Alle inzendingen over afscheid familie heimwee

En ook in later jaren vond het heimwee vermoedelijk geen woorden in de opgetogen en enthousiaste brieven over het prachtige huis en de nieuwe auto.…

afscheid nemen kon hij niet en ook Hij moest leren niet over hun plan praten …zijn familie liep groot gevaar. dus kon hij zijn Moeder niets zeggen. want als ze niets wist konden ze haar niets doen..ze zouden hun huis een tijdlang in Hij moest leren de gaten houden en iedereen van zijn familie zou ondervraagd worden. de Amerikanen,…

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open....…

Dat zijn vragen die me op de been houden, terwijl ik mijn stinkende best doe, de mensen die ik missen moet een plekje te geven, heimwee naar toen, alhoewel ik het nu niet kwijt wil, behalve die ene gemene deler dan! Alleen de missers worden er steeds meer en daar is toch verdomd lastig mee te dealen.…

De familie, de overgebleven familie, ook van overzee, zou bijeenkomen en een van hen zou mij troosten, zou me aanhoren, zou mijn tranen drogen...…

Ik heb tante ten afscheid gekust op de beide wangen. Toen ik aangekomen was in mijn geboortestad, "begroetten" mij naast mijn woning de bomen, al in zomertooi.…

Zo redenerend heb ik nooit afscheid genomen van mijn lagere school (mijn geest waart er nog wel eens rond), heb ik nooit afscheid genomen van mijn vader (de familie keek al zo vreemd) en heb ik nooit afscheid genomen van dat ene vriendinnetje (‘Laat mijn geest je penetreren!’). En toch. Ik neem afscheid. Al bestaat het niet.…

Kerstmis en Oud en Nieuw vieren met de hele familie. Mijn familie, die ik alleen in die vakanties zag. En door wie ik flink verwend werd. De neefjes en nichtjes, die, net als ik, elk jaar gegroeid waren. En weer veel later, toen ik al werkte, de weekends naar de stad, die mij zo lief is.…

Nee, van je familie moet je het hebben.…

Ze had geen familie meer Mien: ''Je was net de deur uit toen de telefoon ging, het was Alie en ze vroeg of jij zin had met Wim mee te gaan naar het ziekenhuis.'' Wouter( haar man): ''Is er wat gebeurd dan?…

Wij willen terugkijken op een goede jeugd. Wij zijn het kwaad ontgroeid en gezond volwassen geworden door te vergeven en te vergeten. Langs een hele zware weg, dat wel, ja, we hebben het moeilijk gehad, wij kennen het leven en wij kijken nergens meer van op, alles dragend, nooit klagend. Wij hebben iets van ons leven gemaakt, want ieder mens heeft de…

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om de stroom te bevaren; daar, in die straat, is nog…

Bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis, de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

Ik wil je vertellen van een vrouw die ik ken. Zolang ze zich kan herinneren leeft ze met de bitterzoete pijn van verlangen. Ze heeft haar hele leven al een verlangen naar Indonesië. Zo lang ze zich kan herinneren wil ze zich daar vestigen. Dat verlangen uit ze door de kleding die ze draagt. De geuren die ze gebruikt. De inrichting van haar huis…

De persoon zelf, dus de ziel, neemt ook afscheid van het lichaam en leeft daarna verder aan gene zijde. Afscheid nemen van het lichaam waar je in geleefd hebt is niet gemakkelijk en dat zal vaak gepaard gaan met kreunen. Kreunen is dus niet altijd een uiting van lichamelijke pijn.…

We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die ons allen wacht. Kerstmis naderde en mijn tante stond me bij als niemand anders met goede raad en goede gaven.…

Zeven en een half jaar heb ik hier mijn best gedaan, vanaf 2008 welteverstaan, ik keek de boel nog even na, maar omdat heimwee me overviel, besloot ik er nog 1 x over te schrijven.…

Zacht vloeien de tranen die het lichaam huilt. Maar wie ziet de glimlach daarachter verschuilt? Wie ziet de vreugde in dit verdriet? Dat is de mens die God ziet. Een gedichtje van bijna dertig jaar oud. Ik schreef het in een weiland omzoomd door hoge weldoorvoede populieren en een leger brandnetels alsof dit me kon beschermen. Als ik bang ben…

De eenzaamheid, de verwaarlozing, het heimwee omgeven hem met een eeuwige aura van treurnis.…

En hier staan we dan, zijn vrienden arm in arm, de familie is al aan de koffie, wij nemen echt afscheid van een man die door weinigen begrepen werd. Lokaal 181, zomaar een dartteam, maar jij kon daar je pijlen kwijt. Wij gaan door en jij wordt verstrooid, maar ja, dat was je toch wel.…

Klinkt best wel erg, is het ook, naar mijn idee moeten ouderen voorgaan in het afscheid nemen van deze globe. Kanker, het zit in de familie. Mijn vader kankerde op mijn moeder en vice versa en de kinderen hadden er de kanker in. Pa prostaat niet meer overeind, heeft zijn zaailingen achter gelaten.…

Ik heb haar bij haar komst de rozen geschonken als dank voor de jarenlange huishoudelijke zorg voor mijn familie. Zestien jaar na het dramatische afscheid van mijn charismatische moeder heb ik de trouwe Marianne weergezien.....…

Het was niet uit heimwee, het was als voorbereiding voor een afscheid dat spoedig zou komen. Het afscheid van zijn vader met wie hij zijn hele leven een vertroebelde relatie had gehad. Plotseling leken de stemmingswisselingen weer hevig dan de weken en maanden van voorheen. Soms was Bjarne zo in de war dat hij vergat zijn medicijnen te slikken.…

Ik ben naar het westen gevlucht om vrijheid te kunnen voelen maar nu ben ik een gevangene van heimwee en eenzaamheid geworden…

We wisselden telefoonnummers uit en binnenkort zal ik haar in mijn huis verwelkomen en honoreren met bloemen en bonbons om haar jarenlange diensten aan mijn familie. Het is veertien jaar na het dramatische afscheid van mijn charismatische moeder.…

In het dorp waar mijn eenennegentigjarige tante haar ongetwijfeld laatste levensdagen nog altijd rekt en voortzet, kennen de ouderen elkaar en zij begroeten elkaar hartelijk. Vandaag was ik welkom in het kleine huisje waar de piano nog stond, waar de oude, pontificale staande klok uit 1910 de uren nog wegslaat, waar nietige, kwetsbare vogeltjes aan…

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open. Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren, die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen had tot de sfeer, de liefde en de harmonie tussen ons.…

Papa kwam weer binnen. Zijn gezicht trok, er zaten glimmertjes achter zijn ogen. Dat zag Miriam. Mama zag het ook. "Wat heb je?" "Hoezo. Niks." "Wel waar, er is iets! Waarom lach je?" "Ik lach helemaal niet." "Er is wél iets gebeurd. Waarom bleef je zolang weg. Je hoefde toch alleen maar de vuilnisbak buiten te zetten?" Papa zette elke…

Ik had niets, nog geen ene cent, hoe wilde ik dat verwezenlijken, en mijn familie wist het ook helemaal niet meer. Mijn zusje en zwager hadden veel verdriet. Ik denk dat ze vaak gebeden hebben naar onze Lieve Heer voor de kracht om met mij door te gaan.…

Het leven verandert voor ons allemaal en gaandeweg nemen we afscheid van dingen die ooit belangrijk voor ons waren. Wat is het dan heerlijk om zo af en toe samen te mijmeren over hoe het 'vroeger' was.…