Alle inzendingen over eenzaamheid

Kent u ze nog, de Wasco-krijtjes, ik zette de kleuren op papier, geel rood blauw groen, de zwarte stift er over heen, afdekken. En dan scherp de bovenlaag wegstrepen, een betoverend schouwspel, een kind schiep een wereld. Die verwondering, ik mis dat, als kind van de rekening, ik ga slapen en wil morgen mensen tegen komen.…

Land van verdwenen bossen, van verdoemde aarde. Reiziger in een zwarte mist. Ontsloten aan het ziende oog, als overlevende op deze lichtloze dag. Luisterend naar gepiep en gebrom, lekkende kranen, fluisterende onzichtbare stemmen. Badend in het stinkende zweet van waterloze hitte. Lege koelkasten, geplunderde…

Stel je eens voor: je bent net tachtig geworden, je echtgenoot begint te alzheimeren en je hebt een indicatie van drie uur zorg, eens in de twee weken. Zelf heb je nek-artrose die jou geen plotse bewegingen toestaat, zelfs fietsen is uit den boze. Je woont in een flat, elf hoog, rand van de stad en je voelt de hokjesgeest indringend en opdringend…

Hij probeerde het wel, een eigen leven opbouwen. Een simpele baan, genoeg verdienen, huurhuisje, autootje voor de deur, drankje, hapje, een vriendelijk woord voor de buurman. Niets tekort, maar wel van alles te weinig. En dan, dan heeft men je niet meer nodig, jouw aanwezigheid is overbodig, je wordt de laan uit gestuurd. Hoofd boven water houden…

Het is gewoon een bankje in een straat. Mijn straat. Het staat ongeveer op de helft van de route van mijn huis naar het kleine winkelcentrum waar ik elke dag wel even kom voor het een of ander. Beter gezegd, het bankje staat aan het eind van een brede groenstrook tussen twee lange huizenblokken. Daar hadden ze 30 jaar geleden een trambaan gepland.…

Daar is de brug weer. Gisteren heen, vandaag weer terug. Een eindeloze stoet vrachtwagens wurmt zich eroverheen. Als je in de auto zit moet je voorzichtig zijn. De brug, zo mooi en machtig als hij lijkt, is eigenlijk te klein en te smal voor deze tijd. Misschien slopen ze hem nog wel eens. Vervangen ze hem voor een modern en efficiënt geval. Als je…

Thuiszorg, toverwoord, deuren gaan open, werktuiglijk open je kasten waar je verwacht de instrumenten te vinden die er werkelijk toe doen. Stofzuiger, dweil, emmer, stofdoek, zelfs een ragebol, allesreiniger in het kastje onder de gootsteen. Sanitair pak ik aan met de keukenrol, samen met Glassex, ideale combinatie om alles glinsterend en knisperend…

Het moest in deze buurt zijn. Langzaam stijgend heuvelland, dat plotseling afbrak bij steile rotsen bij de kust. Bij een inham lag een wit huis. Hij reed er naar toe. Uit de tuin kwam een vrouw die hem vragend aanzag. ‘Goede morgen.’ ‘Goede morgen.’ ‘Kan ik je helpen?’ Hij haalde de schouders op. ‘Mogelijk. Alleen weet ik zelf niet goed waar ik…

Ik had ooit iemand lief, duik zometeen m'n bedje in, rook nog een peuk en drink een borreltje. Dat is het dan, morgen weer de zorg in, ook bevredigend.....…

Een betrouwbare vriend Een dagboek kan een metgezel zijn die ons nooit en te nimmer in de steek laat, een meevoelende vriend in een onsympathieke wereld. Een dagboek stelt ons in staat onze persoonlijke levensweg in een verzameling stillevens vast te leggen. Net als een fotoalbum dat ons verleden in beelden registreert, levert een dagboek geschreven…

Ooit was er die vrouw. Die mooie vrouw. Die altijd aanwezig was. In mijn hart en in mijn geest. Maar toen gebeurde het. Woorden stopten. De bron van inspiratie droogde op. En toen was het voorbij en bleven alleen nog maar de herinneringen en het onbegrip van onze naasten. Geluk werd vervangen door ellende. Warmte door de kilte van de eenzaamheid. Zo…

Alleen, ik voel mij zo alleen. Het verdriet breekt mijn koude hart open. Mijn keel wordt dichtgeknepen ik adem niet meer, tot er een grote snik komt die mij weer lucht geeft. En dan begint het, het intense verdriet van eenzaamheid. 1 Januari geen mens op straat, de familie gebeld en een ieder een goed jaar toe gewenst. En dan, dan weet ik het niet…

Laatst besefte ik dat voor mij de wereld op dit moment eigenlijk een beetje te snel gaat. Wat heel jammer is. Het is net of je aan de zijlijn staat van iets wat je niet kan volgen. Niet echt leuk. Ook merk ik, dat de vereenzaming problemen begint te brengen. Dagen niet spreken stompen verschrikkelijk je hersenen af. Althans zo lijkt dat bij mij. Jammer…

U doet er niet toe.…

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen lijkt, moet eruit natuurlijk. Dat keukenblokje uit het jaar…

Ik heb sinds deze week, als vrijwilliger, een nieuw adresje. Ik bezoek op geregelde tijden iemand die, om wat voor reden dan ook, eenzaam is. Dat er in de huidige maatschappij veel eenzame mensen zijn, mag dan wel algemeen bekend zijn, maar om iemand bereid te vinden om dat toe te geven en dan ook nog eens een vreemde in zijn/haar leefomgeving toe te…

