Vera
De eigenschap jaloezie, afgunst, ken ik niet, hoewel ik zo nu en dan wel met een vorm van weemoed aan mijn leven vóór 27 september 1990 terugdenk. De periode dat Vera nog niet haar intrede had gedaan. In de tijd dat ik zorgeloos, dat kan en doe ik overigens nog steeds, de liefde omarmde en niet met een onverbiddelijke waarheid werd geconfronteerd. Een waarheid die ik niet wil weten aangezien deze te huiveringwekkend is om te horen. Wij botsen, zij en ik. Zij met mij vanwege haar boezem en ik met haar vanwege in-directheid van bestaan.
Haar boezem is tegelijkertijd de mijne en zowel de linker als de rechter ontvangen bloed uit zowel longen als andere delen van mijn en ons lichaam. Voor wat betreft de in-directheid van bestaan, delibereer ik regelmatig met de waarheid die mij destijds gigantisch heeft bedrogen. Aangezien deze waarheid niet de mijne was, gingen wij regelmatig in conclaaf om langdurig en grondig met elkaar te overleggen. In één van beide kamers achter gesloten deuren, achter slot en grendel zogezegd, met het nodige dienstpersoneel en hun gevolg, ofwel de conclavisten, jeremieerden wij over nut en noodzaak van Vera. Na verloop van tijd werd alles op een rijtje gezet en samengevat en werd de conclusie getrokken dat nut niet gemotiveerd kon worden en noodzaak al evenmin...!
Maar wat, als zowel nut als noodzaak ontbreken en Vera zich toch laat gelden...? Je moet haar een plaats geven in jouw leven, daar zij eenmaal gediagnosticeerd nooit meer verdwijnt. Helaas is dat in het liefdesleven schrijver dezes niet anders; Vera is structureel, zonder ooit te verdwijnen, terwijl ik als Victor, zal ik maar zeggen na verloop van tijd weer afscheid moet nemen aangezien de eerder door mij opgelopen en beschreven ziekte zorgvuldig de feiten analyseert, terwijl mijn geliefde mijn Vera net als ik niet altijd de baas is, maar ondergetekende, of hij nu wil of niet, wel moet. Hier loop ik ook niet voor weg, daar ik mij anders op een voor mij volkomen onbekend terrein zou begeven, waar ik doorgaans geen problemen mee heb, behalve als het woord KANSLOOS op borden op datzelfde onbekend terrein wordt aangegeven. Mensen streven in de aard naar kennis, van belang om je staande te houden in deze maatschappij.
In tegenstelling tot seks, allesbehalve metafysisch. Er is niets bovennatuurlijks aan het vergaren van kennis, van belang voor de wereld en/of de rest; het vervolg van een, jouw en ons leven. Intimiteit, zeker uitmuntende seks daarentegen, heeft op z'n minst een vorm van metafysica. Een vorm van bovennatuurlijkheid of -zijn. Dit is geen abnormaliteit, geen aberratie, maar misschien wel een voorwaarde...! Nut en noodzaak van zorg staat buiten elke discussie, maar waarom in godsnaam worden, zijn en blijven mensen ongeneeslijk ziek...?
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ziekte
Mensen
509
Geef je reactie op deze inzending: