Alle inzendingen over emoties

Baron Egbert Orgelmaker, Heer van Zevenhuizen, woont inmiddels in het legendarische herenhuis op de Stationsstraat 16 in Zevenhuizen, nadat hij heeft besloten om op zijn oude dag wat kleiner te gaan wonen. Na een jarenlang verblijf in zijn Ierse kasteel, is hij naar zijn geboortegrond teruggekeerd. Zevenbergen bleef maar aan hem trekken en de omvang…

Gisteren nog aanschouwde ik de paars begroeide heuvels en de bruine, beige en zwarte wilde paarden van de heide; vandaag wordt appel voor mij geblazen. Als ik van huis ga staat nog een volle, ronde, bleke maan aan de hemel en heeft mijn kleine, lichtgele kanarie nog het kopje in de veren. Ik passeer de kruising, loop langs de rotonde en langs de…

Terugkijkend op mijn getormenteerde leven, getekend door tal van mislukkingen en door grote teleurstellingen, bedenk ik dat ik de weg die voor de hand ligt en die velen al prefereerden, niet zal gaan; de weg van de razendsnelle, moordende Intercity, dan wel die van het wurgkoord, dan wel die van de overdosis..... De welvingen van mijn lichaam, mijn…

Sinds baron Karel de Constant Rebecque in 'De Villa' op de Jonge Hagen 7 in Mheer is komen te wonen, lacht het leven hem toe. Menigeen in het landelijke dorp Mheer heeft hem wel eens vrolijke danspasjes op straat zien maken. Bij zijn favoriete bakker in Gulpen koopt hij iedere dag een gebakje. Hij kan er natuurlijk ook een aantal op voorraad kopen…

Het mag dan een dorpje van niks zijn, Firdgum, met die kerktoren hebben ze behoorlijk wat mazzel, want die staat daar maar als een glorieus monument te pronken in het wijdse landschap. God mag weten waar die toren nog voor dient, maar hij zet er Firdgum tenminste mee op de kaart. Het dorpje bestaat uit zo'n dertig woonhuizen en zo'n zestig inwoners…

De bovenbuurman, die ik zelden ontmoet, omdat we in deze contreien allemaal vervreemd zijn van elkaar en omdat we langs elkaar heen leven als monniken in cellen, is jong, kennelijk gezond en stralend en florissant als ik hem ondanks alles gadesla vanaf mijn hooggelegen balkon als hij beneden in het plantsoen, langs de grasstrook, wandelt met een petieterig…

Men zegt en men blijft zeggen: "Het is business as usual" of "alles gaat zijn gangetje". Men neemt dus kennelijk het wonder van de werkelijkheid niet waar, de steeds wisselende sferen, ook in de natuur, het geschenk van iedere nieuwe dag en is men er blij mee?…

‘Hoi Pa, je zult het ook wel meegekregen hebben de kinderen kunnen, God zij geprezen, gelukkig weer naar school. Dus Barry moet volgende week maar weer thuiskomen. ‘Ja, helaas die arme Barry. Het kereltje geniet hier zo van alles. Hij lijkt op mij, ook een beetje een natuurmens. Arme jongen – maar goed het is niet anders.’ ‘Maar hoe gaan we dat oplossen…

....en daar observeerde ik steeds die rozen: geel, wit, roze en rood, die daar stonden te pronken in het late seizoen op die merkwaardige, lange, houterige stelen..... "Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen" zingt men en zo zal de dag spoedig aanbreken van mujn zeventigste verjaardag en met weemoed en tranen zal ik instemmen met dit lied.....…

Met mijn goede ouders; bij hun leven zozeer getormenteerd en gekweld door het levenslot en het ongeluk van hun zoontje, onze broer, legden we eens te voet de lange weg af vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad naar het wevershuisje, eens het domicilie van de Heilige Petrus Donders, later missionaris in Suriname. Altijd zal ik me onze tocht herinneren…