‘Is deze plaats vrij, mevrouw?’ Ik kon het niet ontkennen. Steunend liet de man zich neer op de stoel aan de andere zijde van mijn tafeltje. Hij stak de vinger op naar de ober.’ ‘Een sterke, Johan.’ ‘Komt er aan, meneer.’ Een stamgast dus. Hij nipte van de onmiddellijk bezorgde oude klare, een opvallend verschil met het tempo waarmee mijn bestelling…

Zwarte wolken drijven door de lucht. Blokkeren het licht dat de zon nog naar de aarde probeert te sturen. Maar tevergeefs, dag werd nacht en is dat gebleven. Ik heb niet anders geweten, maar de boeken verhalen over tijden dat de aarde nog vrolijk en helder was. Tijden waarin de mens nog niet zijn zwarte stempel op de aarde had achtergelaten. Maar over…

Als klein kind kijkt Foppe met veel plezier naar de Fabeltjeskrant. De prachtige dieren en het oogje van meneer de Uil, het is helemaal het einde vind hij. Later blijft hij de serie ook volgen. Nu is de Fabeltjeskrant weer op televisie en hij geniet er nog steeds van. Een dier springt er voor hem uit en dat is Bor de Wolf. Hij lijkt sprekend op…

Een oude man, een oud flatgebouw, de nominatie is slopend. Linksonder en rechtsboven is al dichtgetimmerd, de eenzaamheid sluipt op kousenvoeten zijn wereld binnen. Ooit had hij kinderen, en een vrouw, ze willen hem niet meer kennen, daar sta je dan in je lege deur, je hebt hulp nodig want je redt het niet meer, alleen, argwanend druk je toch op…

Sommige dingen zijn toch vreemd. Waarom is het moeilijker als je alleen bent om iets te ondernemen dan als je het met zijn tweeën doet? Officieel is er geen verschil, je maakt dezelfde aantal bewegingen of je doet precies hetzelfde als je zou moeten doen, dan als je met zijn tweeën zou zijn! Maar toch is hetgeen wat je alleen gaat ondernemen veel…

De dagen worden korter en de winter met zijn feestdagen komt er weer aan. Wel altijd even wennen de kortere dagen, voor de één de warmte van gesloten gordijnen en knusheid, voor de ander donkere stille dagen. Zelf ben ik een zomerfiguur en niet echt gek van deze dagen, het enige wat ik echt leuk vind zijn de lampjes en gekleurde kerstbomen. Maar…

Neem je leven in eigen hand, dat is iets wat je moet doen wil je het leven dat je leeft een andere maar positievere wending geven. Elk mens zal het uiteindelijk zelf moeten doen. Het is niet voor niets een gezegde en een waarheid als een koe: “Je komt alleen en je gaat alleen”. Waarom hebben mensen problemen, voelen zich vaak somber? Dat hangt…

Ik schrijf ze, stukkies, soms kort door de bocht, een andere keer berekenend. Nathalie mocht dat wel en ik mocht Nathalie, helaas heb ik haar uit mijn leven moeten verwijderen want ze zat iets te dicht op mijn lip. Mensen willen ergens bij horen, ik heb dat nooit begrepen. In plaats van dat men zich ontplooit, geeft men zich over aan heersende meningen…

Het lijkt of ik geboren ben om als tankstation te fungeren. Een faciliteit waar mensen bij gelegenheid stoppen om zich te laven met troost, aandacht en begrip. Het is niet erg vind ik, dat mensen dat van me vragen. Zeker niet als het vrienden zijn. Ik heb graag vrienden om me heen, ze zijn belangrijk voor me. Soms laat het leven mij ook met vragen…

Met in zijn gang iets plechtstatigs, als van een verbannen keizer die in zijn ballingsoord met een mengeling van trots en weemoed het tableau van zijn roemruchte daden overziet, ijsbeerde hij zijn kamer op en neer. Hij was voor een beter leven geschapen, zoveel was zeker. De o­nrust in zijn binnenste was zo sterk, dat hij alleen aan zee rust kon…

Ik was heel erg verliefd op haar, Jenny van der Harst, een schone Scheveningse. Nooit geweten of het wederzijds was, ik denk van wel, maar het kon niet, haar dominee predikte iets anders, niet te geloven dat een altaar afstand predikt. Voorbestemd, maar niet voor mij. En dan zingt Johan Verminnen en ik ben alleen.…

De eenzaamheid maakt de dag net zo lang als de nacht, met het enige verschil dat het licht is. De uren van de dag veranderen niets, je doet de verplichte dingen, maar het gevoel is wrang. Je zit thuis in je huis en hoort de klok: die tikt de uren net zo langzaam rond als de uren van de nacht. Eigenlijk heb je nergens zin in, je weet niet eens…

Heup scheef, hoofd schuin. In haar ene hand een sigaret. Van achteren zie ik hoe ze achteloos haar hand laat wapperen terwijl ze praat. Zo dirigeert ze elk gesprek, ook als ze met mij speelt. De laatste tijd is ze druk met zichzelf. Ze ziet me nauwelijks staan, rent me voortdurend voorbij. Soms schreeuwt ze nog wat in het voorbijgaan. Ze voelt zich…

De dag is weer voorbij; in mijn hart denk ik 'Gelukkig'. Ik weet ook wel dat het niet zo hoort te zijn, maar het is niet anders. Pinksteren was in mijn jonge jaren het beste weekend dat ik maar kon hebben. In de tijd dat ik mijn motor nog in bezit had. Ik heb 20 jaar Harley-Davidson gereden. Electra glide, bouwjaar early 1978 1200 CC nog net met…