Alle inzendingen over afscheid

Op 29 juni 2006 werd voor het laatst de stem van de verkeersleider vanuit de verkeerstoren van Vliegveld Valkenburg, met de aanleg waarvan men op 17 april 1939 was begonnen, de ether ingestuurd. De 28 seconden durende boodschap begon aldus: “All stations, all stations, all stations. This is the final transmission from Valkenburg Tower”. . . In het…

Stel dat je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt. Het komt voor in allerlei soorten van gevoelens of soms werkelijkheid. Als ik vrolijk over kom, dan ben ik vrolijk in de ogen van een ander, ja toch? Men lacht met mij mee en ik lach met hen mee. Maar als ik mij van binnen me ontzettend rot voel, ga ik tóch mee met diegene die samen met mij lacht…

Een punt zetten is essentieel om aan een nieuwe regel te beginnen.…

Sinds midden september mis ik Kees met zijn verhalen op deze site...…

Het is wel mooi geweest, ik heb een fraaie collectie vrienden opgebouwd en met wereldwijde, interessante, verlichte, sjamanistische mensen, maar op de een of andere manier lukt het me niet om die sociale contactmanier te handhaven. Te vaak strandde ik op gecompliceerde toestanden om de boel weer te activeren en als dombo/leek heb ik daar nu meer dan…

Veel landrotten weten niet dat de scholen meeuwen die met vissersboten meevliegen bestaan uit een vaste populatie. De hyena’s van de lucht zijn monogaam in relatie tot hun boot. Ze vliegen daarbij in een grote cirkel om hun vaste restaurant mee. Vandaag zal de escorte van de Neeltje Jans 1 en 2 uit IJmuiden onbeloond blijven. Vandaag zullen ze bot vangen…

Men had hem "Eelco" genoemd, maar was zijn naam ooit op tedere en liefdevolle wijze uitgesproken? Dit valt te betwijfelen want hij haatte zijn leven en kon het niet liefhebben. Zijn allerlaatste ultrakorte blog op zijn website getuigt van extreem cynisme over alles wat het leven, de werkelijkheid en de wereld anderen wèl schijnen te bieden maar hem…

Zo'n tien of vijftien jaar heb ik wat aangerommeld op de volkstuinvereniging 'Bouwlust' te Reeuwijk. Pin me er niet op vast, want mijn geheugen is een zeef met gaten, die dagelijks groter worden. Het begon met een lapje grond met een bruine gereedschapsbox van hardplastic, waar zelfs tegen de regen werd gescholen. Allerlei plantjes werden uitgeprobeerd…

Terugkerend van een fitnesscentrum aan het Stuyvesantplein en op weg via de Piusstraat naar een winkel van de bekendste maar duurste kruidenier in den lande, trof mij een welhaast gewelddadig en dramatisch aandoend panorama, een spektakel dat in oorlogstijd heel gebruikelijk zou zijn geweest en dat de fascinatie en de verbijstering maar ook de interesse…

"Dag Ineke" zijn de enige twee woorden die je uitgesproken hebt toen onze wegen zich voorgoed scheidden. De fatale ziekte had als een blinde, moordzuchtige infiltrant, als een moordenaar steeds meer cellen, botten en weefsels van je lichaam doordrongen en het lichaam had geen stand meer kunnen houden. Hoe is het mogelijk dat ik je heb verlaten,…

Kwam het door een column van Gustaf Kreuz over de dood, die hij las? Maakten zijn kwetsbare woorden de poorten open voor deze zondag? Was het niet voor niets dat deze dag leeg bleef? Dat weinig hem werkelijk kon bekoren? Reserveerde zijn onderbewuste ruimte voor iets dat nog niet zichtbaar was? Haar onverwachte telefoontje, hoewel hij dacht dat…

Op veel kaarten en in liedjes tegenwoordig ten gehore gebracht staat: afscheid nemen bestaat niet, nou ik verzeker je, dat bestaat gewoon wel en dat het ook nog eens verrekte pijn doet, ook dat kan ik je verzekeren. Op jonge leeftijd afscheid nemen van een dierbare deed toen pijn, maar niet zoveel pijn als wanneer je je allerbeste vriendin verliest.…

Toen ik achttien was woonde ik nog bij mijn ouders thuis. Stress hadden we niet, want televisie en radio hadden we niet. Thuis lekker een boek lezen en spelletjes doen, zoals schaken en mens erger je niet. Alleen zaterdagavond ging ik naar de stad. Op een keer ging ik een gezellige tent in en nam plaats aan de bar en bestelde een pils. Op een gegeven…

Was het de laatste wandeling die we samen ondernamen nu haar lichaam kennelijk aan het aftakelen was, nu zij bestraald moest worden? We waren het bospad ver gevolgd en met veel weemoed bekeek ik de oranje bessen en de bramenstruiken links en rechts van ons. Ze was mijn trouwe wandelgenote geweest gedurende veertien jaar en vele voetstappen van ons…

