Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Controle’s deel: ontelbaar

Zo ging ik vorige week op controle bij de oncoloog, dat moet nou eenmaal als je met kanker te maken hebt (of gehad, net wat je wilt). Maar in dit geval een normale controle, waarbij ik natuurlijk eerst een week ervoor een paar buisjes bloed moest laten prikken, dan zou de uitslag er zijn als ik bij de arts zat!

En ik word op tijd binnen geroepen, heb een heel aardige specialist al zeg ik het zelf en dat is natuurlijk zeker in dit soort zaken een prettig idee, immers: je gaat al met lood in je laarzen naar dit soort afspraken, maar hij maakt dat ik ondanks dat lood toch gewoon braaf met hem meeloop naar z’n kamer!

We houden altijd eerst een soort koffie-praatje, dat moet, zodat het lood de kans krijgt m’n laarzen uit te gaan en we komen uiteindelijk bij de vraag: hoe het gaat! Nou dok, ik mag niet klagen, dat doe ik liever niet, maar ik heb wel pijn! PIJN! In m’n botten, een scheurende stekende pijn.

De man kijkt me aan en zegt: dan moet er toch maar een botscan gemaakt worden, ‘k krijg ‘t warm...ehhh, ach, zullen we dat de volgende keer maar doen? Al die onderzoeken komen m’n keel uit, dat laatste zeg ik niet natuurlijk. En hij stemt ermee in. Mazzel! Over zes maanden terug, bloed is niet helemaal goed, maar kan slechter en dus maken we een nieuwe afspraak....

Dat was verleden week, we zijn een week en een dag verder en vanmorgen moest ik toch echt aan de bel trekken, voor het maken van een afspraak voor een botscan, want jemig wat ben ik afgestraft, door m’n eigen schuld natuurlijk, barst van de pijn, weet precies waar alle botten zitten, omdat ik ze voel - en goed ook!

Dus ik pak de telefoon en leg de situatie uit, de assistente heeft oor voor het probleem en beloofde me terug te bellen, maar eerst nam de arts zelf de telefoon en vroeg wat of er was...nou dat is nou zorg met een gouden randje, ik leg hem uit dat het nu echt onhoudbaar wordt en hij zet de zaak in werking.

Morgen een botscan, moet ik eerst een goedje ingespoten krijgen, geef ik nog net geen licht maar een beetje nucleaire zooi moet erin, om half twaalf, dan twee uur later een scan, want dat spul moet even inwerken.... Als ik de assistente aan de telefoon heb, zegt ze: je hebt wel een voordeel, je kunt nog afspraken maken! Ik zeg, ja dat klopt wel, maar ik ben al zes jaar bezig met het plannen van afspraken, dus weet van de hoed alsmede van de rand!

Daar schrok ze toch wel van...en terwijl ik het schrijf denk ik zelf ook: jemig, je komt er echt nooit vanaf! Zes jaar en telkens komt er iets bij...ze zou voor me duimen morgen. Het komt vast goed, als het niet goed komt, is in elk geval duidelijk dat ze “daarboven” mij moeten hebben!
Maar ik ben vast de enige niet! Wordt vervolgd!

Schrijver: An Terlouw, 23 november 2017


Geplaatst in de categorie: ziekte

5.0 met 3 stemmen 232



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
24 november 2017
Email:
agschulzziggo.nl
Sterkte An; heb dit met een beklemmend gevoel gelezen, ook al was ik door vorige beschrijvingen over jouw lijdensweg enigszins op de hoogte. Kijk het beschermengeltje op je schouders nog eens lief aan . . .

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)