Alle inzendingen over Fietsen en pijn

Johnny zei, ik ga even fietsen en ik vroeg "mag ik achterop", had zelf geen fiets en als we naar de "tuin" moesten, waren we verplicht te lopen, drie kwartier heen, drie kwartier terug. Maar je deed het, want je wist niet beter. Johnny zegt, ik kan niet fietsen hoor, maar met een elegante snoekduik beland ik op de bagagedrager.…

Fietsen, fietsen, allemaal fietsen, fietsen fietsen HO.…

Zo draaiden zijn collega's tijdens de 5e etappe van de Vuelta anno 1965 het achterwiel van Pollekes fiets een beetje los, zodat hij deze halverwege de etappe kwijtraakte. Op slechts één wiel heeft hij de etappe uitgereden. Hij eindigde weliswaar als 78e, maar toch....…

Marie wilde op een zonnige dag op de fiets naar Amsterdam, om Piet en Lies weer eens een bezoekje te brengen. Jan had gemopperd, want aan fietsen had hij een broertje dood. 'Weet je wat die rit ons anders gaat kosten?' had Marie venijnig gevraagd.…

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen.…

Ze sluit de poort van hun tuin en fietst de hoek om, de stemmen van T. en M. verstommen. Het is rond half acht en ze slaat linksaf het fietspad op. Haar oog valt op de glinsterend groene bomen aan de overkant van de Waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, ze weet niet waarom. Het is heel stil en de temperatuur voelt subliem, ze…

Ze sluit de poort van hun tuin, de stemmen van man en zoon verstommen. Het is rond half acht in de ochtend. Ze fietst de hoek om, slaat linksaf het fietspad op. Haar blik valt op de glinsterende groene bomen aan de overkant van de waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, al weet ze niet waarom. Het is stil. De temperatuur voelt subliem…

Wanneer ik eindelijk contact kan maken, heeft ze pijn, ik vraag, moet ik komen helpen, maar dat hoeft niet. Ze heeft pijn, ongekend veel pijn!…

Zeker met Timo, die een dag later ineens ook kon fietsen. “Voor nep.” Of hij haar fiets mocht lenen, vroeg ze aan mij. Wie was ik om te weigeren. Dus daar ging hij, nadat zijn oom toestemming had gegeven. De debutant deed het niet onverdienstelijk.…

Herkent u dit, altijd eerst tegen de wind in fietsen, daarna is het zo gemakkelijk om terug te komen.…

Afsluitend verneem ik dat de besneden mens zeer in z'n nopjes is met de fiets met verlaagde instap. Zelf zwaai ik mijn rechterbeen over bagagedrager en zadel in een soepele beweging, eigenlijk overbodig, ik heb een damesfiets.…

Maar alleen overdag want er zit geen licht op mijn fiets, tenzij ik er zelf op zit.…

Een aantal Limburgse mannen kreunden van de pijn in een ziekenhuiskamer naast mij toen hun blaren aan de onderkant van hun voeten werden doorgeprikt. Ze kregen een beker water en toen ging het weer een beetje. Armstrong nam de boot in IJmuiden en vaarde vervolgens naar de USA.…

Ze schreven er zelfs boeken over: fietsen met kinderen. Dat zagen wij echt niet zitten. Ja, misschien op termijn, ooit, als de kinderen groot zijn. Het is er dus nooit van gekomen om met deze fiets op fietsvakantie te gaan. In deze fiets leefde alleen de droom om de wereld rond te fietsen voort.…

Voor algemene hygiene wordt de nederlandse familie geacht met de fiets te fietsen gedurende de spaarzame zomervakantiedagen. De nederlandse driekleur rood en wit en blauw mag dan wapperen om deze sportieve families van gezonde bloede in straffe wind haar plichten proberend te betrachten voor lands algemeen nut.…

Men kan beter over mijn fiets praten, dan over mijn praat fietsen.…

Achteraf gezien was het al fietsende een bijzondere gewaarwording deze ochtend toen aan de Grintenbosweg ter hoogte van de Geukerdijk een buizerd opdook die evenwijdig met me meevloog en een prooi in zijn klauwen meedroeg. Een klein vogeltje met een groene staart, naar bleek toen het plots op zo’n vijf meter hoogte loskwam en, als een zelfsturend projectiel…

Dit keer was het een fiets, een echte Jan Janssen (dacht ik). De verkoper had mijn bezoek slim gepland. Hij kon me vanaf half zeven 's avonds ontvangen om de fiets te tonen. De reden van dit tijdstip werd me pas later duidelijk.…

Die nevelige zondagochtend waren ze langs het ziekenhuis gereden en daar hadden ze hem al gedemonteerd... uit elkaar gehaald en zijn vitale delen bij anderen ondergebracht. Wat een vermomming... een uitmuntende camouflage. Maar zo waren we hem wel kwijt natuurlijk.…

Na maanden van pijn wist ik wat die pijn was. Mensen begrepen mij, ik begreep mezelf. De dokteren zeggen heel makkelijk, leer er maar mee leven, we hebben niks voor je en je zal je gehele leven pijn blijven houden, eikel weet jij zelf wel wat dat is pijn, echte pijn die je vasthoudt, je laat beven, van pijn en angst.…

En ik durf na 2 jaar weer te fietsen. Fietsen zit tussen de oren. Ik ben een mooiweerfietser en ik fiets nog niet lang genoeg om de fietspoeet te mogen uithangen, maar dit weet ik wel. Ik denk veel na over fietsen. Meer nog dan ik fiets en dat is niet goed. Er moeten kilometers gemaakt worden.…

Hij moet de pijn verbijten als zij de washand iets te hard op zijn borst zet. Het lichaam, eigenlijk al dood, geeft niet toe aan de man met de zeis. Chronische pijn. Het monument brokkelt af door een ernstige vorm van slijtage. ‘Ik heb zo’n pijn’. Het komt scheef en vervormd uit zijn keel. Hij wil wel met haar praten maar kan het niet zo lang.…

Waarom ook óp de fiets balancerend tot vlakbij dat bord willen komen en dan zo lang mogelijk blijven zitten als een ware evenwichtskunstenaar. Ik bedoel niemand ziet het, het is zo langzamerhand muisstil in het park waar we onze zomerresidentie tot herfst en winterverblijf hebben opgewaardeerd.…

Langzaam begon ze ook de pijn te voelen, haar enkel kon haar nauwelijks meer dragen. Maar ook dat zou wel weer over gaan. Na het weekend zou ze er niks meer van voelen en kon haar lichaam de nieuwe slagen weer aan. Ze was echt van plan geweest alleen van haar fiets te vertellen.…

Ik heb hem nog nooit op een fiets gezien en hij zal wel nooit begrijpen wat ik nu zo leuk vind aan het fietsen. Dan kijkt hij plotseling ernstig. “Maar wat heb je daar boven je oog?. Dat ziet er echt lelijk uit. Lijkt me een behoorlijk diepe wond”. Ik onderdruk de neiging om mijn hand naar de plek te brengen. Nu stoer blijven denk ik. “Oh, ja?…

De mooiste weg. Verstopt vanaf het fietspad langs de grote weg zie je hem niet. Verscholen ligt hij lichtjes uitgediept in het platte poldervlak. Een t-kruising en een naambordje markeren het begin. Strak onbesproken zwart asfalt, met aan beide zijden ietsjes hoger gelegen groene stroken. Geruisloos schuiven de fietswielen het weggetje op.…

Verongelijkt sprak hij voor de televisiecamera: “Ik ben wel een Duitser, maar niet eentje die fietsen jat.” Mag ik deze badinerende opmerking even in je gezicht laten ontploffen, Fritz? Een fiets past niet in je jaszak!…

En die zijn graag alleen, mijn fiets is mijn paard, waarmee ik naar onbekende landen en streken trek. De Vlaamse bergen scheiden dit land van het verre wilde westen waar ik thuis ben, en nog verder, van de zee die hij nog nooit gezien heeft. Even draalt hij nog. Dan pakt hij zijn fietsje.…

Dan moet ik ernaartoe fietsen. Naar mijn vaderland. Als ik er ben komt het pontje, dat al los is van de kant, teruggevaren om me op te pikken. Ik durf haast niet aan de overkant even te pauzeren op een bankje.…

Mijn fiets staat op de oprit. Het is een ouderwetse herenfiets die ik van mijn oom heb geërfd. De zwarte handvatten glimmen van trots, lijkt het wel. Ik ben blij dat ik op deze oude fiets van mijn oom mag rijden. De eerste weken zei mijn moeder steeds dat ik heel voorzichtig moest zijn met de fiets, omdat de fiets haar zo dierbaar is.…