Alle inzendingen over eenzaamhe

Wie heeft die luxe vandaag aan de dag nog om zich te vervelen. En als je het wel hebt, weet ik niet of je het luxe mag noemen. Ja voor een dag of misschien zelfs een week, maar daarna wordt het verveling en eenzaamheid. Eenzaamheid een woord dat voor vele mensen opgaat in deze tijd en waar niemand blij van wordt. Hoe komt dat toch die verveling…

Het alleenzijn is nog te vatten, maar eenzaamheid meestal niet.…

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden. Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen hangt met een fles vol regenwater, waar iedereen omlaag…

Het lijkt of ik geboren ben om als tankstation te fungeren. Een faciliteit waar mensen bij gelegenheid stoppen om zich te laven met troost, aandacht en begrip. Het is niet erg vind ik, dat mensen dat van me vragen. Zeker niet als het vrienden zijn. Ik heb graag vrienden om me heen, ze zijn belangrijk voor me. Soms laat het leven mij ook met vragen…

Raman is mijn naam. Mijn lot is bij mijn geboorte bepaald. Ik ben op deze wereld gekomen om een hoger plan te dienen. Wanneer ik rondloop met mijn honden Sol en Luna voel ik de ogen van de mensen naar me staren. Of het mijn houding of uiterlijk is, dat weet ik niet, maar ze kijken. Alsof ze een vermoeden hebben van mijn grote geheim. De goden…

Ze woonde aan de Gouverneurslaan, de "vriendin" die mij altijd onbekend is gebleven. Ik had wel eens een vluchtige blik proberen te werpen door de zware, dichtgeweven vitrage voor haar ramen en dit had een indruk bij me nagelaten van sfeerloosheid en van een eenzaamheid die zij met niemand deelde. (Voor zover ik kon waarnemen, stonden er in de achterkamer…

Vertwijfeld en met ogen vol tranen bevond ik mij vis-à-vis met een manshoge etalagepop, die aan de andere kant van het glas "Abraham" stond voor te stellen, maar het was niet het gewicht of het getal van de halve eeuw van mijn leeftijd die mij neerdrukten. (Welke betekenis dit uiterst armzalige en hoe dan ook geheel ontoereikende substituut van menselijkheid…

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd Ik heb weleens overwogen hoe het zou zijn om in uiterste nood en eenzaamheid mijn zielenroerselen…

Het was niet zo moeilijk een lokaal vol eenzame "losers" te vullen ten behoeve van de "reguliere" Valentijnsviering die ook dit jaar weer plaatshad in het ongezellige, aftandse, langgerekte kantoorpand en de zaal was volop gevuld. De "eenzaamheid" schijnt momenteel op grotere schaal toe te slaan in de samenleving en het is misschien merkwaardig…

Zijn eerste is hij, zonder een spier te vertrekken, ijskoud voorbij gelopen. Zij kenden elkaar toch niet. Het doosje chocolaatjes voor haar maar aan zijn moeder gegeven. De tweede had het allemaal te letterlijk genomen, daar stond zij, mét zonnebril en geleidehond. Ze bleek écht blind te zijn. Nummer drie? Dat bleek zijn bloedeigen tante te…

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. We zijn vriendinnen. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich teruggetrokken heeft in de ondoordringbare cocon van haar…

(voor Patricia Cutts (1926 - 1974)) Je bent geboren op 20 juli 1926 in Londen. Je vader was de schrijver/regisseur Graham Cutts en je moeder was de actrice Robin Coles. Als tweejarige debuteerde je al in enkele films, gepusht door je ouders. Op je veertiende liep je weg van een kostschool, omdat je liever zonder harnas wilde leven. Je studeerde…