Alle inzendingen over overig

Zij kwam het laantje naar het oude huisje op fietsen dat verscholen lag tussen de oude knotwilgen, eiken – en lindebomen die hier al eeuwen stonden. Het leek alsof de tijd hier had stil gestaan, het geheel ademde een sfeer van geheimzinnigheid uit. Het leek wel een surrealistisch landschap, er doemden vreemde schaduwen op te voorschijn getoverd…

Ze zaten met zijn drieën op de groene bank in het gemeentepark. Het goede weer was van de partij en de hete zon deed deugd aan de oude knoken van de 70-plussers. Hun versleten ogen gaven ze de kost. Kleurrijke tafereeltjes waaronder die van de jonge moeders die van het hoge klimwerk van hun spruiten zichtbaar genoten hoewel ze voor hen, de ouderen,…

Ad en Timo, beiden programmeur, deelden behalve hun beroep ook een etage. Echt bevriend waren ze in het begin van hun samenwonen nog niet, daarvoor was hun temperament te verschillend. Ad de kroegtijger en Timo de huismus, daar was dat temperamentverschil wel afdoende mee verklaard. Toch werden ze vrienden en wel op een verrassende manier – op een…

Dromen doen wij meestal tijdens de REM-slaap. Soms voltrekt zich in een droom een aaneenschakeling van belevingen in een fractie van een seconde. Zo kan het lijken, dat een geluid in de omgeving van de slaper exact samenvalt met een situatie die hij droomt. Hoe zit het dan toch met het dagdromen, waar de meeste mensen zich wel eens aan hebben overgegeven…

Heeft u dat nu ook wel eens. Alles lijkt van een leien dakje te gaan. Iedereen kan dan meegenieten van die bijzondere dag. Op straat word je herkend en zelfs nageroepen. “He ben je doof, of zie je me niet?”” Ik geniet van die dagen. Een mens weet dan dat hij leeft en erbij hoort. Niet gemist kan worden zelfs. Iets mooiers kan er toch niet bestaan…

Ik wandel door het pittoreske Heusden, een stadje met statige huizen en romantische straatjes. Een schitterend haventje met ophaalbrug en wat heel speciaal is. Heusden is omringd door stervormige stadswallen en heeft enkele grootse stadspoorten Het was een druilige avond en de straatlampen gaven door de regen een mistig licht. Ik kan u zeggen dat…

Weet u, ik kan eigenlijk helemaal niet dichten, ik rommel maar wat aan in de marge van uw bestaan. De redactie is hier uiteraard van op de hoogte, middels karrenvrachten niet helemaal geslaagde of niet aansprekende inzendingen per kerende e-mail werd mij dat wel duidelijk. Men zat er ook wel eens naast, vond ik, maar dat zegt meer over de inzendingen…

Het was rond Valentijn, dat weet ik zeker. En geen haar aan mijn hoofd die dacht dat het zo een vaart zou lopen. Maar toch. Een paar mensen die ik leerde kennen hadden mij er al meermaals op gewezen dat ik wel goed was. ‘Ik had potentieel’, zoals zij het zo netjes stelden. Het vleide mij wel, maar heeft toch lang geduurd om enigszins overtuigd te…

We stappen de donkere kamer in. De ruimte is onherkenbaar..de eens zo keurig opgeruimde kamer is verdwenen. De open haard, schilderijen, witte tapijten en donkere tweezitbanken hebben plaats gemaakt voor een rokerige ruimte vol mensen. Aan de ene kant zitten mensen, totaal van de wereld en weggezakt in diepe, zachte, donkergroene banken, een drukke…

Langzaam kwam het hoofd van Mario uit het graf tevoorschijn. Rondspiedend klom hij uit het gat en bewoog zich, zonder het te weten in de richting van Juliano. Plots schoot een zwarte schaduw door de lucht en voor Mario een kreet kon uiten had Juliano’s hond zijn strot afgebeten en zijn nek gebroken. Het enige geluid dat op de begraafplaats te horen…

Nadat hij de honden thuisgebracht en een afdruk van de hoef gemaakt had, ging Juliano te paard van huis. Hij had brood bij zich, de hoefafdruk en wat geld. Eerst ging hij langs bij zijn vriend Luca. Vertelde hem het een en ander, gaf hem wat geld, het brood en de hoefafdruk. Samen gingen ze weer naar buiten. Luca besteeg het paard van Juliano en verdween…

De zon scheen en het bloed op het zandpad verdroogde. Niets herinnerde nog aan het vreselijke voorval. Behalve het stukje zoutbrood misschien, aan de kant van de weg die door de botsing uit Julia’s hand was gevallen. Zij had altijd al minder snel gegeten dan Maria die het broodje allang op had. Maar ja, wie ziet er nou een stukje brood langs de kant…

Diep verscholen in de appenijnen liggen twee dorpjes, Gorfigliano en Gramolazzo. De een tegen de bergwand en de ander beneden aan het meer van Gramolazzo. Als toevallige voorbijganger of verdwaalde toerist vind je er nu, tot je grote verrassing, precies tussen de twee dorpjes in een eenvoudige camping. Vanwaaruit je een prachtig uitzicht hebt op de…

Ze lagen op het strand. Warm zand volgde vloeibaar lichaamsvormen. Ze drukte haar oor tegen gele korrels. ‘Luister’ zei ze, hoor je het lied van het zand? Verhalen van hoge bergtoppen, brekend ijs, koele wind, zoemend zweven in rivierdalen. Van ontmoeting met zee en zout. Van droomkastelen en kinderhanden’ Hij hoorde niets behalve de zee in zijn oor…

