Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Fietsen.....

U mag het best weten geachte lezer, maar sedert ruim twee maanden ben ik besmet met het Girovirus en dus besloot ik om mij zo snel mogelijk een echte racefiets aan te schaffen.
En dan wordt het uiteraard een Colnago; kost wel een paar euroflappen, maar dan heb je ook wat nietwaar? Meteen de volgende dag meldde ik mij aan als lid van een plaatselijke wielerclub genaamd H.S.T. (Het Smalle Tuubje) en ging fors in training. Nu woon ik in de nabijheid van de Hondsrug, dus heuveltjes zat; de ene na de andere glooiing werd genomen. Gemene klimmetjes soms; echt vals plat om zo te zeggen.
Na ruim een week voelde ik mij sterk genoeg om deel te nemen aan de ronde van Noord Sleen. Meteen al bij de start bleek, dat het allemaal niet zo eenvoudig was als ik mij dat had voorgesteld. De luide knal van het startschot was nog maar nauwelijks verstomd of het peloton spurtte er al als een Gazelle vandoor en eer ik het goed en wel in de smiezen had zat ik al op een ronde achterstand; genoeg reden voor de jury om mij per omgaande uit koers te nemen. "Nog wat meer oefenen jongen en kom over een paar maanden nog maar eens langs" luidde het commentaar.

Ik was natuurlijk danig teleurgesteld en besloot het over een andere boeg te gooien. Ik vertrok naar het Belgische Willebroek, waar de vroeger zo bekende cyclist Polleke de Bruyne woonachtig is. Deze pedalist pur sang zou mij ongetwijfeld wel de nodige adviezen kunnen verstrekken. Hij ontving mij met open armen en zag meteen al waar het bij mij aan mankeerde.
"Te dunnen benen en een te dikke buik.... bier en patat laten staan en knolrapen eten met havermout; zo ben ik groot geworden", aldus Polleke.
Nu moet ik u trouwens wel het een en ander mededelen omtrent de persoon Polleke. Deze "beer van Willebroek" zoals hij destijds werd genoemd leefde zo'n beetje 23 uur per dag voor zijn sport. Hij stond er als het ware mee op en ging er mee naar bed. En als hij dan eindelijk in bed lag, had hij nog net 5 minuutjes voor zijn verloofde alvorens hij voor de rest van dat uur in een diepe slaap viel. De volgende dag zat hij na een stevig ontbijt meteen weer op zijn fiets voor de dagelijkse training, welke hij meestal in de Ardennen afwerkte. Daar nam hij de ene col na de andere en als het hem niet rap genoeg ging dan deed hij het nog eens dunnetjes over in de omgekeerde richting.
In wedstrijden was de goede man bijkans onverslaanbaar, reden waarom zijn medepedalisten hem nog wel eens een loer wilden draaien. Zo draaiden zijn collega's tijdens de 5e etappe van de Vuelta anno 1965 het achterwiel van Pollekes fiets een beetje los, zodat hij deze halverwege de etappe kwijtraakte. Op slechts één wiel heeft hij de etappe uitgereden. Hij eindigde weliswaar als 78e, maar toch....

En tijdens de 8e etappe van de Tour de France anno 1967 had men hem ook weer te grazen. Het was namelijk een vaste gewoonte van de Pol om tijdens zo'n ronde niet normaal onder de dekens te slapen, maar onder een aantal fietswielen. Op een kwade nacht hebben collega's een paar spaken verwijderd. Daardoor tochtte het zo vreselijk, dat Polleke de volgende ochtend stijf van de spierpijn wakker werd en lang niet optimaal kon presteren. Ja, 't zijn rakkers die wielrenners.

Eenmaal terug in mijn woonstee besloot ik mijn pas verworven Colgano maar snel te verkopen en mij een schaakbord aan te schaffen. Maar schakers schijnen ook rakkers te zijn, dus ik ben benieuwd!

Schrijver: Jan E. Bosch;
Inzender: J.E. Bosch, 15 juni 2002


Geplaatst in de categorie: humor

2.7 met 13 stemmen 1.425



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Adrienne VB
Datum:
8 januari 2004
Email:
baveladhotmail.com
Grappige vertelling, al is de illustere Pol Debruine mij onbekend. Misschien dat je bepaalde wendingen iets meer gedetailleerd had kunnen uitwerken. Nu lijkt het geschreven met de zelfde haast als die jij had om op je nieuwe Colnago de Giro te winnen. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)