Alle inzendingen over afscheid

Hoeveel jaren geleden ik mijn eerste inzending verstuurde, weet ik niet precies, daar kan ik na lang gezoek achter komen, maar daar heb ik de puf niet voor en dat is ook niet echt belangrijk. De eerste inzendingen verstuurde ik nog met zo'n dik bakbeest en dat ging echt supertraag, soms moest ik min...

Een kleine verhuiswagen komt voorrijden in de straat waarin ik sinds jaar en dag woon. Het is het teken dat de dierbare spulletjes, herinneringen aan mijn ouderlijk huis, zijn gearriveerd.... Stoere, sterke mannen die ongewild getuige zijn van een onuitgesproken drama, tillen een meubelstuk de drie...

Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden; de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet. Die hand, alleen die hand nog d...

Ik had al lang een ongemakkelijk gevoel. Je kent dat gevoel misschien wel. Er staat iets te gebeuren maar je weet niet wat. Je meent alles goed te doen en zonder dat je het weet maak je vijanden. Veel vijanden. Ik heb veel verhalen geschreven. Verhalen over de Dame, de kale en niet te vergeten ov...

In de zaak van "Pleïade" in de Nieuwlandstraat beschikt men over een groot assortiment "fijnzinnige" artikelen dan wel prullaria die geschikt zijn voor vele gelegenheden, waarmee men een vriendschap of een liefde kan bezegelen, waarmee men iemand met zich kan verzoenen en waarmee men figuurlijk...

Bisschop Van der Ven is lang vergeten: zijn leven en prestaties zijn in het duister gehuld, maar de goedgunstige Tilburgse Gemeente vernoemde niettemin een straat naar hem, als laatste eerbewijs. Hier bel ik aan op nummer vijfenvijftig. De Tilburgse aanleunwoning kent een welhaast traditionele...

De afstand tussen de Nassaustraat en de Anselmusstraat is voor een voetganger gemakkelijk te overbruggen..... Ik loop over het pad dat tussen de plantsoenen in mijn straat slingert en verder, langs het hoge metalen hek rond het fraaie klooster aan de Reitse Hoevenstraat. Ik tref mijn vriend, de ...

Als een wetende zal ik mijn - korte - toekomst ingaan: als een wetende omtrent liefde en vriendschap - vaak uitgesproken, vaak onuitgesproken. Het huisje met de rozentuin zal leegstaan; nooit meer zullen twee mensen daar hun gedachten delen zoals wij eens deden..... De lichtblauwe stoel zal on...

Toen de rozen in je stadstuintje dat je zorgvuldig placht bij te houden, hun volle, zomerse bloei bereikt hadden, kwam jouw mededeling: "Ik ga voor enkele maanden naar Paramaribo; vrienden daar hebben me gevraagd wat werkzaamheden te komen verrichten". Het werd mij koud om het hart, ik dook onm...

Het "Andante Café" is geopend op een mooie, heldere zondagmiddag tijdens deze schitterende zomer die me - wonderlijk genoeg - nog geschonken wordt en is gesitueerd naast de accommodatie van het Crematorium in Tilburg, die omgeven is door de urnenweiden en de bosschages en de lila rododendrons en ...

Jaren later gingen mijn ouders en mijn broer op vakantie, wat we al vaker deden. Naar het vakantieoord te Putten, een saai christelijk vakantieoord. Ik heb er nog een foto van, tjonge, wat zag ik eruit, zonder make-up en mijn broer nog een jonkie, ha! Ik moest bij mijn ouders slapen, bah, en mijn b...

In die dagen, zijn laatste dagen, die hij, geluierd en extreem vermagerd, doorbracht op St. Jozefzorg, in het bed op de ziekenzaal te midden van de anderen of in het kleine ziekenkamertje (zijn hand reikte soms nog nutteloos en nodeloos naar het orgaan tussen zijn benen), in die dagen kwam van de co...

Het leven zal nooit meer gewaardeerd worden dan in het laatste moment.

In de portiersloge van Wijkcentrum "De Poorten" dat me met haar stalen, imposante letters welkom heeft geheten,zit een dame de hele dag gebogen over een kruiswoordpuzzel. Zijn er zo weinig bezoekers? Als ik haar gepasseerd ben, kijk ik even later vanaf een hoge balustrade in het architectonisch...

Weer een doelpunt tegen. Ik ren naar het doel en gris de bal uit het net, nog voordat onze keeper op is gestaan na zijn mislukte reddingspoging. Langs mijn medespelers ren ik naar de middenstip en leg de bal op de stip. We hebben geen tijd te verliezen. Maar net wanneer ik mijn opricht, zie ik d...