Het kan Marlies allemaal niets meer verdommen en als stalkster van de kunstschilder Bruno Hazelaar heeft ze nog flink wat appeltjes met hem te schillen. 'Wat denkt die klootzak wel, mij een beetje een straatverbod opleggen, terwijl hijzelf gaat en staat waar hij wil, die geniepige hoerenloper, die afgekloven paardelul!', denkt Marlies, terwijl ze bij…

Men kan ons alles afpakken, maar niet onze geest.... Urenlang lig ik op bed onder het dikke, donzige, sneeuwwitte dekbed en in een bonte werveling passeert een veelheid van gedachten,een veelheid van kleurige scènes en van koddige of desastreuze voorvallen uit een lang, voorbij leven. Ik draai de kaleidoscoop om en om, de wonderbaarlijke lamp die…

Vorige week, heb ik toen het, in verband met de morele verplichting tot sociale onthouding, nog verantwoord was een oude kennis opgezocht. Z’n vrouw liet me binnen terwijl hij in de kamer zat naar de laatste beelden van een aflevering van het programma ‘Spoorloos’ te kijken. Het liep net af; een jongeman had z’n nooit gekende vader gevonden en er vond…

Ze kwam altijd al aan in mijn ouderlijk huis.... Zo zijn liefdevolle ouders: ze koesteren en verwelkomen de vrienden van hun kinderen, hoe mismaakt of misdeeld ze ook zijn. Maar toen de vriendin er op een achterkamertje een eind aan wilde gaan maken, kwam mijn goede moeder wel in opstand.... Ik trof de vriendin van lange jaren nog wel eens in haar…

Zij vergrendeld en hij eer gewroken. Zij is de Pakistaanse Zahira en hij is haar broer. Zij past voor een gedwongen, door haar ouders gearrangeerd huwelijk en hij vermoordt haar. Hoe primitief Pakistaans islamitisch wil je het hebben/kan je het aan? Eerwraak of -moord, een vergelding op een gezond-ambitieuze vrouw in Pakistan. Zij geniet, zoals het…

Als er één diersoort is, die zich aan de meest vreemdsoortige toestanden kan aanpassen, dan is dat de mens. Ik wil de corona-ernst niet bagatelliseren, maar de hetze-kwekerij er omheen is werkelijk schrikbarend overdreven en melodramatisch opgefokt. Mede door het medium televisie worden velen in een angstneurose geduwd, die absoluut onnodig is. Angst…

Ze besloot een ritje te gaan maken op haar scooter, het werd welliswaar al schemerig maar zolang zou ze niet wegblijven dus een frisse neus was altijd lekker want wanneer ze terug was, zou ze languit in bad te gaan liggen, tot de slaperige moeheid bezit van haar zou nemen en ze met een beker hete thee heerlijk naar bed zou gaan, geen mobiel geen tv…

De verward geraakte schrijver Dirk Bottema vindt de schrijfkunst tegenwoordig hoogst zinloos en akelig tijdrovend. Vanwege zijn bestseller 'De laatste koe op Ameland' mocht hij vorig jaar naar het befaamde Boekenbal in Amsterdam, wat hij een vreselijke onderneming vond, zo met al die wanstaltig commerciële amateurschrijvertjes daar, die allemaal boeken…

Vanmorgen gaan meneer T en mijn persoontje naar Appie, natuurlijk om de kleine boodschapjes te halen en we slagen daar vanzelf prima in, maar nou moet ik eerlijk bekennen dat meneer T er zo eentje is die bijvoorbeeld tot voor een poosje terug allerlei spullen in de kar legde, waar ik vervolgens bij het afrekenen pas achter kwam! Na hem vermanend te…

Op een vodje papier bewaar ik nog altijd de schrijfsels van mijn arme, getormenteerde ouders wiens levens voorbij ijlden als een stormwind.... Het handschrift van mijn vader, na lange jaren op kantoor vervormd en veranderd, getuigt, zoals ook een grafoloog zou beweren, van intelligentie en gevoeligheid. De letters staan nu eens los van elkaar en zijn…

Het assortiment bij Kringloopwinkel "Portagora" is ruim. In de langgerekte winkel, waar vroeger een supermarkt gevestigd was (decor van mijn eerdere omzwervingen) liggen tal van artikelen, parafernalia en rariteiten uitgestald, waaruit men naar believen een keuze kan maken..... En zo viel mijn oog eens op een lieflijk, kwetsbaar en onschuldig popje…

U heeft het vast wel meegekregen dat de kleine Lewis wiens dramatische beelden de hele wereld zijn overgegaan het toch niet heeft overleefd. Ach wat jammer, dat dappere onschuldige diertje wat z’n leven heeft gegeven of eerlijker gezegd er door de mensheid toe gedwongen werd. Maar hij heeft wel de hele wereld wakker geschud, bij de strot gegrepen en…

In de grauwe straten, in de arbeiderswijk waarin ik opgroeide, was ook het huis van de familie T., het ouderlijk huis van mijn jeugdvriendin Lucia, met wie ik televisie keek, door de straten fietste en speelde met onze Barbie- en Midge-poppen, waarvoor we soms mooie nieuwe kleertjes konden aanschaffen. Mevrouw T. bracht haar dagen door achter de naaimachine…

Op de zwartwitfoto uit 1953 draagt hij mij als fragiele baby in zijn armen; de dochter die hem geschonken was en die hij zozeer zou vereren en op een voetstuk zou plaatsen en die hij liefkozend "ma fille Cathérine" zou noemen; zijn favoriete kind. In zijn nadagen sprak hij, ijlend in zijn koortsdromen, nog altijd haar naam uit, de liefste die aan…

De rillingen liepen me van ontsteltenis over m’n rug en daar waar ze verder mogelijk maar kunnen lopen. Dat ontwapenende knuffeldiertje dat probeert te ontsnappen aan de vlammen. Een laatste poging. Half verschroeit klimt het beestje ten einde raad in een boompje – geen weg terug, het einde tegemoet. En dan die vrouw die haar t shirt uitrekt…

Ze kwam om de hoek van het café aanlopen, mijn richting op, een oud dametje met een kinderwagen. De kap van de wagen omhoog, want ja het miezerde flink. Natuurlijk liet ze haar kleinkind niet natregenen – het was al heel wat om zo’n kind in dit gure weer mee te nemen. Maar goed, je kunt ze blijkbaar niet snel genoeg laten wennen aan ons kille rillerige…

De vergelijking tussen onze levensloop en het verloop van de jaargetijden is al zo vaak volledig terecht gemaakt, omdat ze zo veel op elkaar lijken, en het ook tot bepaalde hoogte synchroon loopt. Vanmiddag liep ik door het bos in het gezelschap van mijn honden. En even overzag ik mijn leven. De lente en zomer heb ik wel achter de rug en ik kan mezelf…

Ik was weer in de LocHal geweest en uit een zuidelijk raam had ik de stoere mannen op het nabijgelegen bouwterrein geobserveerd; de gehelmde mannen die daar druk in de weer zijn met enorme heftrucks en machines, kennelijk om weer een bouwwerk toe te voegen aan de lijst van memorabele Tilburgse gebouwen..... In onze indrukwekkende bibliotheek zijn…

Ze hadden me gevraagd in de grote eetzaal van de Openluchtschool, die zich bevond in een bosrijke omgeving en bevolkt werd door vele kinderen de tafels te dekken en ook werd ik verzocht tijdens het middaguur het servies en het bestek af te drogen dat een gigantische afwasmachine uitbraakte. De gangen en de kamer van de directeur moest ik stofzuigen,…

Vooropgesteld dat ik zelf geen kinderen heb – een ‘bewuste’ keus. De redenen laat ik hier maar in het midden. Maar afgelopen week in twee tv programma’s het item omtrent ‘de afstandsmoeders’ bekeken. In Pauw en in DWDD. Het verhaal van die ene moeder (al die moeders trouwens) in DWDD greep me erg aan. Ja inderdaad, door zoiets kan een man ook…