Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De tante van Liesje

Ik zag de afdaling van Pauline na haar bad met enige zorg tegemoet. Overdag zag ik genoeg van haar om te weten dat ze weliswaar fors, doch fraai was opgezet.
Maar ik had me voor niets opgewonden. Ik zag haar van boven de trap gradueel naar beneden komen. Het eerste was een paar slofjes met pompoenen er op zichtbaar, een kenmerk van huiselijkheid. Daarna verscheen direct tot boven de enkels een zoom van wat een hooggesloten degelijke flanellen peignoir bleek te zijn.
De top bleek omgeven door een geruite hoofddoek waar onderuit natte haren piekten. Samengevat een geruststellende ontwikkeling, want iets met je baas is dodelijk, ook al is ze vrouw.
Ze zette zich op de canapé, de benen kuis onder zich getrokken.
‘Zo, en nou ga jij koffie maken. Het apparaat staat klaar.’ Ze wees naar de keuken.
Daar bleek een machien te staan dat op pads draaide. Dat kon ik nog net mannen. Koffie op klassieke wijze zetten behoorde niet tot mijn vrijgezellige vaardigheden.
Toen ik terug kwam zag ik dat ze mijn beleidsnotitie las. De introductie van een nieuw product voor de keuken.
'Niet slecht. Wanneer kunnen we los?’
‘Moet ik nog met productie afstemmen. De bedoeling is over twee maanden.’
‘Net voor de zomer. Prima. Goed werk, kerel.’
Ondanks mezelf voelde ik me gestreeld. Ik ben een old hand in dit soort werk, maar toch is het elke keer weer de vraag of het allemaal wel in elkaar past en we op tijd los kunnen gaan.
‘Ik wil wel graag je briefing zien voor het bureau.’ Bedoelend de reclame, want daar claimt ze het eindoordeel. En terecht, zij weet wat moeders wil. Ik zie dat op een afstand; dat heeft zijn voordelen, maar ook risico’s.
‘Nou, OK, keep the good work going.’
Ze schopte haar slofjes uit door de kamer. Ondanks haar forse bouw had ze sierlijke kleine voeten, met roodgelakte nagels. Ze rekte zich wellustig uit. ‘Tijd voor alcohol.’ Ik keek vragend.
‘Een dubbelgebeide. Staat in de koelkast.’
Ik pakte de aardewerken kruik, zoals ik die ook vanuit mijn jeugd kende. Een vast ritueel op zondagmiddag. Daarna waren Pa en Ma altijd verdwenen, maar daar lette ik niet op. Dat was bekend.
Ik schonk tot het uiterste randje van de kleine glaasjes. Zo hoort dat. De oppervlaktespanning laat de drank licht bollen boven de rand. Daarbij is voorzichtig nippen geboden.
‘Hoe is het met je vriendin?’
Ze bedoelde Liesje, want een echte vriendin heb ik niet. Ze lachte zacht.
‘Je gezicht werd helemaal zacht. Je zou een prima echtgenoot zijn.’
Ik hoefde dat niet als werving te zien. Ze had net zelf een man de deur uitgeschopt, die te heerserig werd en ze wist dat Liesje mijn leven geheel bepaalt. Voor een echtgenote is geen plaats.
‘Het gaat goed met ‘r. Ze wordt alleen een beetje oud om steeds alleen te kunnen blijven. En de buurvrouw kan dat alleen niet meer mannen.’
Ze likte haar lege glaasje uit. Ik pakte de kruik en schonk haar bij.
Ze keek peinzend voor zich uit. ‘Weet je...’
‘Wat weet ik?’
‘Nou, ik ben tenslotte maar...’
Oh oh, hier moest voorzichtig getreden worden. ‘Wat ben je maar...’
Ze nipte. ‘Nou. Een vrouw alleen. Als je alles bij elkaar optelt...’
Ik zweeg.
‘... dan is mijn bijdrage tot het voortbestaan van het genus mens beperkt.’
‘Nou, we verkopen toch een prima eerste levensbehoefte.’
‘Lul niet.’ Ze zweeg nadenkend. ‘Weet je, dit is een groot huis. En ik mag dan geen moeder zijn, maar ik zou een prima tante zijn. Toch?’

Schrijver: Hendrik
Inzender: Hendrik Laanen, 15 februari 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

2.2 met 4 stemmen aantal keer bekeken 5.710

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)