Hartenkreten

Toen wij Hem ten grave droegen.......

Ik koos uit mijn garderobe voor de gelegenheid een lang, donkerbruin, gebreid vest. Samen met het grijze
haar dat mijn hoofd al gedeeltelijk overwoekerde en de rimpels in mijn gezicht die zijn als riviertjes die de vloed van mijn tranen al te vaak voortgestuwd hebben, verleende dit mijn verschijning mogelijk de gepaste gedaante.

Eveneens grijze wolkenpartijen schoven voorbij aan een keurige lichtgele, ronde zonneschijf en zwarte vogels bevolkten de nog kale bomen.

De dag was aangebroken waarop ik - met spaarzaam resterende familieleden - mijn oude oom - mijn laatste oom - ten grave ging dragen.

Was hij nu al daar, waar ook mijn moeder en vader schijnen te zijn; ontmoette hij hen daar, in het onbekende land waarnaar al onze schreden zich richten - al willen wij het niet weten?

Zijn naam was Pierre. Hij dong naar de hand van mijn tante en kwam in mijn ouderlijk huis voor gesprekken met mijn vader over mens, werkelijkheid en wereld die al evenmin een licht wierpen op de onontwarbare mysteries die aan onze werkelijkheid ten grondslag liggen

Regen brak later op de dag de hemel nog open......