Uitstel van het Laatste Oordeel

Men riep mij bij de naam van mijn vader en grootvader: Broeckx. Het ontroerde mij (De daaraan voorgaande nacht nog was mijn beschermer en grote voorvechter, mijn vader, in mijn droom verschenen en hij had mij het geld "geschonken" voor de achterstallige huur). Ik zag de kleurige biljetten nog vóór me terwijl ik tegelijkertijd mijn blik vertwijfeld liet rusten op de desolaat ogende personen in de wachtkamer, die verveeld en somber bladerden in vergeelde roddelbladen en op de rij van kleedhokjes op de Röntgenafdeling van het ziekenhuis.
Men riep mij bij mijn naam. Zou ik ook zo geroepen worden bij het Laatste Oordeel? In het kleedhokje huilde ik (een heilzame, stille, zachte ontroering) en las ik de Duitstalige tekst op een zeepapparaat, de tekst die weergaf wat de bestanddelen van de zeep waren met de mannelijke rationaliteit en het natuurwetenschappelijk gefundeerde machtsvertoon dat mij soms ook kan ontroeren.
Mijn longen moesten onderzocht worden; mijn longen die kennelijk door een onbekende als een wellicht fragiele, maar hopelijk toch solide constructie waren opgehangen binnen mijn borstkas, als het chassis van een auto. Op de foto zou de arts er hopelijk naar kunnen kijken als naar de bodem van een heldere beek.
Eerder had men voor mij uit de omvangrijke ladenkast van de apotheek telens weer nieuwe pakketjes tevoorschijn getoverd met telkens nieuwe en verrassende etiketten, maar de Doxycycline en Amoxycycline hadden niet mogen baten.
Was ik weer aangewezen op een forse lading Prednison die de bacteriën eindelijk uit mijn lichaam zou verdrijven zoals een vogelverschrikker de vogele uit de boomgaard?
Thuisgekomen koesterde ik mij tussen de zachte, witte lakens en verwelkomde ik mijn ziekte om toe te kunnen geven aan zelfliefde en luiheid.
Werd het Laatste Oordeel nog uitgesteld?

ziekte longen oordee longen oordeel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 83