De watergeest
Bij zwaar weer bij donder en bliksem daalt de poldergeest (een watergeest) soms op aarde neer door de slurf van een waterhoos of tornado en materialiseert in menselijke gedaante. Bij zware regenval en bij overstroming wordt hij gezien in polders, uiterwaarden en achter zeeweringen. Men zegt dat hij over oceanen zwerft van orkaan naar orkaan, huist in het oog van de storm. Volgezogen met energie daalt hij neer op plaatsen waar water en wind de bevolking terroriseert en assimileert de geesten van verdronken mensen.
Midden negentiende eeuw kwam Jannes Purmerboer, lijkbleek en bevend over z’n lijf die winteravond het café binnen stormen en vertelde met horten en stoten dat hij de poldergeest had gezien, niemand twijfelde aan zijn verhaal gezien de toestand waarin hij verkeerde. De volgende dag werd Jannes onwel bij het vissen in de ringvaart, viel overboord en verdronk. Mensen denken misschien daarom dat als je de poldergeest gezien hebt je zal sterven door verdrinking.
Wandelend met zijn vrienden langs de ringvaart roept Jakobus,"Kijk daar loopt de watergeest over water" en wijst in de verte, de anderen kijken niet maar slaan de handen voor hun ogen. Jakobus zag de geest en realiseert zich plotseling de consequentie en staat te trillen op zijn benen en springt zo ver mogelijk bij het donkere water van de vaart vandaan. Zijn vrienden troosten hem door te beweren dat het maar een verhaal is en waarschijnlijk onzin. De volgende avond valt Jakobus dronken van de brug in het water en verdrinkt, merkwaardig als je de beste zwemmer van het dorp bent. ‘Als er iemand aan je benen trekt is het moeilijk zwemmen’, grijnsde Bertus; een paar vrouwen gilden bij de woorden die vreselijke beelden opriepen.
De ene helft van de dorpelingen gelooft in het bestaan van de poldergeest en de andere helft beweert dat het verbeelding is, tussen deze laatsten zitten natuurlijk ook grootsprekers die moed met de mond belijden. Volgens de huisarts is het allemaal verbeelding geboren uit verdrongen angst voor overstromingen die in deze streken veel voorkwamen en in het verleden veel slachtoffers maakten.
Weilanden staan bij een stortbui blank, op een afstand ziet men geen gras maar alleen water en doen dan denken aan een meer en lijkt het inderdaad of iemand over water loopt.
Mensen hebben hem zien staan op de stompe kerktoren met kantelen en vuurplaats voor het stoken van takkenbossen als baken voor schepen op het meer, starend in de verte, niemand dorst naar boven, plotseling was hij verdwenen opgelost in de duisternis van de nacht.
Grote gestalte met zijn zware tred laat geen sporen na, ook niet voor de neuzen van de honden. De polderman verdwijnt in de dageraad. Eén keer zijn er verse voetsporen gevonden die niet van een dorpeling konden zijn, uit de afdrukken berekende men dat het om een reus van een kerel gaat, naar de afstand tussen de stappen berekend een lengte van wel 2,5 meter. Maar er zijn ongelovigen die denken aan een grappenmaker die de sporen heeft gemaakt en zich in stilte vermaakt.
Waar watersnood is of dreigt verschijnt de poldergeest. Zoveel getuigenissen zoveel verschijningen zoveel verhalen, sommigen zagen hem in de polder. Vissers zagen hem zwemmen in de Zuiderzee, en een sluiswachter heeft hem zien klunen.
Misschien is hij een knecht van de Zeisenman, daar is het laatste woord niet over gezegd, sommigen vinden dat een belediging voor de poldergeest. Moraal van het verhaal is dat we bij noodweer binnen en bij elkaar moeten blijven weg van het water en de visserschepen in de veilige haven en vooral de kinderen moeten waarschuwen.
Waarschijnlijk is het Terror, zoon van Moloch waarmee wij kennis maakten tijdens de Franse revolutie, (zie verhaal ‘straatterreur’) die de mensen op het plein van de guillotine de stuipen op het lijf jaagde maar gevolg was dat de executies ophielden, maar dat is toeval zeggen velen. Dat hij nu de mensen mijdt, komt omdat het hier niet het kwaad betreft die bestreden wordt, de natuur is niet het kwaad.
En hoe zit het met al die mensen die de poldergeest hebben gezien? wellicht geeft de nieuwjaarsrede van de burgemeester inzicht als hij trots opmerkt dat het aantal doden in zijn gemeente door verdrinking dat jaar, om onbekende reden, met twintig procent is afgenomen. De dorpelingen stoten elkaar aan zij denken de reden te kennen, misschien is de poldergeest geen kwade geest.
Inzender: Janneke Koster Baas, 19 mei 2010
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
De watergeest
409
Geef je reactie op deze inzending: