Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Waarom Lees Je Dat Toch

Vroeger toen ik nog thuis woonde zag ik, als mijn moeder de krant doorbladerde, dat ze altijd uitgebreid de laatste pagina’s las. De pagina’s waar de overlijdensberichten en condoleance berichten stonden.
‘Ma, waarom lees je die ellende allemaal.’ Het antwoord kan ik me niet echt meer herinneren, volgens mij trok ze zich er niet zo veel van aan of las het verder als ik er niet bij was. Als je jong bent, wil en moet je daar niet mee bezig zijn – met de dood. Dat was natuurlijk ook de reden dat ik het tegen haar zei. Het idee dat zij er wel bewust mee bezig was en dat wij dat beiden beseften. Als je jong bent weiger je er aan te denken en als je ouder bent trekt het onbewust blijkbaar steeds meer je belangstelling.

Tijdens mijn middelbare schooltijd overleed een jongen aan leukemie. We waren ingelicht dat hij de ziekte onder de leden had en plotseling was hij weer op school. Leek het dan toch nog goed te komen? Je zag hem als een ziek lusteloos vogeltje zitten. Het bleek een laatste poging de draad weer op te pakken. Een woordeloos afscheid van zijn kant? Ik weet het niet. Maar hij overleed enige tijd later. Helaas zoiets gebeurt eens een keer. Schiet me te binnen dat er op de Mulo eentje was die zich na een slippartij met de auto te pletter reed tegen een boom.
Dan word je, als jongere, even wakker geschud en begint de willekeur van het leven tot je door te dringen.
Later op kantoor gebeurde het vaker dat er iemand wegviel. Enkelen ook veel te vroeg en dan komt het dichterbij steeds dichterbij, en dringt het echt tot je door dat het leven vanaf die tijd een loterij is. Het einde ervan kan jou ook zomaar treffen.

Nu, als gepensioneerde komen steeds meer mensen in m’n gedachten naar boven drijven, van wie je opeens denkt – hè, waar zou die eigenlijk gebleven zijn, wat zou die nu doen of hebben gedaan. En je vindt ze soms via internet. Teunis die altijd erg politiek bewust was zat namens de PvdA in de gemeenteraad. Even een raadsvergadering, waarin hij het woord voerde, bekeken. Teunis was echt geen sikkepitje veranderd. Nog net zo gedreven en nog net zo stellig. Goed uiterlijk ouder geworden, maar mooi om te zien dat hij eigenlijk niets is veranderd.

Geke die ik later nog weer eens trof in de stad Groningen en erg intelligent(ze kon goed leren) was. Daar een universitaire studie volgde en vertelde dat ze een andere studie n.l. theologie ging oppakken. Niet echt verrassend.
Henkie een vrijbuiter en hondsbrutaal, sprong in het zakenleven. Succesvol? Dat kon ik niet achterhalen.
Jan de zoon van een architect die toen al wist beeldend kunstenaar te willen worden. Ooit trof in hem ook in Groningen – hij was het inderdaad geworden. En ikzelf ben ook niets veranderd – een onopvallende persoonlijkheid en ben dat gebleven en voel me er goed bij.

Ik heb geen krant en lees dus geen rouwadvertenties, maar via mensenlinq zoek ik toch, nadat ik weer eens door m’n geboortedorp gereden was op bezoek bij familie, of oud-buren nog leven. Inderdaad velen niet, sommigen slechts enkele jaren geleden overleden. Ach het is de leeftijd en het besef dat je in de rij staat en zomaar geroepen kunt worden. Je weet nu immers terdege hoe het spel gespeeld wordt en dat heeft ook iets berustend en iets wat gerust stelt.

Hè, wat een akelig stukje. Akelig? Nou, nee ik noem het gewoon koorddansen op de draad van de melancholie. En hoe en waarom? Ik kijk even naar buiten en besef dat het komt door dat druilerige sombere weer. Maar ach, melancholie heeft ook iets moois in zich, alleen dat dansen al – iets vertederends toch of niet soms?

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 28 januari 2021


Geplaatst in de categorie: emoties

3.8 met 6 stemmen 96



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
28 januari 2021
Email:
hmessielive.nl
Zelf heb ik dat gevoel ook. Als ouderen voelen we ons meer vertrouwd met het verscheiden, dat ons ooit zal wachten. Ja, alles achterlaten, zich overgeven aan Gene Wereld...
Maar zelfs als jongetje, boeide de dood mij al erg, ofschoon ik nog vol levenslust was. Ja, ik genoot, en hield tegelijk rekening met het onvermijdelijke.
Leuk voor jou dat je zoveel mensen uit je ver verleden, hoe dan ook, terug vindt, of ze nu erg veranderd zijn of meer hetzelfde gebleven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)