Alle inzendingen over ziekte

Men heeft er nog iets van proberen te maken op de afdeling "Longgeneeskunde" van het E.Ziekenhuis te Tilburg, hoewel een en ander financieel gezien ook niet mee zal vallen. De kamers worden gesierd door huiselijke en feeërieke schemerlampjes; een armzalige en zielige poging en verlegenheidsoploss...

Zo ging ik vorige week op controle bij de oncoloog, dat moet nou eenmaal als je met kanker te maken hebt (of gehad, net wat je wilt). Maar in dit geval een normale controle, waarbij ik natuurlijk eerst een week ervoor een paar buisjes bloed moest laten prikken, dan zou de uitslag er zijn als ik bij ...

De nacht heerste al over de stad toen de beide heren waren gearriveerd; de ene gekleed in helgroen verplegersuniform. Hij droeg een zware, metalen koffer die ongetwijfeld medische hulpmiddelen en medicamenten bevatte en hij keek medegedongen dan wel medelijdend dan wel belangstellend naar een doek a...

Gisteren droomde ik het weer. Alweer. Ik werd wakker, droomde ik, en keek naar mijn arm en het was weer terug. Het komt steeds weer terug, psoriasis. Het gekke is dat als ik echt wakker ben, het wel weg is. Ik heb twee keer lichttherapie gehad in het Martini Ziekenhuis in Groningen. De eerste kee...

Op een kastje in mijn slaapkamer, het kastje dat ik van mama erfde, zit nog altijd de mokkabruine pop, genaamd "Bella" die ik eens, in mijn verre, voorbije jeugd in de etalage van een speelgoedzaak gezien had en die Sinterklaas mij toen gebracht heeft. Bella draagt een kunstig gebreide donkerbl...

Gisteren nog aanschouwde ik de paars begroeide heuvels en de bruine, beige en zwarte wilde paarden van de heide; vandaag wordt appèl voor mij geblazen. Als ik van huis ga, staat nog een volle, ronde, bleke maan aan de hemel en heeft mijn kleine, lichtgele kanarie nog het kopje in de veren. Ik pa...

Het was in die tijd - ik was acht of negen jaar oud - dat ik samen met mijn zus, onder leiding van onze moeder het gebed uitsprak van het bidprentje van Gerardus Majella in de feeërieke slaapkamer. De gebeden moesten uitmonden in een noveen die de voorspoedige genezing van onze broer van zijn geest...

De artsen hebben het hem plompverloren medegedeeld want de artsen nemen tegenwoordig geen blad voor de mond: "Uw ziekte is erger dan kanker. Als deze medicijnen niet helpen, dan hebt u nog maar kort te leven" Hij komt met zijn "zuurstorcabine" nog naar de fitness en trapt nog een kilometer we...

En zo belde ik vandaag alvast twee maanden voor het ‘risicojaar’ weer begint maar even met de zorgleverancier, dit omdat een beller nou eenmaal sneller is en men meteen op kan zoeken wat er voor antwoord komt. Natuurlijk weet ik dat dit ook via de pc kan, natuurlijk weet ik dat je in kunt loggen...

Er is niemand die mijn weg kan lopen, kan rennen, bewandelen of anderszins. Er is niemand die in mijn schoenen kan staan, al hebben ze mijn maat. Niemand is in staat om: zich in mijn leven, in te leven. Natuurlijk hoor ik mensen zuchten en beamen dat het klopt! Je kunt immers een andermans leven ...

Ze voelde zich al een tijdje niet lekker maar dacht: het gaat wel over want, iedereen voelt zich toch wel eens niet goed? Zo sukkelde ze door, luisterde niet goed naar haar lijf en tja, daar heb je er maar eentje van nietwaar? Dan ineens gaat het niet zomaar mis maar gigantisch fout, ze krijgt ee...

Om met de draaideur in huis te vallen: inmiddels is een groot aantal mensen het zo ongekend, vreselijk zat! Het is bijna oktober, en nu al hikken de meeste mensen die ik spreek aan tegen het er aan te komen eigen risico van 2018. Oh ja ik weet: ze verhogen misschien de premie niet, maar dat is een p...

Verhoging van het eigen risico zal de 4 partijen die dit gaan waarmaken in Rutte III electoraal geen goed doen.

De schizofrene man kwam mij het Suske-en-Wiske-album brengen. Het was bedoeld als verjaardagscadeautje. Op de kaft en overal in het boek had hij cryptische formules neergekalkt; een uiting van zijn - ook voor hemzelf - onbegrijpelijk geestesleven. Hij woont in een van die gemeenschappelijke huize...

Een elegante zuil van doorzichtig glas draagt op de afdeling "Longziekten" van het E.Ziekenhuis de gelijknamige, macabere tekst. Toch heeft men meestal niet af te wachten dat men hier onmiddellijk op middeleeuwse wijze gevierendeeld zal worden, de duimschroeven aan zal krijgen of zijn laatste a...

