Alle inzendingen over liefde

Geen moment was ik in gevaar geweest. Althans dat is wat ik mijzelf steeds vertel. Natuurlijk had ik mijzelf prima kunnen redden. Ook al was de duisternis reeds ingevallen toen ik wild rondsprong op de onaardse klanken. Een stap mis en ik was weggegleden, verpletterd. Tot slijm vertrapt. Maar nee, ik zou nooit zijn misgestapt. Alle kanten werd ik opgeslingerd…

Ze staat op de kade. Haar lange, blonde haren wapperen wild in de wind. Omdat ze een dikke winterjas draagt heeft ze het niet koud. Toch rilt ze even. De boot met haar Cees aan boord is net vertrokken. Zal ze hem ooit weer zien? Nog steeds zwaait haar hand met een felgele baret, ook al weet ze dat de man voor wie het bedoeld is haar niet meer kan zien…

Alweer een speciale dag zult u denken. Na de vertrouwde Moederdag, Vaderdag, dierendag en Valentijnsdag. Ja,opnieuw een speciale dag, een dag die de wereld zou kunnen verbeteren. Een dag die een mogelijkheid biedt om te analyseren, om documentaires over te maken en die de mensheid vertrouwd moet maken omtrent ware liefde. Een dag die zich kan uitbreiden…

Zolang het leven zingt als een ruisende beek in het berglandschap,zolang dans ik met jou in gedachten, langs de glimmende terrassen van de desa,tot aan de steile rotsen van de oceaan. Eindeloos draaien totdat de kleuren vervagen als een bromtol, die de wereld laat spinnen vanuit mijn verliefde ogen. Ik adem jouw achtergebleven leegte in en verlang naar…

Ze was ronduit onaantrekkelijk. In de druilerige regen, van die regen die het hele land in triestheid onderdompelt, stond ze in de schemering van de vallende avond te wachten op de trein. Doorweekt staarde ze peinzend voor zich uit, in diepe gedachten, haar blik gericht op een punt ver voorbij de horizon. Lelijk kon je haar niet noemen, ze bezat…

Ooit ga ik aan een tafel zitten en schrijf hoe ze naar jong gras ruikt. De lentegeur die hangt boven dauw in een meiveld tussen dromende dorpen onder voorzichtig zonlicht, brengt haar als vanzelf bij mij. Niet dat het nodig is dit vast te leggen. Zij blijft toch wel licht geven. Ook als niemand leest dat ze dat kan. Het is mijn eigen donker dat hunkert…

Ze lachte weer, toen ze de zee zag, het zand, waar rupsbanden hun sporen hadden achtergelaten, wat een aanblik opleverde alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten, boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon. Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd. We waren er een poosje niet meer geweest,…

Bij Paulines wat overijlde aanbod aan mij om Liesje in haar huis op te nemen was een aantal logistieke problemen buiten beschouwing gebleven. Ze had een toko, die gerund moest worden, zoals dat in het hedendaags jargon heet. Ze keek me schattend aan. ‘Wat wil jij?’ ‘Ik ben je tweede man.’ Ze grijnsde. ‘Ik heb niet eens een eerste man. Maar ik begrijp…

Laat niet zomaar iemand toe in je hart, je kan bij jezelf al genoeg vernielen.…

Met een zwaar hart nam ik Pauline mee naar huis. Ze was van mening dat haar logee haar eerst even moest leren kennen voor ze bij haar kwam wonen. Ik had daar zo mijn bedenkingen bij, want Pauline is op het eerste gezicht een imposante vrouw. Groot, met een heldere, ver dragende stem. Hoewel de Pauline, die ik nu de kamer mee in nam waar Liesje zat…

Ik zag de afdaling van Pauline na haar bad met enige zorg tegemoet. Overdag zag ik genoeg van haar om te weten dat ze weliswaar fors, doch fraai was opgezet. Maar ik had me voor niets opgewonden. Ik zag haar van boven de trap gradueel naar beneden komen. Het eerste was een paar slofjes met pompoenen er op zichtbaar, een kenmerk van huiselijkheid.…

De man moest naar een bloemenwinkel omdat hij een boeket voor de verjaardag van zijn schoonzuster wilde kopen. Zij ging mee en toen hij zijn keuze maakte zei ze dat dit boeket niet geschikt was. “Dat kan niet hoor, er zit een hart bij en het is tenslotte niet voor Valentijn bedoeld toch!”. Naar aanleiding van haar opmerking ging hij met haar de winkel…

Liesje is mij overkomen. De ene dag was ze vol levenslust en ondeugd, de volgende staarde ze langs me heen, kwijlend. Huilen ook. Soms schreeuwen, machteloos. Onpeilbaar verdriet, wat ze niet kon verwoorden, hoe ik ook vroeg en tastte. Dan uren lang haar hoofd schudden. Niet eten. Dagen gezocht tot ik op de pannenkoeken kwam. Uren staren naar me.…

De vergadering was afgelopen en ik had het er niet slecht afgebracht. Er zaten wel wat lekken in mijn presentatie, maar niet desastreus. Blijk van tevredenheid met mijn werk was de uitnodiging van Mevrouw Pauline (met hoofdletters, want ze is eigenaar van de firma) om even wat te gaan drinken. Ik wilde eerst aan een tafeltje gaan zitten. ‘Nee, ik…

