Alle inzendingen over afscheid moeder kledij

Wat resteerde was slechts de armzalige kledij, herinnering aan een eens geleefd leven, flauw afschijnsel van de persoonlijkheid van een tedere, liefhebbende moeder.…

Zwarte wanhoop, wantrouwen en mensenhaat hadden daarentegen postgevat in het hart van de dame, die haar verminkte lichaam noodgedwongen moest verhullen door chique kledij. Zo leerde ik hen beiden kennen, zo manifesteerden zij zich, zo begroetten zij mij en zo namen zij weer afscheid.....…

Voorlopig wachtte zij daar op mij met haar moederlijke hartelijkheid en tederheid die mij nooit meer iemand op die manier zou verlenen. Voorlopig sloeg het afscheidsuur nog niet, maar ik zag het met huiver tegemoet......…

Je was en bent mijn moeder, die voor altijd rust onder rulle, bruine aarde.....…

Tijd om afscheid te nemen.....…

De begrafenisonderneming met de chique, dure, elegante naam, die kennelijk dient om de gruwelijkheid van aftakeling en afscheid nemen te verhullen, heeft een bijeenkomst voor nabestaanden georganiseerd in een bekend restaurant dat doorgaans gezelliger en vrolijker doeleinden dient.....…

Buiten een druilerig landschap: regendruppels hechten zich aan uitbottende takken en ik zie een kunstzinnig standbeeld van moeder en kind dat de innige banden van het bloed suggereert, die nooit vergaan, die mij ook nu nog beheersen, nu je rust bij de oude eik waar ook Vader voor altijd verblijft.…

Op de foto's die ik nog altijd bewaar is ze afgebeeld; in een roeibootje met haar toekomstige echtgenoot August, onze opa, sinds lang niet meer te midden van de levenden, en op latere leeftijd, in ouwelijk aandoende kledij; zorgelijk, bezorgd.…

De middagen met Vader zijn voorgoed voorbij en mijn eens zo jonge en eens zo ongeschonden hart heeft zich moeten verharden onder het gruwelijke afscheid.…

Naast de overige lieflijke en kunstzinnig vervaardigde meubelstukken die mijn sinds lange jaren overleden moeder mij eens schonk, naast de zwarte vitrinekast en de kledingkast die we samen eens aanschaften, is nog altijd een wit tafeltje in mijn bezit dat mij zeer dierbaar is.…

En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid en onwetendheid verkeerde of ik haar weer zou zien, of de sluipmoordenaar van de dood haar tijdens mijn afwezigheid al onverwacht en onverhoeds had overvallen en weggenomen;…

De verplegers in hun groengele kledij kwamen. Toen de meneer kwam om de crematie te regelen, besloten we jou je zelfgemaakte pakje van lichtbruine, glanzende zijde aan te trekken. Je rust voor altijd op de velden aan de Karel Boddenweg en je bent voor altijd mijn innig-geliefde moeder.…

' Twintig jaar terug hadden we er ook gestaan, samen met onze moeder. Een paar dagen voor het afscheid wisselden we onze teksten uit. Verrast en ontroerd had ik zijn anekdotes gelezen. 'Jouw broer is een goeie verhalenverteller', zou man later zeggen. De dag na de uitvaart vertel ik mijn moeder over haar afscheid.…

Je glimlach waarmee je steeds je levenslange leed maskeerde is afgedwongen door de fotograaf en het is alsof je ieder moment kunt gaan spreken, alsof je er nog bent en ik de bekende, mij zozeer vertrouwde frasen weer hoor, tekenen van je grote wijsheid en ervaring, mijn moeder.....…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn....…

En eens, eens toen je zwakke, maar zo tedere en zo kwetsbare ziel nog altijd in je flakkerde met een vlam die spoedig zou doven, nam je me mee naar die velden, die ik de velden des doods zou willen noemen. Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het leven je nooit heeft ontzien en zoals dit die ongeneeslijke…

Maar een week voor de documentaire werd bij mijn moeder, tijdens verwijdering van een achteraf onschuldige darmpoliep, elders in het lichaam een buitengewoon agressief woekerende tumor ontdekt.…

Ik heb geen afscheid kunnen nemen van degene, die me mateloos en onvoorwaardelijk vertrouwde, die me liefhad zoals niemand anders ooit, maar wier liefde en toewijding zozeer en zo lang verdacht waren gemaakt door malafide hulpverleners; ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder; haar brein was vertroebeld toen de verplegers waren gekomen en…

Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had gezegd dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht.…

Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden; de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet. Die hand, alleen die hand nog die door haar zachte druk en lichte beweging te kennen…

De oude mevrouw, de moeder was in de armen van de dood gezonken.…

Zijn moeder was overleden. Als zijn bewustzijn vergeleken zou kunnen worden met een meer, met een stille watervlakte, veroorzaakte het heengaan nauwelijks een rimpeling in de oppervlakte hiervan.…

De middagen met Vader zijn voorgoed voorbij en mijn eens zo jonge en ongeschonden hart heeft zich moeten verharden onder het gruwelijke afscheid.…

In eerste instantie ben ik natuurlijk een gewone moeder. Moeder van drie kinderen: een 23-jarige jong volwassen zoon, een 19-jarige student en een 15-jarige tater-mademoiselle, in puberteit, die alleen aandacht heeft voor modieuze kledij, muziek en tateren. Ik heb dus tijd voor mezelf, … af en toe.…

, mijn plaatsvervangende moeder van negentig jaar; nu ik al sinds lang wees ben, wees ben geworden na het afscheid van de allerliefsten.…

Tot grote wanhoop van Nederlandse autisten want hoe bestaat het dat iemand die aankomt er zonder afscheid te nemen zomaar niet meer is? Zelfs de boot is spoorloos! De buurvrouw van mijn moeder is in haar slaap overleden en haar man heeft nooit afscheid kunnen nemen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat afscheid nemen niet bestaat.…

Deze dag heb ik dubbel afscheid van je genomen...…

Een moeder moest voorgoed afscheid nemen... De natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar haar armen voorgoed voor me gesloten zijn... We hebben de dieprode en paarse rododendrons bewonderd, die iets van haar geest, van haar hart en ziel weerspiegelen; waarin haar leven, haar wezen bewaard en gevangen lijkt te zijn...…

Nog een keer ben ik naar het flatje geweest; leegte en stilte; het hart en de ziel waren eruit gesneden als uit een nog levende vogel. De klokken tikten nog. De stoel stond er nog. Het hoedje hing nog aan de kapstok; het kolderieke, kokette hoedje dat ze welhaast bij wijze van "practical joke" placht te dragen; het hoedje van waaronder ze met alerte…

....en de dag is gekomen, die onvermijdelijk eens aan moest breken, waarop we al de lieflijke, kunstige, elegante en curieuze spulletjes waarmee we opgegroeid waren, de zo vertrouwde snuisterijen van onze jeugd, die mama nog lange jaren vergezeld hadden in de bejaardenflat rücksichtslos één voor één in een vuilniszak moesten deponeren om ze mee te geven…