Toen ik na het voeren van de vogels de krant nam, las ik, dat bejaarden elkaar steeds minder aanraken, maar toch elkaar liefhebben, maar niet zo wild meer zijn toen ze nog jong waren en ik denk, dat het zo is. Naast mij woonde in het dorp een oud echtpaar van in de tachtig. Met hem maakte ik vaak e...

In het jaar 1965 had ik een vriendinnetje, Toos heette ze. Toos mankeerde wat want, wanneer ze op straat liep, bleef ze zomaar stilstaan, soms midden op de weg. Ze stond dan alleen maar te staren, verder niks. Ik keek vaak, waarnaar ze dan staarde, maar zag nooit wat! Van haar moeder kreeg ik te hor...

Omdat ik zelf een afspraak had in het ziekenhuis en het ook nog eens ontzettend regende, bleef ik buiten even staan bij een man in een rolstoel. Tja zei hij, ik blijf maar onder het afdak staan om een peukie te roken want nat worden, is niet zo prettig. Ik zie dat hij een bandje om z'n pols hee...

Zo langzaamaan is het wel duidelijk dat, als je te grazen wordt genomen door het sluipende monster kanker, je er met een aantal simpele operaties niet bent! Nou wil ik absoluut niet denigrerend overkomen als het gaat om operaties, maar als je het logisch gaat bekijken is (althans in mijn geval) een ...

Goeiemorgen dokter, zeg ik bij binnenkomst, hoe gaat het met U? Oh zegt de beste man, uitstekend mag ik wel zeggen! Ik zeg: da's prachtig, heeft U verder nog klachten, problemen of anderszins? Nou nee, antwoordt de man, ik mag eigenlijk niet klagen, waarop ik zeg: dat is heel mooi! Het enige la...

Een slordig weggeworpen glossy lifestyle magazine in de wachtkamer van de polikliniek interne geneeskunde toont filmsterren en fotomodellen in spectaculaire outfits en in duizelingwekkende, onechte poses. Als je slechts even een blik werpt op de felgekleurde, glanzende bladzijden, dringt zich onw...

Het aantal rokers over de wereld neemt gelukkig af, voornamelijk door anti-rookmaatregelen. Ook in Nederland zouden deze maatregelen nog uitgebreid moeten worden bv. door het roken te verbieden waar omstanders, omwonenden of passanten er last van hebben. Ik denk hierbij aan wachtrijen, terrassen,...

Psoriasis is een tamelijk vervelende aandoening. Je huid wordt rood en gaat schilferen. Je krijgt jeuk. En nare plekken die voor een vreemdeling lijken op zweren, maar die niets anders zijn dan versnelde verwisseling van huid. Je bent aan het vervellen. Niet stukje bij beetje, maar steeds op dezelfd...

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in ie...

Het zal bij sommigen onder de gewaardeerde lezers niet vreemd overkomen, dat ik meen, wel enige mensenkennis te hebben opgedaan, maar dat ik van psychologie geen kaas heb gegeten. Verder dan de door Freud omschreven vier basisbegrippen van karakters (melancholicus, sanguinicus, cholericus en flegmat...

In het nieuws van gisteren kwam naar voren dat er in ons kikkerlandje (dat nu echt wel een kikkerlandje genoemd mag worden want tjonge wat is het koud, maar dit terzijde) veel mensen tegen de armoedegrens aanzitten. De moeder die aan de microfoon zat te peuteren was zich nu al druk aan het maken van...

De wijze waarop Geert Wilders (PVV) meent met zijn politieke tegenstanders te kunnen omgaan - nu weer door het plaatsen van een nogal ongepaste nepfoto van Alexander Pechtold - is tekenend voor zijn maniakale inborst.

Op een landelijk terrein in het naburige dorp staan kleine, popperige huisjes. In één ervan woont Aleida, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft. Onder haar neus draagt zij een plastic slangetje dat de noodzakelijke lucht aanvoert. Haar huisje heeft een spits toelopende zoldering en vele...

Twee volwassen vrouwen, Suzan en Lida, woonden samen in één huis, deelden alles met elkaar. Vaak gingen ze bij mensen op bezoek. Op weg daarheen duwde Lida Suzan in haar rolstoel voort. Met al hun kennissen spraken ze wel eens over Suzans dromen van vroeger. En steeds meer mensen vertelden elkaar...

Suzan was een meisje van ongeveer zestien jaar. Jammer genoeg kon ze maar weinig uitgaan of optrekken met haar leeftijdgenoten. Suzans benen waren niet gezond. Ze kon alleen in huis wat heen en weer strompelen, van de ene kamer naar de andere. Daarbij moest ze dan meestal nog tegen de wand aanleunen...