Stel je voor, je bent niet die schatrijke vrouw die op een Tropisch eiland ronddwaalt om mannen te versieren of die goed onderhouden student die in de avond een biertje drinkt terwijl hij aan zijn liefje denkt. Denk je eens in, je bent niet die succesvolle zakenman die zijn geweten heeft verloren, je bent niet die buikdanseres die de muze weet te bekoren…

Wanneer je verleden tijd bent, zorg dan dat je voltooid bent.…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering en wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe, tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend en gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Om je bescheiden, eenvoudige katafalk, gesierd door een fleurige rouwkrans van je diepbedroefde vriend, stonden zes stijlvolle, crèmekleurige kaarsen en een lied weerklonk uit je zo geliefde Oostenrijk; een treurig lied, toch gekenmerkt door een zweem van melancholie en zelfs door een zweem van vrolijkheid, gemengd met verdriet; een lied van eenzaamheid…

Het was een impulsaankoop. In een advertentie in een winkel had ik gelezen: "Te koop: goed zingende, gezonde kanarie". De man was het beestje komen brengen, te samen met de grote, witte kooi. De totale prijs bedroeg 30 euro. Vanaf dat moment vergezelde hij mij: mijn Pietje met het "punk-kopje" vanwaar grijze en gele veertjes parmantig omhoogstaken…

Nu wuif je nog, straks zwaait er wat.…

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn vader, hem waarschuwde voor je al te tengere gestalte....…

In 1974 werd een hoge ambtenaar naar Centraal Afrika gestuurd om een rapport op te maken over de gezondheidssituatie en rechteloosheid van de Pygmeeën. Deze ambtenaar was pas met zijn Indonesische vrouw teruggekeerd naar Holland. Omdat zijn vrouw onbekend was in Nederland verzocht hij mij haar te begeleiden gedurende de tijd dat hij weg was. Hij vertrouwde…

Toen de herfstbladeren alweer ruimschoots de trottoirs bedekten, in de tweede herfst na mijn moeders overlijden, kwam ik haar weer tegen in de stad. Ik ontweek haar blikken en probeerde mijn gezicht een uitdrukking te geven van rouw of misnoegen over haar gedrag dat toch wel getuigde van harde onmenselijkheid en misplaatste wrok en rancune. Ik verbaasde…

Het ziekenhuis ligt uitgestrekt als een Moloch met brede muil: de centrale deur biedt toegang tot een gang waarop mensen als op een boulevard flaneren. Op deze zaterdagmorgen is het er rustig. De ziekenkamers bevinden zich verder weg, uit het zicht, afgesloten door gangen en deuren en het restaurant vormt een klein uithoekje, een kleine oase in een…

Hey Janneman, Ik wou weer es bijkletsen, maar ik kan je op de een of andere manier niet meer bereiken op de app. Vandaag had ik een crematie. Tja dat hoort bij het leven. Het was balen, maar ik wil er gewoon nu even niet meer aan denken, omdat het niet zoveel pijn mag doen. Daarom mail ik jou nu maar even. Ik was een vreemde eend daar aangezien…

De begrafenisonderneming met de chique, dure, elegante naam, die kennelijk dient om de gruwelijkheid van aftakeling en afscheid nemen te verhullen, heeft een bijeenkomst voor nabestaanden georganiseerd in een bekend restaurant dat doorgaans gezelliger en vrolijker doeleinden dient..... De dames van het bedrijf, dat van de dood en het rouwproces haar…

Iedereen kijkt er reikhalzend naar uit. Een nieuwe lente hangt boven het schoolplein. De laatste maanden, de grote school lonkt. Niemand kan nog wachten. Behalve ik. In mij woont diepe teleurstelling. Ik voel op mijn klompen aan dat de hechte groep die wij zijn als visvoer in een aquarium uit elkaar zal drijven. Een eeuwigheid later sta ik met vreemde…

Afscheid nemen bestaat niet volgens de tekstschrijvers van Marco Borsato. Het lied moet haast wel door het hoofd van D’66-politica Hachchi zijn gegaan toen ze zonder gedag te zeggen of de boekenbon in ontvangst te nemen de partij verliet. “Afscheid van de Tweede Kamer? Nee joh, dat bestaat niet.” Afscheid nemen bestaat natuurlijk wel maar in de politiek…

Wat bezielt mensen om mij de maat te nemen. Mij met een veeg uit de pan aan de kant te schuiven. En lukt het niet op de ene manier, dan de andere maar. Eén ding is duidelijk: ze gaan niet met mij in zee. Kortom, ze zijn een andere mening toegedaan. Tja, en hoe moet ik daar op reageren. Ga ik met ze in discussie? Nee,ik gooi mijn parels niet voor…

Het was een winters koude dag. Een vroeg januari zonnetje lokte de vrouw naar buiten. Er was een plek waar ze lang niet meer geweest was. Wel telkens halverwege, maar nooit meer had ze die klim helemaal gemaakt, helemaal die berg op, de berg van haar jeugd. De berg waar aan de voet ervan zoveel herinneringen lagen. Van mee willen doen maar er niet…