Waar mijn ziel van leeg is, lopen akkers over. Ik pel de vruchten van mijn denken, voel de granaatappels in mijn hoofd. Was ik een beer geweest of rottend schroot, nergens had ik deze bruiloft beter kunnen vieren dan in mijn hoofd. Zin zoekt alleen nog maar onzin, pijn niet nog meer pijn. Vrees niet, jouw verdriet zal er geen waan om laten. Het…

God is een eigenschap van de menselijke geest; een heel eiland, ter plekke uitgetreden. Een dode vraag: hoe het de slachtoffers in hun laatste seconden is vergaan. Geen antwoord kan de schrik, de angst, de pijn, de hoop en de wanhoop, beschrijven, - elke schrijver zou geestelijk aan de beelden ten gronde gaan. Toch kunt u ze allemaal in die…

Mijn liefste en ik zijn op sommige punten erg verschillend van aard. Misschien dat het daarom wel zo goed gaat tussen ons. Twee heethoofden in een huis kan nooit goed gaan en twee die aldoor stommetje zitten te spelen zullen het ook niet lang volhouden. Mijn theorie is dat karakters elkaar aan moeten vullen om een relatie een lang leven te kunnen laten…

’Zo ongeveer gaat het dus met mij’. Pieter zucht eens diep, zet zijn ellebogen op tafel, brengt zijn handen naar zijn hoofd en staart naar zijn bord pasta. Ilse heeft het met hem te doen. Ze kijkt even om zich heen en buigt zich dan vertrouwelijk naar hem over. ’Weet je, zegt ze, een relatie bestaat uit fases. Het begint met het paradijs en…

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mezelf beschouw als een moderne vrouw. Een vrouw die weet wat ze wil, op de hoogte is van de actualiteit, blij is met alle hedendaagse gemakken en druk hyvet en sms-t. Een vrouw die het verschil weet tussen realiteit en fictie. Maar af en toe zou ik haar willen zijn: Jane Eyre. De heldin, die door de meest…

(Relaas van een comapatiënt) 'Wat jij allemaal hebt gezegd, is niet goed te praten, maar ik weet ook donders goed dat de oorzaak van je gedrag aan het coma is te wijten'. NOOIT MEER DEZELFDE Quinta van Asperen Ervaringen met een ontwaakte comapatiënt Uitg. De Toorts 'Ze zijn heel tevreden met het eindresultaat van de revalidatie. Ze verwachten…

Op de hoek van de Rue St-Honere tegenover de boekenwinkel van François Laforte staar ik gedachteloos voor me uit. De chaos voor mij dringt nauwelijks tot me door. Vaag hoor ik de gierende banden, het geluid van toeterende scooters, optrekkende vrachtwagens. De iphone ligt op het tafeltje voor me, naast het doodgeslagen biertje. Kronenbourg 1664. De…

Het leuke aan zappen is dat je zomaar bij een gezelschap aan kunt schuiven. Maandagavond kwam Joost Karhof, Gouwenaar met een Haags randje, langs en daar stond het beeld voor stil. Hij presenteert het programma Kunststof. Wibo van de Linden de buldog van oud-rechts, noemde hem onlangs ‘te licht, nog een kwajongen’. Wat! Kent u Wibo Reus der Reporters…

tip: Aranjuez mon amour, gewoon een mooie melodie.…

Ik heb misschien geen rooie cent, maar zou rijk zijn als ik jou in mijn armen had!…

Meneer Foppe droomde weg bij de ogen van het kassameisje van de Poeisz waar hij de laatste tijd steeds grotere karren boodschappen weghaalde om haar te zien. Die vroege zaterdagochtend was het nog mistig en meneer Foppe was zo verliefd dat hij helemaal dromerig in hogere sferen verkeerde en zei tegen zijn schoonheid “wat zou je doen als je niet hoefde…

Het leven op kamers op verschillende adressen in m’n studietijd leidde tot verkenning en zoeken naar sociaal contact in de nieuwe omgeving en al gauw kwam het via lichaamstaal tot flirten op afstand met een meisje dat aan de overkant woont met zicht op elkaars ramen, want nieuwsgierigheid naar een nieuwkomer is er ook bij de dames. Ik maakte de spannende…

Alleen wie een Italiaanse vriendin heeft kan partito van democratico spreken.…

Zij is echt heel erg lief, ik heb haar leren kennen vanuit het werk dat ik deed, thuiszorg. En dan kom je daar voor de eerste keer langs, een gezette madam opent de voordeur en je denkt, 'dat kan je zelf toch wel'. Maar neen, heeft te maken met een klier die het niet doet maar soms ook wel, heeft ze geen vat op. Desalniettemin staat de koffie steeds…

Tiel. Toen ik er de laatste keer was was het zomer. Ik wilde Woemi de Waal laten zien, de boten op de rivier die daar zo mooi traag door oneindig laagland meandert. Dat is een gedicht. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen’ bijt ze me toe. Woemi is moe, het is ver, weer eens te ver, het is warm en Woemi houdt niet van warmte.Eigenlijk, om heel eerlijk…

Ik ben moe en in de war. De kerst(feest?)dagen gaan onherroepelijk gepaard met herinneringen aan het afgelopen jaar, en daar wil ik nu net niet aan herinnerd worden. De periode dat Kim net werd opgenomen op de PAAZ afdeling. Heftig! En ook nu verlopen de feestdagen verre van soepel. Ik ben dus wel aan wat afleiding toe en kijk er enorm naar uit strakkies…