is niet gevallen, en dat is best jammer, want jij zou het ook leuk gevonden hebben.


Zie ook: http://communities.zeelandnet.nl/data/vanalleswat/

Schrijver: Peterdw., 22 mei 2009


Geplaatst in de categorie: overig

3.5 met 13 stemmen 595



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)