Hij overzag zijn blikveld, zittend op de top van de heuvel. Er was mooi licht om te fotograferen. Maar wat moest hij in godsnaam vastleggen? Een droog, dor landschap strekte zich beneden hem uit, uitgeput door de lange brandende hitte, een waas van stof erboven dat met alle winden meewoei. De kale bomen hieven hun knokige armen ten hemel, alsof zij…

6,7,8,9 ...netjes op een rij gelegde Orvalkaartjes, meetkundig nagenoeg perfect op een rij gelegd met de wijsvinger, 2 handen op de toogbalk, ritmisch gaan de beide wijsvingers op en neer, als waren ze het doffe, monotone praten van de toogbuur aan het dirigeren. Kaartje 10 wordt erbij gelegd. De bierkaartlegger speelt tamtam op de toogbalk en…

er was eens een huis Ettol-Rah geheten het was een mooi en groot huis gebouwd door mensen voor mensen gebouwd om in te wonen te leven gelukkig te zijn maar het verging Ettol-Rah zo anders luister maar dan vertel ik je het verhaal van het lege vertrek en het achtergelaten huis Ettol-Rah de dag dat alles begon was voor Ettol-Rah…

74 jaar en nog nooit een schoen gepoetst. Verwend? Misschien. Ik weet niet beter. Tot mijn trouwen (in mijn tijd ging je niet zo gauw op kamers) poetste mijn vader alle schoenen van het gezin. Geboren in 1889 was hij zijn tijd ver vooruit en zeer geëmancipeerd. Alleen kenden wij dat woord vroeger niet en daarnaast dacht je daar niet eens aan. Ik…

er was eens een heks en zij woonde op een eiland aan de voet van een berg op een zolderkamertje daar waar de weg ophoudt en het verhaal begint. weet je wat zij zoal doet de hele dag ze betovert kinderen tovert kinderen uit mensen stopt ze in haar hart en neemt ze mee overal naar toe drie, zes, tien, twaalf, honderd allemaal zijn ze…

‘Vergeet de juspan niet’, roep ik en passant, als één van mijn zoons staat af te wassen. Geen antwoord. Nee, natuurlijk niet, die heeft weer een walkman op z'n hoofd. Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het die dingen wel. Ongezellig. Hoewel, ik moet bekennen dat ze soms best nuttig kunnen zijn. Tijdens lange autoritten bijvoorbeeld. Sprookjesbandjes…

Ze kende hem nog van vroeger, van de basisschool en van zwemmen. Ja zwemmen… Elke vrijdag, van 5 tot 6 hadden zij en Melissa les met hem. God wat waren ze verliefd op hem geweest! Nu ze er over nadacht was het eigenlijk wel zielig geweest, hij was heel verlegen en twee grote meiden hadden hem letterlijk bestóókt… Maar zij was van school veranderd, ze…

Vier september, een dwaze oostenwind waaide om mijn oren heen. Ik stapte naar binnen en keek om me heen. Mijn vader wijdliggend werkeloos op de bank. Mijn moeder nog steeds niet thuis en zeker weer aan de drank. En een zus of broer heb ik nooit gehad hoe graag ik ook wilde. Ik was toen nog jong en wilde van alles, waar ik over droomde maar nooit tot…

Aan de regenval leek geen eind te komen. Het was alsof de hemel al z’n verdriet op aarde liet neerkomen, en daarmee aan de dageraad van een nieuw tijdperk stond. Mensen trokken aan me voorbij, gehaast, angstig, bang om te verdrinken in hemels tranenval. En hoe sneller ze mij voorbij fietsten, des te langzamer ik ging. Ik genoot van de vreemde blikken…

‘Ga je mee?’ vroeg hij. ‘Waarheen?’ vroeg ik. ‘Dat zie je wel. Ik zal je wel leiden…’ ‘Ahh, vertel het me! Mag ik zelf ook sturen?’ vroeg ik. ‘Je kan het proberen,’ zei hij, ‘maar het lukt je vast niet…’ ‘Wat gaan we dan allemaal doen?’ wilde ik weten. ‘Je kan me toch wel iets vertellen!’ ‘Ja,’ zei hij. ‘Dat kan ik. Maar ontdek het maar… Durf…

Vandaag was weer zo’n dag. Zo’n dag waarop je wakker wordt en denkt: wat doe ik in deze wereld. Als ik in bed blijf liggen gaat alles ook wel door zonder mij. Niemand die er nut van heeft dat ik besta. Dan draai ik me nog eens op m’n andere zij en doe ik m’n ogen weer dicht. Als in een film draaien allerlei gebeurtenissen voorbij. Alles is zo gewoon…

Die zaterdagmorgen werd ik vroeg wakker. Ik ritste m’n tent open en kroop voorzichtig naar buiten. Het was nog vroeg. Heel vroeg. Zo rond een uur of vijf. Iedereen was nog diep in slaap. Ik rilde. Het was nog fris dus ik trok een trui over m’n t-shirt aan. Toen ging ik op weg. Gewoon een eindje wandelen. De hond keek me vrolijk aan. Nu al uit? Ik…

Een warme dikke deken, prachtige sneeuw een grote kerstboom, ik heb het allemaal en toch is m'n geluk nog niet helemaal compleet.... Het was zo raar die ene nacht.. Dromen kan ook maar... Een koude winternacht voor kerst... Ik schrik wakker met een verwarrend gevoel, ik kijk op de klok het is kwart over drie midden in de nacht. Ik draai me om…