Alle inzendingen over Winteravond

De avond valt, en in het schemerdonker loop ik naar de keuken toe. Mijn kat strijkt langs mijn benen; hij wil zijn 5 minuten aandacht. Ik streel hem en geef hem wat te eten. Ik kijk door het raam naar buiten en zie dat het langzaam begint te sneeuwen. Een koude rilling loopt over mijn rug. Nog even en dan is de wereld bedekt met een mooi tapijt.…

We waren genodigd in een huis; in een appartement in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele en welhaast demonisch aandoende bouwsels; kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van mijn allerliefste, in een wijk waarin mijn jeugdherinneringen liggen opgestapeld als betrof…

We waren genodigd in een huis, in een appartement, in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele, rechtlijnige en haast demonisch aandoende bouwsels, kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van de allerliefste, in een wijk waarin mijn jeugdherinneringen liggen opgestapeld…

Ze was zijn vriendin en samen keken ze op die avonden naar een lullig televisieprogramma: "So you think you can dance" en dan zette hij haar opnieuw in de kou van de winteravond en kon zij de lange terugreis tegemoet zien.…

En zo las moeder Mien ons ook voor uit het dikke sprookjesboek met de okergele kaft over "Ilja de Olifant" Zoöok legden we op die winteravonden vaak te voet de weg af naar het Zwembad aan de Ringbaan Oost, die nog in haar midden haar ruiterpad droeg; mijn moeder, Mien en ik; soms door de sneeuw, terwijl Mien heldhaftig en krijgslustig liederen aanhief…

Ik had met hem mee moeten gaan die stormachtige winteravond toen hij vertrok. Het is iets wat ik mezelf nooit kan vergeten. Aquila is gelukkig bij zijn vader in Portugal en komt vroeg of laat wel een leuk meisje tegen. Niemand heeft hem ooit verteld van mijn zwangerschap. Yoshi is nog klein en al door Alex en Yolanta in hun hart gesloten.…

In een klap merk je toch wel dat die lange saaie donkere winteravonden er weer zijn. Brrrrr. Maar als de mensen in Brussel hun zin krijgen en we gaan dat uurtje laten zitten, dan moet ik tot ver in februari ’s morgens in het donker naar m’n werk. Dat is helemaal niks. Wacht, ik heb ook een idee.…

Deze donkere winteravonden terwijl het buiten regent en stormt, de corona rond waart en op televisie zelfs geen film meer is met Doris Day, wordt valt het leven soms wel wat zwaar. We kijken elkaar aan en vragen ons af of er ooit een einde komt aan deze ellende. Ik moet dan denken aan het rode hutje. Het rode hutje staat in Noorwegen.…

Het was een koude winteravond in januari. Ik was vermoeid na een lange treinreis en verlangde naar mijn warme bed thuis. Maar ik moest nog wachten op de laatste bus naar huis. Het viel me op dat het nog aardig druk was op het busstation, sommige mensen renden naar de bus, anderen liepen te ijsberen om de kou te trotseren.…

De gloed van zijn voorverlichting merk je zelfs op stralende zomerdagen en verlichten mijn pad tijdens donkere winteravonden. Met een snorrend geluid laveer ik langs de stilstaande wagens in het overdrukke centrum. Parkeer waar ik wil, helemaal gratis en dit tot ergernis van hypernerveuze automobilisten die maar geen plaatsje vinden.…

Het was op een koude winteravond zo tegen het oude jaar, dat de derde herfststorm van december over het land raasde. Rond onze residentie buigen de iepen zich steunend naar de grond als de grommende zuidwester in een nieuwe windstoot aan komt rollen.…

Alleen het nu bestond: deze jongen, deze handen, dit geluid van onze schaatsen, deze zalige winteravond. En vooral: dit hart dat uit mijn lijf dreigde te springen. Recht in het hart van die ander. De avond ging natuurlijk veel en veel te snel voorbij, maar de volgende avonden kwam hij weer en weer en weer..... En mijn verliefdheid werd groter.…

Een levendige winteravond vol geluiden in Breda. Ja, op donderdag kan er tot negen uur gewinkeld worden. Langs de hoge, slanke toren lopen veel mensen, zoekend naar aanlokkelijke etalages of gezellige cafés. Maar laten we ons nu bezighouden met het licht dat de Bredase toren zo innig omhult.…

Een lange winteravond, de kachel snort, ze schuift de leesbril die naar het puntje van haar neus is gegleden met een gehaast duwtje weer in positie en naait met kleine zorgvuldige haaltjes de letters in het katoen. Dan zijn we eindelijk zover. 'Laat hem maar eens praten!'  Ik kruip achter het stuur en draai de sleutel om.…

Deze gaven heel wat genot op de koude winteravonden. Eén van de vlammen in de haard bewaarde voor altijd de woorden van een verteller. Die woorden waren: "Onze verhalen zweven voort. Hoe zullen ze in de verre toekomst gebeeldhouwd worden?" Wonderlijk. Met die verstilde klanken in zich ging de genoemde vlam door de schoorsteen omhoog.…

Midden negentiende eeuw kwam Jannes Purmerboer, lijkbleek en bevend over z’n lijf die winteravond het café binnen stormen en vertelde met horten en stoten dat hij de poldergeest had gezien, niemand twijfelde aan zijn verhaal gezien de toestand waarin hij verkeerde.…

Van hun lage daken straalt de oude stemming van het bijeen-zijn op koude winteravonden. Bij de knetterende open haard werden volksverhalen uit deze streek verteld. Zelfs de grote boerderijen van deze buurt hebben ook iets van die aard in zich. Ik moet echter toegeven dat mijn handen heel nuchter zijn.…

Neem nu eens een willekeurige winteravond, waar je, ondanks een aanbod van 30 tv-kanalen, geen keus kunt maken en mopperend constateert, dat er weer niets op de tv is. Daar zit je dan met alle schemerverlichting en met een paar sfeervol flikkerende (kunst)theelichtkaarsjes aan.…

Het was een gure winteravond. Rola zou bezoek krijgen. Het was een man, die ze nog helemaal niet kende. Hij zou haar raad geven met het zoeken naar een koophuis. Rola zat aan haar tafel te schrijven. Het ging over struiken, die het volgende voorjaar in het stadspark geplant zouden worden. Ze dacht aan de meneer die aanstonds bij haar zou komen.…

De band met jouw moeder was het moeilijkste en je werd depressief van de eentonige winteravonden in Marradi. Je ontsnapte naar Gerbarola, waar je met de inwoners van geroosterde marrioni-kastanjes genoot. Hier leek je wat van op te knappen. Op jouw achttiende studeerde je scheikunde aan de Universiteit van Bologna.…

Tijdens de saaie winteravonden in Marradi ging jij naar het nabijgelegen Gerbarola en genoot jij van het menselijk contact en de geroosterde marronikastanjes. Dit had een positieve uitwerking op jouw gemoed. Op jouw 18-de ging jij scheikunde aan de Universiteit van Bologna studeren. In 1905 werd jij als legerofficier in Ravenna ontslagen.…