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had gezegd dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht. Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een onontko...

We gingen weer eens naar de supermarkt..... Van te voren viel er veel te regelen; we moesten de bon van de voorgaande keer inspecteren en de stekkers moesten uit de stopcontacten, de tussendeur moest dicht, de rolstoel moest uitgeklapt en klaargezet worden en mama moest erin plaatsnemen; de jas moe...

....en de dag is gekomen, die onvermijdelijk eens aan moest breken, waarop we al de lieflijke, kunstige, elegante en curieuze spulletjes waarmee we opgegroeid waren, de zo vertrouwde snuisterijen van onze jeugd, die mama nog lange jaren vergezeld hadden in de bejaardenflat rücksichtslos één voor ...

Tijdens een wandeling door het Brabants Natuurmuseum zagen ik en mijn vriendin, naast al die andere, schitterende en ontroerende, zij het opgezette, dieren, zoals katten, vossen, kraaien, sperwers ook die lieflijke Zwitserse honden met hun zo koninklijke en elegante natuurlijke bontjassen en met het...

Ze weet het al zo gespeeld dat ik er nog intrap ook...arme muis, ten dode opgeschreven. Maar niet iedereen is gecharmeerd van de kattenblues of als ik mijn hart vast houdt, ze zal toch niet...en tot mijn grote verdriet, is dat hier niet aan de orde. Dus wees maar blij. Want dat kattengejammer is nie...

Zij zou oma en moeder hebben kunnen zijn, maar zij had kinderen noch kleinkinderen. Op een dag ging ik voor 't eerst naar haar toe via de lange Ringbaan die de stad omcirkelt zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant. Nog altijd zie ik auto's, bussen en motors passeren ove...

Na de grote hitte is augustus koel en mild. Een helder licht koestert de aarde en liefkoost haar. De rode, roze en oranje rozen bloeien nog steeds. Op het terras van Café-Restaurant "De Moerse Hoeve" is het op vrijdagavond een drukke bedoening en als ik er die avond plaatsneem valt mijn oog op...

Er zijn genoeg mensen die voor een dilemma staan. Bijvoorbeeld om de stap te nemen om zelfmoord te plegen. Ik praat er niet luchtig over, maar er zijn zóveel mensen geweest die het mij vertelden. 'Ik zie het niet meer zitten, dán maar een eind aan mijn leven maken..'. Ik heb ze altijd serie...

Omdat hij zo hield van bepaalde schilderijen gaf ik mijn oude, verlamde vader een kalender voor het volgende jaar. Deze sierde de muur van zijn ziekenkamer en spiegelde hem optimistisch een zee van tijd voor, terwijl de tijd die hij nog te leven had wellicht uitgedrukt kon worden in dagen, in uren,...

Nog niet zo lang geleden ontmoette ik het echtpaar in het park. Hoewel senioren, leken zij toonbeelden van bloeiend leven en blakende gezondheid. Hij hield nauwlettend de hand aan de pols van haar persoonlijkheid en registreerde iedere ritseling en rimpeling van haar brein en de huiver van haar h...

Toen zij niet lang meer te leven scheen te hebben, bracht ik het schriftje voor haar mee dat zij mij eens gegeven had, een van de schamele bezittingen uit haar jeugd, waarop armoede en gebrek hun zware stempel gedrukt hadden. In de trotse letters van haar eigen handschrift stond in zwarte inkt gesch...

Een mondeling in memoriam Hij had haar een tijdlang zijn dichtmoeder genoemd, zij hem haar dichtzoon. Dat hij schreef, ontdekte ze bij toeval. Hij had op de universiteit een kerstverhaal van zijn hand op de balie gelegd. Ook zij griste het weg en sprak hem er na de feestdagen over aan. Hij ver...

Daar moet het zich afgespeeld hebben; daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst; daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar na-oorlogse silhouet verkregen had, maar de St. Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals al...

Het is zondagmiddag en de regen kletterde tegen de ramen. ''Wat een naar weer hé, Janneke?'' ''We blijven lekker thuis, ouwe. Ik ga koffie zetten.'' Wout zette de radio aan, maar kon geen vrolijke muziek vinden. Alleen maar die rot herrie, vroeger was de radio veel leuker en gevarieerd...

Mijn wandeling voerde me op die late oktoberdag door een stille wijk waar ik vele voetsporen heb liggen. Daar is de Mozartlaan, de Hoffmannlaan en ook de Chopinstraat en daar is het huis, nu bewoond door andere bewoners, waar we eens, lang geleden, afscheid namen van jou, mijn vriend, vóór je ver...